Δημήτρης Δανίκας

Και ταυτόχρονα να διατηρείς, να καλύπτεις, να συμπορεύεσαι με τον ορκισμένο αρνητή αυτής της πρώτης επιλογής σου. Δηλαδή διαζύγιο με τον άνθρωπό σου και συμβίωση με τον εχθρό σου. Τρελό

Κι όμως φίλε μου. Οσο κι αν ακούγεται-και είναι τρελό-τόσο την ίδια στιγμή είναι, για την πολιτική και την εξουσία, λογικό. Γιατί πάντα, ακόμα και τον σατανά προκειμένου να διατηρήσεις την εξουσία σου. Πάντα

Πλείστα τα παραδείγματα Τα πρόσφατα. Των ΣΥΡΙΖαίων τα καμώματα. Ετσι δεν εκδιώχθηκαν οι «σύντροφοι» μετά το Δημοψήφισμα και μετά το Οχι που σε κλάσματα δευτερολέπτου μεταλλάχηκε σε Ναι. Εξω ο Λαφαζάνης, Εξω η Κωνσταντοπούλου. Οι μισοί κατέβηκαν από το τραίνο της ¨αριστερής¨ πορείας Το ίδιο και με τον Φίλη και την Εκκλησία. Το ίδιο με τον Μουζάλα. Καμένος όποιος διαφωνήσει με το Καμμένο. Καίγεται και εξέρχεται από τα υπουργεία

Μπας και οι προηγούμενοι έπραξαν διαφορετικά; Τι έκαναν δηλαδή; Το ίδιο και ακόμα πιο κυνικά ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το ίδιο κάνουν όλοι. Από τη θέση της αντιπολίτευσης στηλιτεύουν την ολοκληρωτική απουσία ήθους. Από την θέση της κυβέρνησης «αναγκάζονται», λένε, να προσγειωθούν στην πραγματικότητα

Αλλωστε πλην των πρωθυπουργών, το ίδιο σπορ ακολουθούν, από πίσω, και αρκετοί εκ των βουλευτών. Η εξουσία συσπειρώνει. Και κάθε ημέρα που περνάει είναι χρήσιμη, πολύτιμη και αναντικατάσταση

Με την ελπίδα πως από τον Ιανουάριου, με τα επιδόματα, τις ελαφρύνσεις και τα αναδρομικά, η κυβέρνηση ελπίζει να εξισορροπήσει τις απώλειες από το Μακεδονικό και τη συμφωνία των Πρεσπών

Με την ελπίδα, ακόμα, πως κάτι ανέλπιστο μπορεί να προκύψει. Πως κάποιο όνομα της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να βγει στη δικαστική σέντρα. Πως κάποιοι πρόθυμοι από τους «ανεξάρτητους» μπορεί να προσέλθουν και την Αριστερά να ανακαλύψουν στη ψυχή τους

Με την ελπίδα ότι από την πόλωση και την ακραία κόντρα του δικομματισμού, η παράταξη της Φώφης θα συρρικνωθεί και τότε ίσως κάποιοι εξ ίσου πρόθυμοι να ανακαλύψουν την κρυφή γοητεία της κεντροαριστεράς και της σοσαλδημοκρατίας που εκπέμπει το ευρωπαικό προφίλ του Τσίπρα

Με την ελπίδα ότι όσο πιο κοντά στην εκλογική αναμέτρηση τόσο πιο κοντά ο μέσος ψηφοφόρος στη λογική «γιατί δηλαδή οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι; Αλλωστε αυτοί μας βύθισαν στην χρεοκοπία»

Ο Λαφαζάνης έκανε τη δουλειά του. Ο Φίλης έκανε κι αυτός τη δουλειά του. Το ίδιο και ο Μουζάλας. Το ίδιο και ακόμα καλύτερα ο Νίκος Κοτζιάς. Ολοι προσωρινοί. Ολοι και όλες αναλώσιμοι. Ολοι για την ομάδα. Ολοι για την προεδράρα. Σήμερα παίζεις. Αύριο στον πάγκο. Μεθαύριο μπορεί και να φύγεις. Ισως αλλάξεις ομάδα. Αυτό δεν είναι προδοσία. Λένε. Ούτε αποστασία. Πάνε αυτά. Παλιομοδίτικα. Ξεπερασμένα. Η μετακίνηση, έτσι το λένε, στοιχειώδης όρος επιβιώσης στην εξουσία

Το πιο θλιβερό, το πιο μελαγχολικό και το πιο εφιαλτικό είναι ότι όλοι ασχολούνται, φροντίζουν, προστατεύουν την ομάδα. Το κόμμα. Και η Ελλάδα; Η πατρίδα; Ελα μωρέ πως κάνεις έτσι. Μα δεν το ξέρεις; Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!