Δημήτρης Δανίκας

Οι καταστροφές κτιρίων και οχημάτων. Το γκρέμισμα βιτρίνων. Ολα αυτά που σχεδόν καθημερινά διαβάζουμε, είναι ¨ασήμαντα” περιστατικά. Είναι πταίσματα. Σχεδόν ανέκδοτα

Κι αυτό επειδή, αν αναλογιστούμε την διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Αν σ αυτό το μέγεθος αθροίσουμε τον όγκο της ανεργίας. Αν μαζί μ αυτά τα δύο μεγέθη τοποθετήσουμε τον τεράστιο αριθμό των πτωχευμένων νοικοκυριών, των κατασχέσεων και των πολιτών που ζουν διαρκώς υπό την ακατανίκητη απειλή ενός τρόμου για την αυριανή ημέρα. Και αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την γενική αίσθηση, προερχόμενη από πολίτες που ψηφίζουν η και πιστεύουν σε όλα τα κόμματα. Οτι το κόστος της καταστροφής το πληρώνουν εκατομμύρια αθώοι και καθόλου οι αληθινοί ένοχοι. Από οπουδήποτε κι αν προέρχονται

Και αν ο κοινός παρανομαστής όλων αυτών των αθεράπευτων, μέχρι στιγμής, “επιδημιών”, είναι η γενική πεποίθηση, η καθολική καψυποψία πως σχεδόν οι περισσότεροι πολιτικοί τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι. Οτι έχουν μαδήσει τον δημόσιο κορβανά. Οτι έχουν πλουτίσει σε βάρος της πατρίδας. Οτι διαρκώς καταφέρνουν και διαφεύγουν γραβατωμένοι και κοστουμαρισμένοι. Και ότι ελάχιστοι τιμωρήθηκαν. Αλλά κι αυτοί ζήτημα είναι αν και πόσο θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Και ότι οι ωκεανοί χρημάτων που έλαβαν για τις ¨εξυπηρετήσεις” που έκαναν δεν πρόκειται, ούτε δεκάρα να επιστραφεί

Αν λοιπόν ασχοληθούμε, επεξεργαστούμε και αναλογιστούμε όλα αυτά τα φρικώδη και εγκληματικά, ε τότε το μπαχαλο των Εξαρχείων, οι καταστροφές σε κτίρια και γενικώς όλα αυτά τα περιστατικά παρανομίας, παραβατικότητας και μπάχαλου, είναι ένα μικρό, απειροελάχιστο τίμημα για την καταστροφή που διαρκεί όλα αυτά τα οκτώ χρόνια σ αυτή την έρμη την πατρίδα

Αν και δεν γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα. Είμαι βέβαιος, κόβω τον σβέρκο μου, για μια αλήθεια. Οτι οι συστημικοί παράγοντες, όλοι αυτοί που ενσαρκώνουν την οικονομική ελίτ της χώρας, θα πρέπει να είναι ευγνώμονες για ένα πράγμα

Οτι παρά την εφιαλτική, οικονομική, πραγματικότητα. Παρά την μαζική φτωχοποίηση. Παρά την γενική υποψία σκανδάλων. Παρά τις μίζες, τις χοντρές μίζες, στα εξοπλιστικά προγράμματα. Παρά την ζημία στο δημόσιο αξίας εξήντα δισεκατομμυρίων από το κύκλωμα Υγείας και φαρμάκων. Παρά το μεγάλο φαγοπότι. Παρά όλα αυτά, οι μάζες, οι φτωχοί πολίτες του μόχθου και του τρόμου, επέδειξαν πρωτοφανή ψυχραιμία και πρωτοφανή ανεκτικότητα

Γιατί όλα αυτά. Αλλωστε όλοι το λέγαμε, το υποθέταμε, το προβλέπαμε. Γιατί, λοιπόν, όλα αυτά, ήταν και είναι το καλύτερο προσάναμμα μιας φλόγας που θα είναι τόσο δυνατή και τόσο σαρωτική, ώστε στο διάβα της να κάψει τα πάντα και να μετατρέψει το σύστημα σε στάχτες και μπούρμπερη

Με απλά λόγια. Μην το ξεχνάτε αυτό. Τι λέγαμε; Τι φοβόμαστε; Ο, τι όπου να ναι, από μια σπίθα, θα συντελεστεί τυφλή, μαζική, εξέργεση με απροσδιόριστες συνέπειες. Ο,τι δεν μπορεί. Τα υποζύγια θα ξεσηκωθούν και τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω Και γαία πυρί μιχθήτω!

Το καθημερινό μπάχαλο, χωρίς την ελάχιστη διάθεση αθώωσης η συμψηφισμού, λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης και γραφικής μικροεξέγερσης. Για να μην πω κάτι ακόμα πιο σατανικό και ύποπτο. Ο, τι δηλαδή όλοι αυτοί οι μπαχαλάκηδες λειτουργούν και επιχειρούν υπέρ του συστήματος. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί το ίδιο πρόσωπο!