Δημήτρης Δανίκας

Ομως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το τάνγκο της virtual reality χορεύεται από δύο. Τι σημαίνει αυτό; Οτι κάθε θεατής αρέσκεται να βλέπει αυτό που επιθυμεί να συμβεί στην καθημερινή του ζωή.

Το φαντασιακό αναπληρώνει το κενό. Οπως, ας πούμε, στην περίπτωση του φανταστικού μετρό της Θεσσαλονίκης. Ο ένας και μοναδικός σταθμός λειτουργεί πολλαπλασιαστικά για όλους αυτούς που θα κατασκευαστούν κάποτε... Και όπου οι πολίτες της συμπρωτεύουσας θα χρησιμοποιούν αυτούς τους σταθμούς κερδίζοντας, έτσι, χρόνο και γλιτώνοντας ταλαιπωρία.

Κάποτε θα γίνει. Κάποτε θα έχουμε μετρό. Κάποτε, με το μετρό, η Θεσσαλονίκη θα μεταμορφωθεί σε σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη.

Αυτή είναι η βασική λειτουργία της εικονικής πραγματικότητας. Οπως, ας πούμε, όταν ο Αλέξης Τσίπρας κουρέλιαζε το μνημόνιο. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι, πάλι, αυτή η φαντασιακή εξαγγελία, πληρέστατη λαϊκισμού, διατυπώθηκε από τον «άμβωνα» της Διεθνούς Εκθέσεως στη Θεσσαλονίκη.
Είναι πλάνη να πιστεύουμε ότι οι πολίτες τον πίστεψαν και ότι περίμεναν να κουρελιάσει το μνημόνιο εν μια νυκτί. Τόσο εύκολα και τόσο απλά - με μια ψήφο;

Με την ακραία αυτή εξαγγελία απλώς ερεθίστηκε η φαντασία τους. Κολακεύτηκε η βαθιά επιθυμία τους. Και ταυτόχρονα ενισχύθηκε η παροιμιώδης νεοελληνική και άκρως σουρεαλιστική «λογική», που στη συγκεκριμένη περίπτωση λέει ότι με ελάχιστο κόπο ή, μάλλον, χωρίς κόπο η Ελλάδα μπορεί να πορευτεί προς το μέλλον χωρίς μνημόνιο.

Για να αντιληφθείτε το μέγεθος του θριάμβου της εικονικής πραγματικότητας εν Ελλάδι, αρκεί να θυμηθείτε την αθάνατη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου. Οταν κάποιος εκ των υπουργών του επισήμανε στον αείμνηστο εφευρέτη της πρασινοπέτσινης αλλαγής «μα εμείς, αρχηγέ, είχαμε πει “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”», εκείνος, ο τιτάνας του λαϊκισμού, τον είχε αποστομώσει ιδιοφυώς ως εξής: «Αγαπητέ μου, ο Ελληνας θέλει να ακούει τέτοια συνθήματα, αλλά δεν θέλει εμείς οι πολιτικοί να τα κάνουμε πράξη».

Με θερμηνευόμενο αυτό σημαίνει δύο πράγματα εκ διαμέτρου αντίθετα. Από τη μια, με τα λόγια, κατηγορούμε και βρίζουμε τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό», από την άλλη, όμως, στην πράξη, πάντα στις δύσκολες στιγμές καταφεύγουμε και εκλιπαρούμε προστασία από την «ομπρέλα» αυτού του «άθλιου αμερικανικού ιμπεριαλισμού».

Η εικονική πραγματικότητα είναι η γηπεδάρα του Αλέξη Τσίπρα. Αριστος παικταράς στο σπορ του φαντασιακού. Η σειρά των πραγμάτων αποδεικνύει το εύρος και το βάθος αυτών των ικανοτήτων του.

Οπως, ας πούμε, «κουρελιάζω το μνημόνιο», αλλά υπογράφω το 3ο Μνημόνιο.

Οπως, ας πούμε, παριστάνω τον αριστερό, αλλά την ίδια και χειρότερη πολιτική ακολουθώ.

Οπως, ας πούμε, καταπολεμάω την ανεργία προσλαμβάνοντας στο Δημόσιο άφθονη κομματική πελατεία.

Οπως, ας πούμε, «Εξω οι βάσεις του θανάτου», αλλά μέσα ακόμα περισσότερες βάσεις του θανάτου.

Οπως, ας πούμε, παριστάνω ότι εγκαινιάζω το μετρό της Θεσσαλονίκης κι εσείς με τη φαντασία σας επιβιβάζεστε σε ένα φανταστικό μετρό της Θεσσαλονίκης.

Και όπως, ας πούμε, «βγήκαμε από τα μνημόνια», αλλά εξακολουθούμε να βρισκόμαστε κάτω από την αυστηρή εποπτεία ενός αόρατου και άτυπου μνημονίου.

Η κολοσσιαία απόσταση που χωρίζει την καθημερινότητα από το φαντασιακό ισοδυναμεί με το απροσμέτρητο χάσμα ανάμεσα σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που θέλουμε να γίνουμε.

Μια διαφορά που για να καλυφθεί και να ξεπεραστεί απαιτεί τρία πράγματα που όποιος μας τα πει θα τον «μαυρίσουμε» γιατί ποτέ δεν θέλουμε να τα ακούσουμε: αλήθεια, κόπο και αυτογνωσία.

Καταλάβατε τώρα γιατί μας προέκυψε Αλέξης Τσίπρας; Μα επειδή όπως έλεγε στελεχάρα της αείμνηστης σοβιετικής νομενκλατούρας: «Εμείς κάνουμε ότι τους πληρώνουμε κι εκείνοι κάνουν πως εργάζονται»!

Ο Τσίπρας, αγαπητέ μου, αποδείχθηκε ότι ήρθε για να μείνει επειδή είναι φορέας μιας ακλόνητης ιδέας. Μια ιδέας με ονομασία προέλευσης made in Greece!