Δημήτρης Δανίκας

Εχουμε και λέμε

Ενα λοιπόν. Ο Ζόραν Ζάεφ είναι σωστός. Γιατί η ύπαρξη κρατιδίου με την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» προυποθέτει και την αντίστοιχη ύπαρξη κρατιδίου «Νότιας Μακεδονίας». Οπως λέμε Νότια και Βόρεια Κορέα. Στοιχειώδες

Δύο λοιπόν. Από τη στιγμή που δεν υφίσταται, ως κρατική οντότητα, «Νότια Μακεδονία» λογικό είναι το «Βόρεια» να φεύγει από τη μέση και στο τέλος να παραμένει ως ονομασία και εν συντομία το σκέτο «Macedonia»

Τρία λοιπόν. Αλλά και η ύπαρξη Νότιας και Βόρειας Μακεδονίας, σημαίνει ότι αυτά τα δύο γεωγραφικά σημεία αποτελούσαν μια ολοκληρωμένη εθνική οντότητα. Που για κάποιους λόγους και κάτω από κάποιες ιστορικές συνθήκες, αναγκάστηκαν να διαχωριστούν. Οπως έχει συμβεί με την Κορέα αλλά και την Ιρλανδία

Τέσσερα λοιπόν. Επομένως η Μακεδονία είναι μία. Μόνο που για κάποιους λόγους, το ένα μέρος «αποκολλήθηκε» από το άλλο

Πέντε λοιπόν. Και αφού το γειτονικό κρατίδιο, αναγνωρισμένο από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και από την Ελλάδα, ονομάζεται «Μακεδονία» είναι φυσικό και αυτονόητο η γλώσσα του να είναι η μακεδονική. Φυσικά Μακεδόνες και οι κάτοικοί του

Εξι λοιπόν. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε το γεγονός ότι πολλές γενιές προέκυψαν σ αυτή την «Macedonia», τότε κοινή, συνείδηση όλων αυτών των κατοίκων, είναι ότι προέρχονται από τη «Μακεδονία» και είναι «Μακεδόνες»

Εφτά λοιπόν. Με απλά λόγια. Ο θόρυβος, ο ορυμαγδός, οι διπλωματικές συνεννοήσεις, οι συμφωνίες και όλα τα συμπαρομαρτούντα, αποτελούν σκηνές ενός θεατρικού έργου. Μιας φάρσας. Μιας οπερέτας

Οκτώ λοιπόν. Εμείς, δηλαδή, θέλουμ δεν θέλουμε, με την παρθενορραφή της ονομασίας «Βόρεια Μακεδονία» θα παριστάνουμε τις πατριωτικές παρθένες. Εκείνοι δε, ως αντάλλαγμα και ως έσχατη υποχώρηση, άλλαξαν μερικά σημεία από το σύνταγμά τους, άλλαξαν τις ονομασίες μερικών δρόμων και γκρέμισαν μερικά αγάλματα

Εννιά λοιπόν. Η πρώτη πράξη αυτής της καραφαρσάρας, άρχισε παλιά, όταν εμείς, ως Ελλάδα αναγνωρίσαμε την Γιουγκοσλαβία. Και μαζί με την αναγνώριση της Γιουγκοσλαβίας, αναγνωρίσαμε, αυτομάτως την ύπαρξη των έξι ομόσπονδων κρατιδίων που αποτελούσαν την Γιουγκοσλαβία

Δέκα λοιπόν. Ο μεν παμπόνηρος Τίτο με την πρόθεση πως κάποτε και όταν οι συνθήκες θα είναι ευνοικές, θα ορμούσε να καταβροχθίσει την δική μας Μακεδονία. Ετσι ώστε να βρεθεί στο Αιγαίο. Εμείς δε βαυκ αλιζόμασταν με την ψευδαίσθηση ότι αιωνίως θα υπάρχει Γιουγκοσλαβία. Αρα, σου έλεγαν, άσε δεν πειράζει, το «Macedonia» είναι μια μικρή κουκίδα. Ποιος τώρα ασχολείται με μια τόσο ασήμαντη περιοχή, με μια επαρχία του Τίτο;

Πράγμα που σημαίνει. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Στην περίπτωση που δεν καταλήγαμε στη συμφωνία των Πρεσπών, Macedonia θα την έλεγαν. Νέτα σκέτα. Και μάλιστα με την σφραγίδα του ΟΗΕ. Και βάζω στοίχημα πως με τον ένα η τον άλλο τρόπο, οι Αμερικάνοι θα την έχωναν στο ΝΑΤΟ. Περί αυτού ουδεμία αμφιβολία

Και για να τελειώνω. Οπως έχω πει και στο παρελθόν. Αν πράγματι μας κοτάει. Αν πράγματι έχουμε μεγάλους κοχόνες. Και αν πράγματι δεν γουστάρουμε κανένα γεωγραφικό προσδιορισμό. Τότε πρέπει να φτάσουμε τα πράγματα στα άκρα. Να μην τους επισκεπτόμαστε για φτηνή αμόλυβδη, για φτηνότερα ψώνια και για το καζίνο. Να μην τους δεχόμαστε, ως τουρίστες, με διαβατήρια που θα γράφουν «Macedonia» Και κυρίως να απαιτήσουμε την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ. Αφού με τις πλάτες των ισχυρών έγιναν όλα αυτά. Αφού τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετεί η συμφωνία των Πρεσπών. Και αφού Ελλάδα και Macedonia μαζί κάτω από την ίδια συμμαχική ομπρέλα ποτέ των ποτών

Αλλιώτικα ράψε τώρα μια παρθενορραφή «Βόρεια Μακεδονία» και κολύμπα!