Δημήτρης Δανίκας

Περιττό να υπενθυμίσω την αντιστροφή του δημοψηφίσματος από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ. Το αντιμνημονιακό ντελίριο που κατέληξε στην υπεράσπιση και προστασία του τρίτου μνημονίου. Την αντιστροφή του συνθήματος «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών» στο «Αμερικάνοι αδέρφια των Ελλήνων αριστερών». Και την ακόμα πιο εκκωφαντική αντιστροφή του σκληρού αφοριστικού «Angela, go home» στο τρυφερό «Angela, my sweet love»!

Αιλουροειδής μετάλλαξη. Οβιδιακές μεταμορφώσεις. Το μεγαλύτερό του προσόν για τη διατήρηση της κυβερνητικής του εξουσίας. Από την άλλη, βάζω στοίχημα γι’ αυτό, όλοι οι σχεδιασμοί θα κουμπώσουν με τη λαϊκή ρήση «μια του κλέφτη, τρεις του νοικοκύρη».

Ας πούμε ότι καταλαβαίνω το φλερτ με τον ακροδεξιό και ανερμάτιστο Πανοκαμμένο. Προκειμένου να αναρριχηθεί στο ρετιρέ της πρωθυπουργικής κατοικίας. Ομως πώς μπορείς τώρα να υποκλίνεσαι και σχεδόν να ικετεύεις τους χθεσινούς αντιπάλους σου;

Από τον ακροδεξιό Πανοκαμμένο ερωτεύτηκες ξαφνικά το ΠΑΣΟΚ, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Κώστα Λαλιώτη. Ολα αυτά τα «χρησιμοποιημένα» και «φθαρμένα υλικά». Τα στελέχη ενός κόμματος που με επιχειρήματα αριστερά τούς κατηγορούσες ότι ευθύνονται για την καταστροφή της χώρας. Στελέχη «διεφθαρμένα», «πουλημένα», «εξαγορασμένα» και «συστημικά».

Βροχή οι απαντήσεις και τα συμπεράσματα πολλά. Οτι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μωρέ, ακόμα και με τον διάβολο θα πορευτώ προκειμένου την εξουσία μου ακόμα περισσότερο να γευτώ. Χτες με την Ακροδεξιά. Σήμερα με πρόθυμους από τη Σοσιαλδημοκρατία της πέτσινης «Αλλαγής». Αύριο με το μισό ΚΙ.ΝΑΛ. Μεθαύριο με ό,τι να ’ναι. Ο,τι βρω μπροστά.

Οτι αυτός ο οπορτουνισμός πορεύεται με τον τυχοδιωκτισμό. Και από τον τυχοδιωκτισμό απουσιάζει κάθε ίχνος αξιών, αρχών, αναφορών και ιδεολογιών. Μόνο φιλοτομαρισμός. Το «εγώ» πάνω από το «εμείς». Το κόμμα πάνω από την πατρίδα. Το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον ταυτόσημο με το ιδιοτελές και προσωπικό. Ο χτεσινός εχθρός και αντίπαλος, ο σημερινός σύμμαχος και φίλος κολλητός!

Οτι απεμπολώ εντελώς κάθε ίχνος από τον προχθεσινό μου αριστερισμό. Γκρεμίζω κάθε γέφυρα με τον ανανεωτικό, αριστερό ριζοσπαστισμό. Και μεταμορφώνομαι σε κόμμα εντελώς σοσιαλδημοκρατικό. Και αφού, όπως είχε πει τόσες φορές και τόσο εκκωφαντικά, η Σοσιαλδημοκρατία ελάχιστα απέχει από τον συντηρητισμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Τότε και εγώ προς τα εκεί θα πορευτώ. Από αριστερός μεταλλάσσομαι σε σοσιαλδημοκράτη και αυθεντικό συστημικό.

Οτι θα χρησιμοποιήσει κάθε μέθοδο και κάθε μέσο προκειμένου να αρπάξει και να ενσωματώσει στο κόμμα του όσους περισσότερους από αυτούς τους πρόθυμους. Από αυτά τα ανθρώπινα «φθαρμένα υλικά». Επικαλούμενος πλαγίως τη... λαιμητόμο των δημοσκοπήσεων. Παιδιά, το κόμμα σας πνέει τα λοίσθια. Αργοπεθαίνει. Ελα στον θείο. Το τρένο αναχωρεί. Πρόσεξε μη μείνεις μόνος στο κρύο.

Υποσχόμενος αξιώματα, βουλευτικές έδρες και υπουργικές καρέκλες. Εκμαυλίζοντας συνειδήσεις. Αναφερόμενος στην ένδοξη πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου. Του ηγέτη αυτών των «φθαρμένων υλικών». Αυτών των «πουλημένων και διεφθαρμένων πράσινων στελεχών».

Και τελικά παραδεχόμενος πλαγίως ότι εκείνος περισσότερο από τους άλλους, τους «πράσινους» του ΚΙ.ΝΑΛ. Αυτός είναι πανικόβλητος. Και είναι περισσότερο γιατί εκείνοι, οι «πράσινοι», τι είχαν, τι έχασαν. Μελλοθάνατοι και απελπισμένοι. Ομως εκείνος θα τα χάσει όλα. Εκείνος από την εξουσία θα καταλήξει στην αντιπολίτευση. Από το ρετιρέ στο ισόγειο.

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται. Μια τελευταία, μια ύστατη προσπάθεια, μπας και μειωθεί η ψαλίδα. Μπας και δεν βγει αυτοδύναμη η Νέα Δημοκρατία. Μπας και έτσι επανέλθει στο παιχνίδι της εξουσίας. Μπας και εκείνος μπορέσει να καθορίσει τις εξελίξεις. Μπας και με την απλή αναλογική καταφέρει να εξασφαλίσει την πρωθυπουργία για μια δεύτερη τετραετία!

Αυτός είναι ο τρόμος του. Αυτός ο εφιάλτης του. Αυτή και η κατάληξή του. Αλέξη μου, όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς!