Δημήτρης Δανίκας

Ενα, λοιπόν. Εγώ, μακάκας με περικεφαλαία. Υψηλότερη και ογκωδέστερη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Τουτέστιν μακάκας επικών διαστάσεων. Επειδή κανένα τραπεζικό ή άλλο δάνειο. Ούτε καταναλωτικό. Ούτε διακοπών. Ούτε επιχειρηματικό. Ούτε στεγαστικό. Τίποτα. Μισή δεκάρα.

Δύο, λοιπόν. Εγώ μακάκας απροσμέτρητων μεγεθών. Επειδή ούτε πρώτη, ούτε δεύτερη, ούτε τρίτη, ούτε καμία κατοικία. Ως ιδιοκτησία. Ούτε εξοχικό, μα ούτε βίλα. Ούτε καλύβα. Ούτε χωράφι. Ούτε αγροτεμάχιο. Ούτε μισή ρίζα ελιάς. Τίποτα. Niente. Nada. Nothing.

Τρία, λοιπόν. Εγώ μακάκας επικών διαστάσεων. Γιατί αν είχα ενθυλακώσει στεγαστικό δάνειο. Αν είχα αποκτήσει πρώτη κατοικία. Αν στη συνέχεια δεν εξοφλούσα τις υποχρεώσεις μου. Αν παρίστανα τον ανυποψίαστο. Αν έκανα και αν έλεγα προς όλους πως δεν έχω μία. Και αν ψήφιζα, κάθε φορά, το υποψήφιο κυβερνητικό κόμμα. Ε, τότε μια χαρά.

Τέσσερα, λοιπόν. Εγώ μακάκας και πρωταθλητής στο σπορ της μακακίας. Γιατί ως μπαταχτσής, ακολουθώντας το παράδειγμα των χιλιάδων άλλων της ίδιας φυλής, θα είχα όχι μόνο πρώτη κατοικία, αλλά λόγω κουρέματος θα την είχα αποκτήσει στη μισή τιμή. Ασε που στη συνέχεια θα τη μοσχοπουλούσα λόγω εκρηκτικών θορύβων από το real estate λόγω Χρυσής Βίζας και επέλασης Κινέζων, Τούρκων, Κυπρίων και λοιπών φυλών. Θρίαμβος.

Πέντε, λοιπόν. Εγώ μακάκας και μονίμως στη μακακία, δηλαδή νομοταγής πολίτης που ακόμα και τις κλήσεις της Τροχαίας τις πληρώνω σχεδόν την ίδια μέρα. Εγώ, λοιπόν, επί σειρά ετών ακούω και δεν αντιδρώ. Ακούω δημοσιογράφους, αναλυτές, επαΐοντες και κυβερνητικούς αξιωματούχους να αναφέρονται στους μπαταχτσήδες, κοπανατζήδες, λαμόγια και λαδωμένα τρωκτικά με την κομψή, κομψότατη ορολογία των «στρατηγικών κακοπληρωτών».

Εξι, λοιπόν. Εγώ ο μακάκας, δηλαδή άνθρωπος κανονικός, όλα αυτά τα χρόνια της λεγόμενης κρίσης και της παραλίγο ολοσχερούς χρεοκοπίας δεν αντέδρασα και δημοσίως δεν εξοργίστηκα. Οχι εναντίον των μνημονίων, αλλά των κυβερνήσεων. Που επί σειρά εφιαλτικών ετών. Και ενώ πλήθος συμπολιτών μας στενάζει από μεροκάματα πείνας, αφαγία και ανεργία. Ολοι αυτοί οι κυβερνώντες δεν έπραξαν το στοιχειώδες και το εντελώς πατριωτικό. Να μπαγλαρώσουν όλους αυτούς τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές». Να γδύσουν τις περιουσίες τους. Να εξαερώσουν τις καταθέσεις τους. Και να διαπομπεύσουν τα ονόματά τους.

Εφτά, λοιπόν. Εγώ ο μακάκας, δηλαδή αθώος, αφελής, απονήρευτος και συνεπής. Για ένα πράγμα κόβω τον σβέρκο μου. Πως αρκετοί εκ των μπαταχτσήδων. Ανάμεσά τους και πλούσιοι, αρκετά πλούσιοι έως ζάπλουτοι. Αρκετοί εξ αυτών. Που έχουν φεσώσει την πατρίδα. Που λόγω της μπαταχτσοσύνης τους σουλατσάρει, εναερίως, ο κίνδυνος εσωτερικής χρεοκοπίας. Αρκετοί, λοιπόν, εξ αυτών παριστάνουν τους πατριώτες. Προσεύχονται στις εκκλησίες. Σταυροκοπιούνται στα εικονίσματα. Και αγανακτισμένοι με τη Συμφωνία των Πρεσπών, παριστάνουν τους Μακεδονομάχους.

Και για να ολοκληρώσω το σκεπτικό μου. Και λόγω επετείου 25ης Μαρτίου να καταλήξω: μακάκες και μάλιστα σούπερ μακάκες όλοι αυτοί που έδωσαν ψυχή, καρδιά, σώμα και ζωή. Προκειμένου να ελευθερωθεί η πατρίδα. Χωρίς καν να διανοούνται ότι οι (σημερινοί) επίγονοί τους θα ροκάνιζαν το δημόσιο ταμείο και θα φέσωναν τους επίσης σημερινούς μακάκες με τόσα χρέη όσα και τα μαλλιά των κεφαλών τους και οι υπερήφανες γενειάδες των αγίων προσώπων τους.

Μοναδική ελπίδα και φως στο τούνελ η ρήση του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Οχι προς τους Τουρκαλάδες, αλλά προς τους μπαταχτσοελληνάρες. Παραφρασμένη φυσικά:

«Ελα, σκατομπαταχτση, απεσταλμένε από τους γύφτους· έλα να ακούσεις τα κέρατά σας, γαμώ την πίστιν σας. Τι θαρεύσετε, κερατάδες. Καθόλου δεν εντρέπεσθε να ζητείτε από ημάς τα δικά σας φέσια που τα αρπάξατε και τα ξεκοκαλίσατε από τα δικά μας λεφτά. Ου να μου χαθείτε, άθλια σκυλιά»!