Άκου, χαϊβάνι

Ποιους ψηφίζουμε; Μα φυσικά τους «επώνυμους». Ποιοι αποσπούν τους περισσότερους σταυρούς; Μα φυσικά οι «επώνυμοι». Οσο πιο «επώνυμος» τόσο περισσότερα τα κουκιά.

Ποιοι θεωρούνται «επώνυμοι»; Μα φυσικά εκείνοι που βγαίνουν περισσότερες φορές στα κανάλια. Οσο περισσότερο προβάλλεται κάποιος «επώνυμος» τόσο περισσότερους σταυρούς θα λάβει.

Πώς ακριβώς μπορεί κάποιος να εξασφαλίσει το αγαθό της «επωνυμίας»; Μα φυσικά με τη συχνότητα των εμφανίσεών του στα κανάλια. Ανάμεσά τους, οι τραγουδιστές, οι ηθοποιοί, οι εν γένει κοσμικοί, κάποιοι επιχειρηματίες, οι πρωταγωνιστές των reality shows. Γενικά όποιος «πουλάει».

Μόνο αυτοί; Οχι φυσικά. Σημασία έχει να τα λες. Να είσαι πρωταθλητής της ρητορικής. Να επιχειρηματολογείς. Να κερδίζεις τον αντίπαλό σου στα λόγια. Και στην εμφάνιση. Και στο στυλ.

Μα αυτό δεν είναι πολιτική, είναι θέαμα. Είναι show. Είναι πασαρέλα. Ακριβώς έτσι. Σημασία δεν έχει ο χαρακτήρας, η πολιτεία, το παρελθόν και η πορεία κάθε «επώνυμου». Σημασία έχει η επωνυμία του. Το θεαθήναι. Πολλές φορές, έξω κούκλα, μέσα πανούκλα.

Μα τότε όποιος αναλώνει ολόκληρο τον τηλεοπτικό του χρόνο για τους συνταξιούχους, τότε εκείνος μπορεί να αναδειχτεί πρωταθλητής της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, δηλαδή της σταυροφορίας. Εδώ είστε, εδώ είμαι. Βάζουμε στοίχημα;

Δηλαδή ό,τι λένε τα ειδησεογραφικά δελτία των καναλιών είναι ορθό, σωστό και ακριβές. Οποιους επιλέγουν στα πάνελ είναι οι καλύτεροι. Με όποιους συνομιλούν είναι οι πιο έγκυροι. Εχεις μπάρμπα στα κανάλια; Ε, τότε είσαι νικητής. Δεν έχεις; Είσαι χαμένος.

Κι αν, λόγου χάριν, είσαι ποιητής αλλά σχετικά άγνωστος. Αν είσαι σκεπτόμενος. Αν είσαι έξυπνος και νομοταγής. Αν είσαι μεταρρυθμιστής. Κι αν είσαι τίμιος και ολιγαρκής. Τότε; Καμία σημασία. Σ' το ξαναλέω. Εχεις μπάρμπα στα κανάλια; Οχι; Ε, τότε ξέχνα το.

Δηλαδή ποια τελικά είναι η σίγουρη συνταγή; Πρώτο, η επωνυμία σου. Δεύτερο, η διατήρηση της επωνυμίας με διαρκείς τηλεοπτικές εμφανίσεις. Τρίτο, ο χειρισμός των social media. Και τέταρτο, οι κουμπαριές σου.

Υπάρχουν αναλογίες με άλλες δραστηριότητες; Φυσικά. Εισιτήρια κόβουν οι εύπεπτες κωμωδίες, τα Μίκυ Μάους και οι ψηφιακές περιπέτειες. Τα δημοσιογραφικά κείμενα με τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα είναι εκείνα που αφορούν σκάνδαλα. Και συνήθως τα reality shows κατέχουν την υψηλότερη τηλεθέαση. Πες μου τι βλέπεις, τι διαβάζεις, να σου πω ποιος είσαι και τι ψηφίζεις.

Θέλεις να πεις ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις μοιάζουν με το «Survivor» και το «Power of Love»; Περίπου. Και μάλιστα αυτή η λογική, αυτά τα κριτήρια αξιολόγησης, κινούνται, περιφερειακά, στα όρια της πορνογραφίας. Δηλαδή του αγοραίου. Της έκπτωσης. Της κατάπτωσης.

Ποιο το αποτέλεσμα; Φυσικά η πτώση του επιπέδου του Κοινοβουλίου είναι ορατή ακόμα και από τους ανεγκέφαλους. Η περίπτωση είναι χαρακτηριστική: από τη μια ψηφίζουμε «επωνυμία», από την άλλη, στη συνέχεια, εξοργιζόμαστε με την κοινοβουλευτική αφασία.

Το ίδιο συμβαίνει και με την τηλεόραση; Ακριβώς το ίδιο. Από τη μια βλέπουμε τα χειρότερα και από την άλλη, όταν μας ερωτούν για τη γνώμη μας, λέμε πως πρόκειται για «πτυεολοδοχεία».

Μα αυτό είναι ο πυρήνας του διχασμού και του μαζικού κοινωνικού «διπολισμού». Είναι αφού βλέπουμε και απολαμβάνουμε προϊόντα ύστατης υποστάθμης. Και αφού έχουμε συμφιλιωθεί με αυτή την πραγματικότητα, το ίδιο ισχύει και για το Κοινοβούλιο. Γι’ αυτό δεν λέμε «έλα μωρέ, ό,τι και να γίνει τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει»;

Γι’ αυτό ακριβώς ο Τσίπρας είχε «αγοράσει» τη Μυρσίνη Λοΐζου. Γιατί, σου λέει, τα χαϊβάνια θα τσιμπήσουν. Γιατί τα αντανακλαστικά της μαζικής μνήμης προς τον «άγιο» Μάνο Λοΐζο θα αλληθωρίσουν. Γι’ αυτό κι εγώ σου λέω ότι το τάνγκο της παρακμής χορεύεται από δύο. Από εσένα και τη Μυρσίνη Λοΐζου!