Δημήτρης Δανίκας

Γιατί; Ας πάρουμε την ελληνική αριστερή εκδοχή του Αλέξη Τσίπρα. Και ας την πάρουμε πιστεύοντας στις καλύτερές του προθέσεις. Και μάλιστα ας πιστέψουμε στη δημόσια ομολογία του περί «αυταπάτης», δηλαδή ψευδαισθήσεων.

Ποια η αυταπάτη; Οτι θα μπορούσε να τροποποιήσει το οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού προς όφελος των εργαζομένων και των φτωχοποιημένων.

Ποια η ψευδαίσθησή του; Οτι θα μπορούσε να δημιουργήσει κοιτίδα σοσιαλισμού μέσα στο συγκεκριμένο οικονομικό πλαίσιο. Αν είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο.

Και δεν μπορεί επειδή κάθε οικονομικό μοντέλο λειτουργεί με τους δικούς του όρους και τους δικούς του κανόνες. Ανεξάρτητα από τις προσωπικές και υπαρξιακές επιθυμίες, αλλά και ιδεολογικές ανησυχίες κάθε υποκειμένου. Οπως έλεγε και ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης, «η ζωή θα δείξει».

Επειδή λοιπόν ο Τσίπρας έσπασε τα μούτρα του. Επειδή κάτω από τα πόδια του, αλλά και κάτω από τα πόδια της χώρας, έχασκε χάος απροσμέτρητο, αναγκάστηκε να συμμορφωθεί και να πορευτεί σύμφωνα με τις άνωθεν υποδείξεις. Γι’ αυτό αποδείχθηκε ο πλέον πρόθυμος πρωθυπουργός. Αλλά και γι’ αυτό θεωρείται ο πλέον αγαπητός Ελληνας πολιτικός απ’ όλους τους Δυτικούς συμμάχους. Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει, φράου Μέρκελ.

Επειδή λοιπόν το συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο είναι ακλόνητο. Επειδή ο Τσίπρας συμμορφώθηκε και προσπαθεί να το υπηρετεί. Αλλά και επειδή οι μάζες αρνούνται να εκτραπούν προς άλλες ιδεολογικές κατευθύνσεις. Γι’ αυτούς τους λόγους η Δεξιά με κάθε εκδοχή θριαμβεύει και τον κόσμο κυριεύει.

Ομως ο Τσίπρας δεν είναι αυθεντικός εκφραστής αυτού του μοντέλου. Ομως ο Τσίπρας είναι εγγαστρίμυθος του ΠΑΣΟΚ. Οπως ευφυώς έχει πει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ομως ο Τσίπρας με τις επιδοτήσεις και με την κρατικομανία του δεν είναι πειστικός.

Με απλά λόγια, στις επερχόμενες εθνικές εκλογές οι μάζες θα προτιμήσουν το αυθεντικό, το γνήσιο και το «κανονικό». Που πάει να πει «αφού κι εσύ τον ίδιο μονόδρομο ακολουθείς, τότε καλύτερα να μας κυβερνήσει το κόμμα που μόνιμα και αυθεντικά εκφράζει δεξιά, φιλελεύθερη πολιτική». Χίλιες φορές το γνήσιο από την αντιγραφή.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος, η βασική αιτία εκτίναξης των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας. Ολα τα άλλα, τα παρασκηνιακά, τα περί διαφθοράς, οι δηλώσεις του Παύλου Πολάκη και όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Είναι η σάλτσα, τα καρυκεύματα που νοστιμεύουν το ψητό.

Αλλωστε, έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι οι ίδιες μάζες σε ολόκληρη την Ευρώπη βλέπουν και επεξεργάζονται δύο πράγματα ταυτοχρόνως. Από τη μια την ολοσχερή καταστροφή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Με το απέραντο σοβιετικό «παγοδρόμιο». Με την απροσμέτρητη στέρηση της Αλβανίας του Χότζα. Και με τον ασυγκράτητο αυταρχισμό όλων των τάχα μου σοσιαλιστικών λαϊκών δημοκρατιών.

Και από την άλλη βιώνουν την ολοσχερή διάψευση της σοσιαλδημοκρατίας. Ετσι η μαζική απογοήτευση φέρνει μαζική μετακίνηση. Και η μαζική μετακίνηση σπρώχνει προς δεξιά κατεύθυνση. Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει.

Το σοσιαλιστικό μοντέλο, με όλες τις σοσιαλδημοκρατικές ή και ριζοσπαστικές εκδοχές και παραλλαγές του, μοιάζει με ελέφαντα. Εναν τεράστιο, παχύρρευστο, παχύσαρκο, ταλαιπωρημένο, γερασμένο και ακούνητο ελέφαντα. Και να είστε βέβαιοι. Το πρώτο μήνυμα θα είναι εκκωφαντικό. Και θα ληφθεί τη νύχτα της 26ης προς 27η Μαΐου του σωτήριου έτους 2019.

Το δεύτερο θα καταγραφεί στις εθνικές εκλογές. Οποτε και αν γίνουν αυτές. Και θα είναι ακόμα πιο οδυνηρό. Θα είναι η στιγμή της κηδείας αυτού του γερασμένου ελέφαντα. Και πάνω στην ταφόπλακά του θα χαραχτεί η εξής επιτομή: «Τα δεξιά μεταξωτά βρακιά θέλουν και χρειάζονται επιδέξιους κ@@@@ς».