Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Γιατί, ας πούμε, πάλι η Ελίζα Βόζεμπεργκ; Θα μου πείτε επειδή την έχει επιλέξει η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Θα αντιτείνω το επιχείρημα πως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Η κυρία Βόζεμπεργκ, υποτίθεται πως έχει αποκτήσει πείρα και θα ήταν χρήσιμη. Και γιατί πάλι ο Δημήτρης Παπαδημούλης;

Δύο λοιπόν. Δεν έχω τίποτα εναντίον όλων αυτών. Ομως τα βιογραφικά, φερε ειπείν, αρκετών υποψηφίων από τη γαλάζια παράταξη είναι ακόμα πιο δυνατά. Οπως για παράδειγμα του Παύλου Ελευθεριάδη, της Βασιλικής Λαζαράκου και του Δημήτρη Καιρίδη. Κι όμως εκτός ευρωβουλής

Τρία λοιπόν. Ποιος ο «ένοχος»; Μα φυσικά οι ψηφοφόροι. Λογικό. Εγώ το λέω αφύσικο και στρεβλό. Περισσότερο γνωστή η κυρία Βόζεμπεργκ από τον Παύλο Ελευθεριάδη. Η τηλεόραση και τα κανάλια το καλύτερο εφαλτήριο προς της ευρωπαική δόξα. Από εκεί διαμορφώνονται οι συσχετισμοί που προκύπτουν από την κάλπη. Περισσότερη δημοσιότητα περισσότερες πιθανότητες. Αν είναι δυνατόν!

Τρία λοιπόν. Ασε την περίτπωση του Θοδωρή Ζαγοράκη. Των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Το τρόπαιο των ευρωπαικών αναμετρήσεων στην Πορτογαλία του 2004 «εξαργυρώθηκε» με ένα στασίδι στην ευρωβουλή. Μπράβο μας. Και εις ανώτερα. Η ευρωβουλή το κλωτσοσκούφι!

Τέσσερα λοιπόν. Και γιατί ο Βαγγέλας ο Μειμαράκης. Προσωπικά με γυρίζει πίσω. Στο παρελθόν. Στις πελαιτειακές σχέσεις. Στο κομπολόι. Εκτός σημερινής, σύγχρονης, πραγματικότητας. Ο Βαγγέλας βολεύτηκε. Να δούμε αν με την δουλειά του και την αφοσίωσή του θα βολευτεί και η χώρα

Πέντε λοιπόν. Ο Παπαδημούλης, όπως και άλλοι της ιδίας κατηγορίας, αναδεικνύεται σε ζωντανό «μνημείο» ισόβειου ευρωβουλευτή. Αντε οι πρωινοί να φεύγουν

Εξι λοιπόν. Φταίνε οι ηγεσίες, φταίμε κι εμείς που τους ψηφίζουμε, φταίνε και οι ίδιοι. Αλλά ποιος μπορεί να απομακρυνθεί από το βάζο με το μέλι; Κανείς. Οπως πάνε σε λίγο θα ρίξουν άγκυρα και θα αράξουν στις Βρυξέλες. Μα δεν το καταλαβαίνουν; Καθόλου. Ασε που πιστεύουν πως είναι αναντικατάστατοι και εξαιρετικά χρήσιμοι και πολύτιμοι

Εφτά λοιπόν. Προς αποφυγήν κάθε παρεξηγήσεως και παρερμηνείας. Δεν υπονοώ χρηματική φιλαυτία. Ομως θα έπρεπε όλοι οι Ελληνες ευρωβουλευτές να επέστρεφαν στα κόμματά τους, τις παχυλές αποζημιώσεις τους. Και να εισέπρατταν το ίδιο ποσό με τους συναδέλφους τους στο Ελληνικό Κονοβούλιο. Πλην των απαραίτητων και πιστοποιημένων εξόδων. Δηλαδή τι είναι κάθε ευρωβουλευτής; Πολίτης Α κατηγορίας; Και οι άλλοι δευτεραγωνιστές και κομπάρσοι; Ανοησίες!

Οκτώ λοιπόν. Θα πρότεινα επίσης ένα κοινό ψηφοδέλτιο για τους υποψήφιους όλων των κομμάτων. Τα συμφέροντα της πατρίδας εκπροσωπούν, όχι των παρατάξεών τους. Δηλαδή στις Βρυξέλες είναι ευρωπαίοι και στην Αθήνα Ελληνες; Και στις Βρυξέλες είναι με το Λαικό κόμμα η το σοσιαλδημοκρατικό και όχι κυρίως με την Ελλάδα;

Με απλά λόγια πολλές θέσεις χαραμίστηκαν. Πολλές θέσεις χρησιμοποιήθηκαν και αξιοποιήθηκαν χάριν εσωκομματικών ισορροπιών. Πολλές θέσεις ανταλλάχθηκαν. Και πολλές θέσεις καταλήφθηκαν από πρόσωπα της δημοσιότητας. Τουτέστιν η ελληνική εκπροσώπηση στη Βουλή «ακρωτηριάστηκε». Δεν έχει σημασία ποιος πραγματικά είσαι. Σημασία έχει η σχέση σου με την ηγεσία και με τα κανάλια. Κρίμα!