Δημήτρης Δανίκας

Οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις των κομμάτων όπως οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις των ανθρώπων.

Εμμονές, ιδεοληψίες, ουτοπίες, ψευδαισθήσεις, πείσματα, κολλήματα, αυταπάτες. Οπως και ο τίτλος της αξεπέραστης μουσικής σύνθεσης του Τζουζέπε Βέρντι «La Forza del Destino». Η δύναμη του πεπρωμένου. Ποιο το πεπρωμένο; Μα φυσικά ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου. Γραμμένος και προσδιορισμένος από το DNA.

Μα όσο καπνίζεις τόσο πιο γρήγορα τρέχεις προς τον θάνατό σου. Τίποτα εκείνος. Μα όσο είσαι κολλημένη με αυτόν τον τύπο τόσο πιο γρήγορα τρέχεις προς την καταστροφή σου. Τίποτα εκείνη. Μα όσο αδιαφορείς και την κοπανάς από τη δουλειά σου τόσο πιο γρήγορα τρέχεις προς την απόλυσή σου. Τίποτα εκείνος.

Αδιόρθωτοι. Αμετανόητοι. Αυτοκαταστροφικοί και επαναλαμβανόμενοι. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Το πιο χαρακτηριστικό, κραυγαλέο, καταλυτικό, επαναλαμβανόμενο, αδιόρθωτο, αποκαλυπτικό και υποδειγματικά αξεπέραστο παράδειγμα η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του.

Κατά πρόχειρη σειρά τα συμπτώματα αυτής της κατακλυσμιαίας αθεράπευτης «ψυχασθένειας» είναι τα ακόλουθα:

Η εμμονική προσκόλληση σε μια αριστερή πολιτική. Νεφελώδη. Ασυνάρτητη. Ανακόλουθη. Αντιφατική. Που στο τέλος της ημέρας κατάντησε διαφορετική. Πώς λέμε «έξω κούκλα μέσα πανούκλα»; Ετσι με τον Αλέξη Τσίπρα. Εξω Αριστερά μέσα εντελώς συστημικά.

Μα αφού υπηρέτησες καλύτερα από κάθε προηγούμενο πρωθυπουργό το μνημόνιο το «κακό». Αφού οι αβάσταχτα σκληρά εργαζόμενοι βιώνουν τρόμο καθημερινό. Αφού τα μεροκάματα προσεγγίζουν εκείνα της Βουλγαρίας. Αφού με προθυμία διεκπεραίωσες της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου κάθε υπόδειξη και κάθε επιθυμία. Και αφού με αιλουροειδή αναδίπλωση διαφύλαξες τα προνόμια της ελληνικής «πλουτοκρατίας».

Αφού όλα αυτά τα έκανες, πώς, διάολο, μπορεί κάποιος, ακόμα και ο πιο αφελής, να πιστέψει πως εσύ και η πρακτική της πολιτικής σου είστε δύο σταγόνες από την ίδια βρύση της τάχα μου αριστερής προοπτικής σου;

Δεύτερο κρατούμενο η διαρκής, επίσης επαναλαμβανόμενη φρασεολογία πως «εξ ανάγκης υπογράψαμε και εξ ανάγκης ακολουθούμε τις υποδείξεις των δανειστών μας». Ωραία. Ας το πιστέψω. Το ερώτημα και η απορία είναι μία: αφού αναγκάστηκες γιατί στους άλλους, τους πρόθυμους, την κυβέρνηση δεν παρέδωσες;

Αφού αναγκάστηκες και δεν παρέδωσες πάει να πει ότι από την εξουσία γλυκάθηκες. Πάει να πει προς χάριν εξουσίας όλα, μα όλα, τα πρόδωσες. Πάει να πει ότι η αρχομανία ήταν η δική σου -προσωπική- πυξίδα. Και πάει να πει ότι προκειμένου να τη διατηρήσεις, στον βωμό της εξουσίας όλα τα θυσίασες. Και αφού από την εξουσία γλυκάθηκες και μια πολιτική που δεν πίστευες αναγκάστηκες να την υπηρετήσεις, πάει να πει ότι όσο εσύ είσαι αριστερός άλλο τόσο εγώ είμαι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο ανεκδιήγητος και τρομερός!

Τρίτο κρατούμενο η πασίγνωστη αριστερή παρθενορραφή μιας ασύλληπτης επιδοματικής τακτικής. Οχι ο πλούτος. Οχι η ανάπτυξη. Καθόλου οι επενδύσεις. Καθόλου η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και της πολυνομίας. Καθόλου ο σεβασμός των θεσμών. Οχι η αύξηση, η επέκταση της διαθεσιμότητας προς εύρεση εργασίας. Οχι η αξιοπρέπεια των απλών, καθημερινών Ελλήνων. Και καθόλου η ανταγωνιστικότητα. Ετσι ώστε εκ της αγοράς να σκαρφαλώσουν και να υψωθούν τα μεροκάματα των σκληρά εργαζόμενων πολιτών.

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα στοιχειώδη και τα γνωστά. Μόνο τα ψίχουλα. Μόνο τα επιδόματα. Μόνο ένα μέρος από τα δισεκατομμύρια που εξασφαλίστηκαν μετά τις άγριες και κατά συρροή φορολεηλασίες. Αρπάξαμε εκατό; Ωραία, σύντροφοι. Ας δώσουμε και στους εξαθλιωμένους, τρομοκρατημένους, τους άνεργους και τους αδέκαρους μερικά φραγκοδίφραγκα. Ας μετατρέψουμε τη χώρα σε ένα απέραντο φιλανθρωπικό ίδρυμα «ατόμων με ειδικές ανάγκες».

Ετσι είσαι; Τώρα θα δεις. Μάχαιραν ασυναρτησίας, ανικανότητας και αλαζονείας έδωκες. Μάχαιραν περιφρόνησης, τιμωρίας και καθοδικής πτώσης θα λάβεις. Αργά ή γρήγορα, όλα εδώ πληρώνονται!