Δημήτρης Δανίκας

Ο λόγος, φυσικά, για το “επεισόδιο” με την ταινιάρα «Joker». Εχουμε και λέμε. Χωρίς αξιολογική σειρά

Ενα λοιπόν. Ο γονιός που «κάρφωσε» είσοδο ανήλικου στα αρμόδια όργανα. Πράξη που αποδεικνύει πως οι καθ ύλην αρμόδιοι για το μεγάλωμα και την καλλιέργεια των τέκνων τους, μεταφέρουν τις δικές τους ευθύνες στις πλάτες των θεσμών της Πολιτείας. Κοντολογής πλάγια ομολογία ανευθυνότητας και ανικανότητας. Εσύ κυρά μου (ας πούμε) πως μεγαλώνεις τα παιδιά σου; Με τις Φιλιππινέζες;

Δύο λοιπόν. Το ολοκληρωτικό στριπτίζ ενός αναχρονιστικού νόμου καμωμένου το 1937 και επικαιροποιημένου το 2010. Επί «σοσιαλιστικής» κυβερνήσεως Γεώργιου Παπανδρέου junior. Ενα στριπτίζ που τώρα αναγκάζει αρμόδιους υπουργούς να προτείνουν την αλλαγή της συγκεκριμένης νομοθεσίας. Και το παράπτωμα είτε θα εγγράφεται ως «διοικητικό» είτε οι ευθύνες θα μεταφέρονται στους γονείς. Εγώ προσωπικά προτείνω και συμφωνώ με την δεύτερη εκδοχή. Που σημαίνει πως κάθε ανήλικο πλάσμα πρέπει να συνοδεύεται από γονείς η κηδεμόνες. Και αν αυτο δεν συμβαίνει, τότε τον «λογαριασμό» να τον πληρώνουν αποκλειστικά οι γονείς

Τρία λοιπόν. Το χάσμα που χωρίζει την πραγματικότητα της εποχής από νόμους και θεσμούς. Μα για όνομα του θεού. Τα παιδιά, όλων σχεδόν των ηλικιών, κατεβάζουν τα πάντα. Ποιος θα τα προφυλάξει; Οι παιδονόμοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί κα οι αστυνομικοί; Τρελό

Τέσσερα λοιπόν. Ο θρίαμβος ο κινηματογραφικός. Εστω κι έτσι για λάθος λόγους, το σινεμά εκτοξεύτηκε στην πρώτη θέση της επικαιρότητας Επό δύο εικοσιτετράωρα άπαντα τα κανάλια, ραδιοφωνικοί σταθμοί, εφημερίδες και πάσης φύσεως Media ασχολούνται με μια κινηματογραφική ταινία. Καλύτερα δεν γίνεται. Εκ μέρους του σκηνοθέτη Τοντ Φίλιπς, των παραγωγών της Warner και της Roadshow μεταφέρω την απέραντη ευγνωμοσύνη τους

Πέντε λοιπόν. Η υποκρισία που εκφράστηκε μέσα από τις τοποθετήσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης και κυρίως του Αλέξη Τσίπρα. Καλά παιδάκι μου. Εσύ ο αριστερός γιατί δεν άλλαξες αυτό τον νόμο του 1937; Να σας πω γιατί; Επειδή αν και φερόμενος ως αριστερός και προοδευτικός ουδέποτε, ούτε μισή ημέρα της πρωθυπουργικής του διαδρομής ασχολήθηκε με τον πολιτισμό. Επομένως και επί των ημερών του το ίδιο θα είχε συμβεί

Εξι λοιπόν. Το ύφος, το ήθος και γενικά ο υπερβάλλων ζήλος των οργάνων εντός των δύο αυτών κινηματογραφικών αιθουσών. Ούτε σε χαμαιτυπείο να είχαν εισβάλει. Στη θέση των αρμόδιων αρχών θα ζητούσα, αμέσως τις παραιτήσεις τους. Για όνομα του θεού και της παναγίας. Τι νόμιζαν; Πως απέναντί τους ήταν μεγαλομαφιόζος ηρωίνης; Οι μεγαλέμποροι να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι. Και οι αιθουσάρχες στη φυλακή

Εφτά και τελευταίο. Μία η ουσία. Δεν είναι η βία. Από τέτοιες και ακόμα πιο σκληρές σκηνές εν αφθονία στους πολυκινηματογράφους. Παρουσία χιλιάδων παιδιών να μασουλάνε ποπ κορν. Είναι το μήνυμα. Είναι το πλακάτ που έγραφε Kill the Reach. Είναι εκείνη η εφιαλτική προφητεία. Ισως, κάποια ημέρα όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπινων και διαταραγμένων ερειπίων, θα ξεσηκωθούν τυφλά, άναρχα και ασύμμετρα. Και τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω και γαία πυρί μιχθήτω!