Δημήτρης Δανίκας

Μα όλοι τα έχουμε δει. Και σε αυθεντικά κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ. Και σε γκαγκστερικές ταινίες. Και σε ιστορίες με FBI, CIA Νονούς και μαφίες Μία η επωδός. Μία η προσταγή. Μια η ανακριτική πορεία, η στρατηγική:

Give us names. Δώσε ονόματα. Εδώ και τώρα. Δώσε ονόματα. Αλλιώτικα θα σε στείλουμε αδιάβαστο εφ όρου ζωής στη στενή. Give us Names. Να κραυγάζουν. Να απειλούν. Να εκβιάζουν αστυνομικοί, ανακριτές, εισαγγελείς.

Αμ πως νομίζετε πως οι αποκαλύψεις ονομάτων, μιζαδόρων, μαύρων χρημάτων και άλλων τέτοιων «αγαθών» δραστηριοτήτων εξέρχονται στην επιφάνεια και βλέπουν το φως της δημοσιότητας; Από που προέρχονται οι καταθέσεις και οι μαρτυρίες που θα κάψουν όλα αυτά τα ονόματα που καταβροχθίζουν νόμους, συστήματα, θεσμούς και οικονομίες;

Από εμένα, εσένα, από ανύποπους αθώους, άσχετους; Μα φυσικά από συνένοχους. Μαφιόζος θα ανοίξει το στόμα του και θα απαγγείλει κατάλογο μαφιόζων. Γκάγκστερ θα καταδώσει γκάγκστερ. Αυτοί γνωρίζουν. Αυτοί από τα μέσα αποκακαλύπτουν συνεργούς, αφεντικά και όλα τα σχετικά.

Give us Names. Και αν μας δώσεις ονόματα, τότε κι εμείς θα εξετάσουμε την περίπτωσή σου με επιείκεια. Και τότε αντί γα ισόβεια θα σε στείλουμε για πέντε χρονάκια που στο τέλος θα γίνουν τρία. Και να είσαι ευχαριστημένος.

Η αμερικανίδα Ελένη Τουλουπάκη θα «μαστίγωνε» ανηλεώς τον οποιονδήποτε ύποπτο «λοχαγό», «συνταγματάρχη», «στρατηγό». Οσο και ψηλά να ήταν αυτός. Το σύστημα το αμερικανικό διατηρεί την δύναμή του και την υπεροχή του, επειδή ακριβώς κάνει αυτό. Οποιος παρασπονδεί, καταλήγει στα σίδερα της φυλακής. Κι αν δώσει ονόματα μπορεί να γλιτώσει.

Το ίδιο συμβαίνει και με την Wall street . Για παράδειγμα αν συνέβαινε περίπτωση Follie Follie, τότε από την πρώτη στιγμή οι ένοχοι θα θα είχαν μπαγλαρωθεί και θα κατέληγαν στη στενή. Μόνο έτσι το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης εξασφαλίζει και διατηρεί τα σκήπτρα της παγκόσμιας χρηματιστηριακής οικονομίας.

Και γι αυτό εν Ελλάδι που όλα μα όλα καλύπτονται πίσω από προσχήματα, από νέφος, κάτω από το χαλί, γι αυτό η χώρα έχει μετατραπεί σε Σωρρακώσταινα. Τόσο απλό.

Προκειμένου κάθε σύστημα να διατηρήσει και να προστατεύσει τη σοβαρότητά του, πρέπει απαραιτήτως, από καιρού εις καιρόν, κάποιοι ένοχοι να την πληρώνουν και έτσι το κακοφορμισμένο μέλος της κοινωνίας να αποκοπεί από τον κορμό.

Είδατε εσείς να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα της Δημοκρατίας και της Ευρωπαικής προοπτικής; Σχεδόν ποτέ. Τόσες ημέρες. Τόσους μήνες. Τόσα χρόνια. Τόσες επιτροπές. Τόσες κοινοβουλευτικές ώρες. Τόσα κείμενα. Τόσες αποκαλύψεις. Τόσα ονόματα. Τόσα λεφτά πεταμένα. Τόσος χρόνος πεταμένος. Τόσα πρωινάδικα. Τόσα τηλεοπτικά πάνελ. Τόσος ντόρος. Τόσος ορυμαγδός.

Για να καταλήξουμε στην λάσπη, τον αμεμιστήρα, στα μανταλάκια, στο αρχείο και σε δύο ονόματα: Πολάκης, Τζανακόπουλος.

Και το ερώτημα αιωρείται. Το ερώτημα έχει τραυματίσει κάθε θεσμό. Το ερώτημα ενισχύει την περιρρέουσα λαική βεβαιότητα. Πως όλοι το ίδιο είναι. Πως τίποτα δεν αλλάζει. Πως τα λεφτά τα κλέψανε. Πως οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.

Το ερώτημα το αναπάντητο είναι απλό: Where is the Money? Που είναι τα λεφτά που φαγώθηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία τα νοσηλευτικά και συνταξιοδοτικά. Ποιοι τα φάγανε, ποιοι τα κατασπάραξαν, ποιοι τα οργάνωσαν. Εμένα, σου λένε, τι με νοιάζει αν Πολάκης και Τζανακόπουλος παρέα με Πλεύρη μείνουν η φύγουν. Μωρέ δε πα να κάνουν ό, τι θέλουν.

Give us the Money Back! Που τέτοια τύχη. Που τέτοια μέρα Που τέτοιο ανάστημα. Εκεί, εκεί στην τρίτη εθνική την αφρικανική!