Δημήτρης Δανίκας

Οποιος πιστεύει το αντίθετο δεν ξέρει που περπατάει και ρος τα που βαδίζει. Η αυταπάτη της αυταπάτης και η ψευδαίσθηση της ψευδαίσθησης.

Και οι σχεδιασμοί είναι οργανωμένοι, συντονισμένοι και χρονικά προκαθορισμένοι. Από τη μια οι παραβάσεις του εναέριου χώρου. Από την άλλη το ξεφόρτωμα χιλιάδων μεταναστών, προσφύγων και άλλων ζωντανών ερειπίων. Και ταυτόχρονα με όλα αυτά, απειλές εκβιασμοί, πολεμικές κραυγές και απαιτήσεις τρομερές.

Τρία τα σίγουρα ¨χαρτιά¨. Το πρώτο πως ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό-κυβερνητικό και αντιπολιτευτικό-της Τουρκίας θα διεκδικεί μέχρι τέλους μερίδιο από το Αιγαίο, τα «πηγάδια» και την ελληνική κυριαρχία.

Το δεύτερο πως δεν πρόκειται να μείνουν στα λόγια και τις ρητορικές κορώνες. Είναι βέβαιο πως θα ορμήσουν, θα προκαλέσουν και θερμό επεισόδιο θα ανάψουν.

Και το τρίτο πως όσο το δικό μας πολιτικό προσωπικό, όλων των παρατάξεων, εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να επιδίδεται σε εσωστρέφεια αντιπαραθέσεων, διχασμών και μικροκομματικών ορέξεων, τόσο ο Ερντογάν θα τρίβει τα χέρια του και θα προετοιάζεται να καταβροχθίσει την «γαλάζια πατρίδα του».

Οι πολλαπλές διασπάσεις, ακόμα και εντός των κομμάτων, ο καλύτερος σύμμαχος των Τούρκων «σατανάδων». Οπως έλεγε και πρώην πρωθυπουργός από την Αγκυρα «ένας Ελληνας είναι επικίνδυνος, δύο εντελώς ακίνδυνοι».

Και όσο μέρος του ελληνικού πολιτικού προσωπικού αλληθωρίζει κατά μεριά Σκοπίων και συμφωνίας των Πρεσπών, τόσο ο αποπροσανατολισμός πάει σύννεφο, άκρως βολικός για τον Τούρκο εχθρό.

Με απλά λόγια. Οι σύμμαχοι περίπου λένε «βρείτε τα». Φυσικά εννοούν να καθίσουμε σε τραπέζι διαπραγματεύσεων με σκοπό το μοίρασμα του Αιγαίου. Αυτό είναι το νόημα των συμμαχικών συμβουλών και προτροπών. Να τα βρούμε. Να τα μοιράσουμε. Να τα εκχωρήσουμε στις πολυεθνικές. Και εμείς, μαζί με τους Τούρκους, το κάτι τις να λάβουμε.

Επομένως δύο τινα πρόκειται να συμβούν. Είτε θα διαπραγματευθούμε με τον Ερντογάν. Είτε να βυθίσουμε κάθε ερευνητικό σκάφος που θα τολμήσει το Αιγαίο να τρυπήσει. Πιο απλά είτε διαπραγματεύσεις είτε θερμό επεισόδιο με πολεμική κατάληξη με πολλά θύματα και με την παρέμβαση των «μεγάλων δυνάμεων» που θα μας αναγκάσουμε να καθίσουμε σε τραπέζι διαπραγματεύσεων.

Το λέω και το υπογραμμίζω αυτό για να μη κοροιδεύομαστε και να μην βαυκαλιζόμαστε. Εκτός και αν πιστεύουμε πως σε πιθανή πολεμική σύγκρουση, όχι μόνο θα τους απωθήσουμε, αλλά και με σκληρό πλήγμα θα τους τρομοκρατήσουμε και θα τους συνετίσουμε.

Και επομένως, λόγω των συνεχόμενων και ακραίων απειλών, έπρεπε ήδη από «προχθές», που λέει ο λόγος, τα κόμματα έπρεπε να είχαν συνεννοηθεί, να είχαν ομονοήσει και να είχαν υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας ειδικά για την αντιμετώπιση των σχεδιασμών της Τουρκίας.

Η γκρίνια, τα παράπονα προς τους συμμάχους, η επίκληση διεθνών συμφωνιών είναι για τον Ερντογάν παραδοχή φόβου, τρόμου και πλήρους αδυναμίας. Σ αυτές τις περιπτώσεις, δύο οι επιλογές που έχεις μπροστά σου: είτε το κουβεντιάζεις είτε είσαι αποφασισμένος για όλα.

Η τρίτη, η ελληνική λύση της μουρμούρας η χειρότερη, η αδιέξοδη και η ευτελέστερη. Πως να σας το πω; Ο Ερντογάν βάζει γκολ σε αδεια εστία και εμείς πετάμε τη μπάλα στις εξέδρες!