Δημήτρης Δανίκας

Ο Ερντογάν σε επίδειξη ισχύος και ανεμπόδιστης ανωτερότητας. Ο Ερντογάν έχει αναλάβει, εργολαβικά την απόλυτη εξουσία ενός κουμανταδόρου της Ανατολικής Μεσογείου.

Τα γεγονότα τρέχουν με απίστευτο ρυθμό. Το ημιπαράνομο καθεστώς του Φαγιέζ Αλ Σαράτζ εκλιπαρεί Ερντογάν και εκείνος ανταποκρίνεται αμέσως. Φυσικά, λέει, θα στείλω στρατιωτική βοήθεια να σε σώσω από τα νύχια του Χαλίφα Χαφτάρ.

Το εξωφρενικό σ αυτή τη νοσηρή συνεργασία είναι το γεγονός πως οι μεγάλες δυνάμεις, οι σύμμαχοί μας, έχουν αναγνωρίσει το καθεστώς του Φαγιέζ Αλ Σάρατζ. Το ίδιο κι εμείς. Δηλαδή έχουμε αναγνωρίσει το καθεστώς του εχθρού μας. Χειρότερα δεν γίνεται.

Σαράτζ λένε οι σύμμαχοι, Σαράτζ κι εμείς. Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει κυρία Αμερική! Το ακόμα χειρότερο είναι η απουσία ελληνικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στη Λιβυή. Τι να την κάνουμε; Ασε, σου λέει. Δεν την χρειαζόμαστε. Πάντα θα κάνουμε και πάντα θα υποκλινόμαστε στις επιθυμίες των συμμάχων μας.

Ταυτοχρόνως, για να μην ξεχνιόμαστε, έχουμε παραδώσει τα πάντα στην Ουάσινγκτον. Ο, τι ζητήσουν, αμέσως να το κάνουμε. Να μην τους δυσαρεστήσουμε. Να μην το ανταλλάξουμε. Να μην παζαρέψουμε. Το ίδιο και με τους Γερμανούς. Αφού χρωστάμε. Αφού είμαστε εξαρτημένοι. Και αφού είμαστε εξαρτημένοι απ όλους αυτούς, τότε είμαστε υποτελείς και περίπου «σκλαβωμένοι».

Ποια ανεξαρτησία; Κουραφέξαλα. Από παντού «δεμένοι». Γι αυτό διαρκώς, επί όλων των κυβερνήσεων, τα ίδια και τα ίδια. Για παράδειγμα, στην ολοκλήρωση των τοποθετήσεων επί του νέου προυπολογισμού, Τσίπρας και Μητσοτάκης επιχειρηματολογούσαν ποια κυβέρνηση εκ των δύο έχει συνάψει τις πιο γερές συμφωνίες με τον Λευκό Οίκο. Εγώ, έλεγε ο ένας. Οχι εσύ, αλλά εγώ έλεγε ο άλλος. Στο τέλος, κλείνοντας ο πρωθυπουργός, περίπου συνεχάρη τον Τσίπρα που άλλαξε ρότα στην εξωτερική του πολιτική και ακολούθησε, κι αυτός, τον δρόμο της Αμερικής. Μπράβο παιδί μου.

Το ίδιο και με τους ευρωπαίους συμμάχους. Η Τουρκία βάζει πόδι στη Συρία, ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο και με τη Λιβυή, ίσως και στο Ιράκ. Τι άλλο απομένει; Μα φυσικά η Ελλάδα.

Εξάρτηση, υποτέλεια, υποχωρητικότητα, κατωτερότητα. Με όλα αυτά τα συμπτώματα βαρύτατης, αθεράπευτης ασθένειας, πως είναι δυνατόν να αναπτερωθεί το φρόνημα του κάθε απλού πολίτη; Ε πως;

Αισθάνεται καρπαζωμένος. Η χώρα περίπου σε ρόλο καρπαζοεισπράκτορα. Από παντού. Από την υποκρισία των συμμάχων. Την ουδετερότητα των Αμερικανών. Την επιθετικότητα των Τούρκων. Ανοχύρωτοι, απροστάτευτοι. Και περίπου προσκυνημένοι. Γονατισμένοι. Ταλαιπωρημένοι. Ψυχικά ευάλωτοι.

Και το ακόμα πιο χειρότερο, η Τουρκία μοιάζει να κάνει του κεφαλιού της. Να μην δίνει σημασία στους Ευρωπαίους. Να παζαρεύει με τους Αμερικάνους. Να μπαινοβγαίνει όπου θέλει. Να γκρεμίζει, να σκοτώνει, να κουμαντάρει, να λεηλατεί και να απαιτεί. Ψέματα;

Κι εμείς; Τελευταίο οχυρό το δικαστήριο της Χάγης. Σα να διαμηνύουμε στον ψευτοσουλτάνο, ελάτε και θα τα βρούμε. Εκεί στη Χάγη. Αυτή η Ελλάδα του 2020. Αυτή η ανεξαρτησία της. Αυτή η ακεραιότητά της. Αυτή η παρθενία της. Παρθενορραφή made in Greece!