Δημήτρης Δανίκας

Από την άλλη, οι «εχθροί». Ποιοι οι «εχθροί»; Τα µονοπώλια; Πλάκα κάνετε. Οι πλουτοκράτες; Καλά τώρα. Οι µεγαλοεπιχειρηµατίες; Θα αστειεύεστε. Εχθροί των συνδικαλιστών, ο απλός λαός.

Προσέξτε απόλυτο, εξωφρενικό, πρωτοφανή παραλογισµό. Μια χούφτα εργαζόµενοι εναντίον εκατοµµυρίων εργαζοµένων. Και όχι µόνο εργαζοµένων. Αλλά και ανέργων. Και συνταξιούχων. Και φτωχοποιηµένων. Και ανηλεώς ταλαιπωρηµένων. Και µανάδων, παιδιών, µωρών, γερόντων. Εναντίον όλων.

Με µαρξιστικούς όρους είναι σαν να λέµε µια χούφτα προλετάριοι εναντίον του συνόλου του προλεταριάτου. Και σαν να λέµε αδερφός εναντίον αδερφών. Με το µαστίγιο ανά χείρας. Και σαν µια χούφτα εργαζόµενοι να μαστιγώνουν ασυστόλως και ανερυθριάστως το σύµπαν µικροκαταστηµαταρχών και µικροµεσαίων.

∆ηλαδή όχι µόνο εναντίον προλεταριάτου. Οχι µόνο εναντίον όλων των δηµοσίων υπαλλήλων. Οχι µόνο εναντίον
όλων των συνταξιούχων. Οχι µόνο εναντίον των ανέργων. Αλλά και εναντίον όλων των συµµαχικών δυνάµεων του
προλεταριάτου. Ολων των µικροµεσαίων. Απίστευτο.

Πάµε παρακάτω. Ποιος ο κερδισµένος απ’ αυτή την κινητοποίηση εν µέσω του εορταστικού ωραρίου; Μα φυσικά τα πιο ακραία στοιχεία της ∆εξιάς. Αυτοί, δηλαδή, που µε κάθε αφορµή ξιφουλκούν για να γκρεµιστούν όλες οι εργασιακές συνθήκες. Και πρώτα απ’ όλα οι απεργιακές κινητοποιήσεις.

«Είδατε; Αυτός είναι ο συνδικαλισµός. Αυτά τα αποτελέσµατά του. Αυτές οι συνέπειές του. Τι πρέπει να κάνουµε; Φυσικά να τον περιορίσουµε». Ποιος ο τελικός στόχος τέτοιων απεργιακών κινητοποιήσεων; Η απεργία! Τρελό; Κι όµως, τελικός στόχος είναι να τραυµατιστεί, να κατασυκοφαντηθεί, να διασυρθεί, να διακορευτεί
το ύστατο, το πιο άγιο όπλο των εργαζοµένων. Απίστευτο. Ποιος άλλος ο κερδισµένος απ’ αυτές τις απεργιακές κινητοποιήσεις; Μα φυσικά τα µεγάλα καταστήµατα. Τα πολυκαταστήµατα της περιφέρειας. Οι αλυσίδες. Το µεγάλο
κεφάλαιο. Οι πολυεθνικές!

Σκεφτείτε το µε ψυχραιµία. Εγώ, ας πούµε, ο φτωχός, ο µεροκαµατιάρης, ο ανασφαλής και ο απροστάτευτος κάνω ό,τι µπορώ προκειµένου να βγάλω τα µάτια µου µε τα ίδια µου τα χέρια. Ανήκουστο.

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Φυσικά σε µια απέραντη, διαρκή και βασανιστική ταλαιπωρία. Πού αλλού; Να μετατρέψουν κάθε απλό άνθρωπο σε εχθρό της απεργίας. ∆ηλαδή, εκατοµµύρια εργαζόµενοι να επιθυµούν και να εύχονται εφαρµογή σκληρών µέτρων εναντίον του συνδικαλισµού. Ετσι εκατοµµύρια φτωχοί πολίτες µοιάζουν σαν σύµµαχοι των αφεντικών. Καλύτερα µε τον ταξικό εχθρό µας παρά µε τον ταξικό αδερφό. Καλύτερα µε τη ∆εξιά, την πιο ακραία µορφή ∆εξιάς, παρά µε τον συνδικαλισµό της Αριστεράς.

Ακόµα χειρότερα. Και εξαιτίας αυτών των κινητοποιήσεων. Εξαιτίας του καθηµερινού εµφράγµατος του κέντρου. Εξαιτίας των µπαχαλάκηδων. Εξαιτίας µιας χούφτας µονιµάδων στο µετρό της Αθήνας. Εξαιτίας όλων αυτών. Η κατάληξη ακόµα πιο ακραία. Ακόµα πιο καταλυτική. Αµάν πια! Πουλήστε όσο-όσο κάθε δηµόσιο οργανισµό. Πουλήστε το µετρό. Πουλήστε τη ∆ΕΗ. Πουλήστε τα όλα. Επιτέλους, να δούµε άσπρη µέρα. Επιτέλους, να µπορούµε να πηγαίνουµε στις δουλειές µας. Επιτέλους, να µπορούµε να κατεβαίνουµε στο κέντρο. Επιτέλους, να έχουµε
ηλεκτρικό ρεύµα. Επιτέλους, να ζούµε και να λειτουργούµε µέσα σε ένα στοιχειώδες πλαίσιο. Πουλήστε τα όλα.

Η σειρά των πραγµάτων πάει ακόµα πιο πέρα. Με απλά λόγια, εκατοµµύρια εργαζόµενοι θα συµµαχήσουν µε τις πιο νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Θα ευγνωµονούν τους νεοφιλελεύθερους εκσυγχρονιστές. Και χωρίς να το θέλουν, θα µεταπηδήσουν στο στρατόπεδο των ταξικών εχθρών τους.

Για να σας το δώσω πιο απλά. Τηρουµένων των χαοτικών αναλογιών, όπως µε κάθε αναµπουµπούλα και κάθε αντεξουσιαστική «επαναστατική» ορµή. Τι ακριβώς επιθυµούν όλοι αυτοί οι βασανισµένοι, οι τροµοκρατηµένοι πολίτες του µόχθου; Μα φυσικά περισσότερη αστυνοµία. Τουτέστιν µια απεργία την ηµέρα κάνει συνδικαλισµό και
Αριστερά πέρα!