Δημήτρης Παγαδάκης

Έχει πλέον υπερβεί το ερώτημα “Τι μας κρύβουν;” που πλάσαρε αντιεπιστημονικές υπεραπλουστεύσεις και τερατολογίες. Έχει ξεπεράσει τη προτροπή «μη μασάς σε όσα σου σερβίρουν” που ενθάρρυνε την ανυπακοή και την ανταρσία στις συστάσεις της Πολιτείας. Υπηρετεί πλέον καταχρηστικά τις ανάγκες μιας ανεξέλεγκτης γελοιότητας.

Ωστόσο, οι αυτοαποκαλούμενοι "Θεματοφύλακες" δεν είναι ένα απλό καλαμπούρι. Τα υποτιθέμενα όργανα της «συνταγματικής αστυνομίας» τους, με τις ασουλούπωτες στολές, το ιδιότυπο σήμα, την προσχηματική ιστοσελίδα, την αυτοσχέδια γλώσσα και την άγαρμπη εθνικιστική ρητορική, δεν είναι για γέλια.

Λειτουργούν ως αυτόκλητοι διορθωτές της λειτουργίας του κράτους. Συστήνονται αυτονομημένοι από το κοινωνικό σώμα, αποσπασμένοι από τις ανάγκες τη δημόσιας υγείας, ξέχωροι από τις αγωνίες της κοινωνίας.

Ασκούν καραμπινάτη αντιποίηση αρχής. Χρησιμοποιούν φυσική και ψυχολογική βία με βάναυσες ενέργειες, απειλές και εκφοβισμούς. Υποστηρίζουν αυθαίρετα ότι δικαιούνται να ελέγχουν τους πάντες και τα πάντα, επικαλούμενοι το άρθρο 120 του Συντάγματος.
Με δυο λόγια προβάλλουν ένα στρεβλό συνταγματικό πατριωτισμό για να μακιγιάρουν το αποκρουστικό πρόσωπο του συνονθυλεύματος τους. Γιατί στη πραγματικότητα είναι ένα τσούρμο σκληρών αντί-εμβολιαστών, άκαπνων μακεδονομάχων, χρυσαυγιτών τραμπούκων και ιδεοληπτικών οπαδών του Σώρρα.

Αποτελούν ένα μπουλούκι που δρα παρακρατικά μοιάζοντας εν τέλει στα χιτλερικά τάγματα εφόδου. Χωρίς μεν τα φαιά πουκάμισα των τελευταίων αλλά με παρόμοιο αντιδημοκρατικό φονταμενταλισμό.

Το δυσάρεστο είναι ότι χρησιμοποιούν με αυθάδεια το Σύνταγμα ως δήθεν νομιμοποιητικό θεμέλιο τους για να σπείρουν διαβρωτικά παρακμιακή σύγχυση, μνησίκακη εκδικητικότητα, τιμωριτική μοχθηρία. Το χειρότερο, η δράση τους μπορεί να αποδειχθεί πιο ύπουλη, επικίνδυνη και υπονομευτική για τους θεσμούς.

Ο ταλαιπωρημένος, συχνά αφελής και συνήθως απαίδευτος θεσμικά καθημερινός πολίτης, ενδέχεται να παρασυρθεί από τις παραπλανητικές παραπομπές τους στις ατομικές ελευθερίες. Να εξαπατηθεί από τις υποκριτικές προσφυγές τους εναντίον της “κατάχρησης” των συνταγματικών του δικαιωμάτων.

Προφανώς η Δημοκρατία είναι νηφάλια και μεγάθυμη. Το επίσημο κράτος, όμως, και τα όργανά του οφείλουν επειγόντως και συντεταγμένα να προφυλάξουν την έννομη τάξη από τις ακρότητες που την επιβουλεύονται. Να αποτρέψουν προληπτικά όσους πυροδοτούν το ξεδίπλωμα της φιλέκδικης απονομής μιας πλαστογραφημένης δικαιοσύνης.

Το κάψιμο βιβλίων, η αρπαγή δημόσιου λειτουργού , το πέρασμα χειροπεδών, η καρικατουρίστικη επίταξη σχολείου κλπ, δεν είναι η πρωτοβουλιακή εκδήλωση τσαμπουκά κάποιας υστερικής, εμμονικής ή ψυχαναγκαστικής ομάδας. Αυτές οι επιθετικές ενέργειες κουβαλούν εν σπέρματι το ανάθεμα ενός σκοταδιστικού Μεσαίωνα.

Γεγονός που έρχεται να υπενθυμίσει πως όταν ένα άτομο υποφέρει από νεύρωση, ψύχωση ή νοητική διαταραχή, η πάθησή του μάλλον καλοπροαίρετα αποκαλείται τρέλα. Όταν πολλά άτομα πάσχουν από παράνοια, αυτό ονομάζεται δόγμα, σέκτα, αίρεση που έχουν πάρει διαζύγιο με την κοινή λογική.