Δημήτρης Παγαδάκης

Οι λογαριασμοί ρεύματος, αερίου, ενοικίων «φουσκώνουν». Οι λεγόμενες ανελαστικές δαπάνες στοχεύουν τη στρατόσφαιρα. Οι τιμές στα ράφια της κατανάλωσης υπερίπτανται επίσης.

Δυστυχώς στην ακόμη επιβλαβώς παρούσα υγειονομική κρίση προστίθεται η κρίση κόστους στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Μια διπλή καταιγίδα πλήττει τα πιο εξαντλημένα νοικοκυριά. Με ράλι ανατιμήσεων, τσουνάμι ακρίβειας, καλπάζοντα πληθωρισμό.

Μοιραίες οι συνέπειες εξηγούν οι φιλελέ και μη οικονομικοί εξπέρ. Φταίνε, ισχυρίζονται, η αποδιοργάνωση των εφοδιαστικών αλυσίδων, η μονομερής εξάρτηση από συγκεκριμένες πρώτες ύλες, η αισχροκέρδεια στις τιμές παραγωγής, η άνοδος του κόστους μεταφοράς τους.

Κατηγορούν επί πλέον τις στρεβλές και ατελείς αγορές, τη γεωπολιτική αστάθεια, τη κλιμάκωση διεθνών σοβαρή κρίσεων αλά Ουκρανία. Μέμφονται επίσης την υπερβολική κυκλοφορία χρήματος -που δεν ανταποκρίνεται στην παραγωγικότητα μιας οικονομίας- προκειμένου να αντιμετωπιστούν καραντίνες και λοκντάουν .

Σύμφωνοι, πολυπαραγοντικές οι ευθύνες για τα τρέχοντα παγκόσμια δεινά. Ο κόσμος, όμως, τι φταίει; Είτε εισαγόμενος είτε ουρανοκατέβατος ο πληθωρισμός, το ίδιο ροκανίζει το πορτοφόλι του. Ειδικά στην Ελλάδα, που απελευθερωμένη πια από τη δημοσιονομική μέγγενη των τροικανών επιχειρεί να αναπνεύσει ξανά σε περιβάλλον ανάπτυξης

Μια χώρα με μεταρρυθμιστικό πρόταγμα αλλά ταυτόχρονα και υπερχρεωμένη Με μεγάλο πρωτογενές έλλειμμα, με πιστοληπτική ικανότητά στην κατηγορία των «σκουπιδιών», υπό ενισχυμένη ακόμη εποπτεία από τους δανειστές της και μπροστά στην άμεση απειλή διογκωμένου κόστους δανεισμού.

Πως αλήθεια μπορεί μια οικονομία εκ των πραγμάτων στριμωγμένη, να υψώσει αναχώματα απέναντι στην πλημμύρα της ακρίβειας; Με τυχοδιωκτικές ζαριές ή με ζυγισμένη σύνεση;
Προφανώς αν υπήρχαν διεθνώς εγκεκριμένα εμβόλια για την αντιμετώπιση της ραγδαίας ανόδου των τιμών η χώρα θα τα είχε προμηθευτεί.

Ατυχώς οι ανακουφιστικές συνταγές και τα σωτήρια εργαλεία που διατίθενται είναι περιορισμένα. Περιλαμβάνουν ελάχιστες διασωληνώσεις αλλά αρκετά παυσίπονα. Μερικά από τα οποία έχουν ολέθριες παρενέργειες. Σαν εκείνα τα παρηγορητικά μονόπρακτα του λαϊκισμού με την ακτιβιστική πρόζα και τη δικαιωματιστική σκηνοθεσία.

Που σύμφωνα με το γαλαντόμο σενάριο στις ντόπιες παραστάσεις τους διεκδικούν με νταούλια τα πάντα όλα , αβέρτα κουβέρτα για όλους. Που ανασύρουν αμέριμνα αιτήματα για μπόνους, προικοδοτήσεις, επιδόματα, παροχές, διευκολύνσεις, πριμοδοτήσεις, ενισχύσεις, ψηφοθηρικά ρουσφέτια, πελατειακά χατίρια.

Που κανακεύουν αδιακρίτως γκόλντεν μπόις, μικροεπαγγελματίες και άνεργους υποσχόμενες
οριζόντιες ελαφρύνσεις. Που τάζουν λεφτά από ελικόπτερα, χαρίζουν λίπασμα για λεφτόδεντρα. δωρίζουν θεριζοαλωνιστικές σε κρατικές δανειοφυτείες, υπόσχονται ξεπουπούλιασμα του ταμειακού αποθεματικού «μαξιλαριού».

Μη πάμε μακριά. Το ίδιο ξεσαλωτικό έργο με τίτλο «πάρε κόσμε» έχει ξαναπαιχτεί. Ενώπιον ενός ακροατηρίου που έχει βιώσει 10 χρόνια λιτότητας, τρία μνημόνια, ατομικές και συλλογικές ταλαιπωρίες, θυσίες, υλικούς ακρωτηριασμούς.

Το ερώτημα είναι ποιος αντέχει πάλι το κακοφορμισμένο ανέβασμα ενός τέτοιου ψυχοδράματος επί σκηνής. Δεδομένου των όσων ξεχαρβαλωτικών ακολούθησαν εκείνη την, παρωχημένη πια, εκτροχιασμένη περφόρμανς αδάμαστου ξεσπαθώματος.

Κακά τα ψέματα. Στη πλειονότητα του το εγχώριο κοινό δεν χορταίνει πια με τζαμπαμαγκιές του στυλ « κι αν στραβώσουν οι δανειστές, ξίδι». Ούτε μετουσιώνει χωνευτικά τα τσιμπολογήματα από το βεστιάριο των ψευδαισθήσεων.

Διακρίνει πεντακάθαρα τι αποτελεί κραυγαλέα υποκριτική πυροδότηση του θυμού για μικροκομματικά οφέλη και τι συνιστά συνετή διαχείριση της αισθητής ανασφάλειας στη πανάκριβη καθημερινότητα. Αναπόδραστα, όμως, οι ίδιοι πολίτες προσδοκούν σήμερα μια ομπρέλα προστασίας στη θύελλα της ακρίβειας.

Αναμένουν μια δημόσια ρυθμιστική παρέμβαση με αναδιανεμητικές πολιτικές.
Με στοχευμένα μέτρα βοήθειας στις πλέον ευπαθείς ομάδες και τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις Με κοστολογημένο πακέτο στήριξης στα ευάλωτα νοικοκυριά. Πάντα με διαρκώς διαφανή αξιολόγηση και δίκαιη διαχείριση .

Η συνέπεια και η σοβαρότητα, άλλωστε, ενός οικονομικού επιτελείου δεν συμπεραίνεται μόνο από τη πιστή εφαρμογή του προϋπολογισμού, τη συγκροτημένη αυστηρότητα ως προς τη συγκράτηση των ελλειμμάτων και την επιτυχή επίτευξη παραγωγής πλεονάσματος. Κρίνεται και από τη σκέψη, το κόπο, την αγωνία και κυρίως την ευαισθησία που επιδεικνύει προς την ανυπεράσπιστη στις αντιξοότητες κοινωνία.

Εξάλλου για κάθε ενέργεια που ζυγίζεται, μετριέται και τιμολογείται, στο φινάλε καταφθάνει πάντα ο λογαριασμός. Είτε ο αποδέκτης του πατάει στέρεα στο έδαφος είτε αιωρείται στο διάστημα μαζί με τις απογειωμένες τιμές. Όπως και να έχει, πάντως, σε καλύτερη κατάσταση από ότι να βρίσκεται σαν καπετάνιος καραβοτσακισμένος στα βράχια και με το πλήρωμα κρίμα στο λαιμό του.