Δημήτρης Παγαδάκης

Με αφέλεια, κλισέ, φλυαρία, αναμασήματα, οτιδήποτε. Από ένα εκλεγμένο βουλευτή, όμως, η κοινωνία περιμένει το κάτι παραπάνω, Μια πρωτοτυπία σκέψης, μια ρηξικέλευθη παρέμβαση, κάποια ευφάνταστη και δημιουργική πρόταση. Μια ομιλία, μια ερώτηση, μια επερώτηση, τέλος πάντων. Δεν αναμένει αφωνία και να τρέχει τσάμπα ο μισθός του. Πόσο μάλλον αν αυτός προϋπήρξε πρωθυπουργός.

Ο Κώστας Καραμανλής, αμίλητος και βουβός στα έδρανα, ατάραχος και αραχτός στα ορεινά της αίθουσας, έχοντας αφήσει απάτητο το βήμα της Βουλής επί 13 ολόκληρα χρόνια, με τη στάση του εισάγει νέα κοινοβουλευτικά ήθη για εν ενεργεία βουλευτής. Ζωγραφίζει στο ήδη αγιογραφημένο από διάφορους παρατρεχάμενους προφίλ του μια ιδιότυπη πινελιά υπεραξίας στη σιωπή. Υπό αυτή τη βουβή εικόνα άλαλου οσιομάρτυρα επιμένει να κάνει αισθητή την ηχητική παρουσία του μόνον όταν εκστομίζει ένα «ναι» ή ένα «όχι» στις ονομαστικές ψηφοφορίες, Επιβεβαιώνοντας ότι όσα πετυχαίνει ενορχηστρωμένα το κόμμα του στη Βουλή γίνονται με τη συνοδεία του άηχου βιολιού του. Δηλαδή ερήμην του.

Προφανώς ο ίδιος δεν έχει πάρει όρκους σιωπής, μετακινούμενος βαριεστημένος στο απομονωτήριο της Ραφήνας. Στις περιπλανήσεις του για ράφτινγκ ή πεζοπορίες , στις επισκεψεις του στις ταβέρνες ανά την επικράτεια μια χαρά μιλάει, κουβεντιάζει, σχολιάζει, περιγράφει. Κανείς δεν τον έχει φιμώσει. Στο δημόσιο χώρο , όμως , υποδύεται τη Σφίγγα. Έχει καταστεί πολιτικά ως ο «μεγάλος σιωπηλός». Κατανοητό ότι δεν έχει βγάλει τσιμουδιά για την οικονομική κρίση που ενέσκηψε με δριμύτητα στη χώρα με συνέπεια τη χρεωκοπία της αμέσως μετά τη δική του διακυβέρνηση. Απαράδεκτο, αν όχι αδιανόητο ,ωστόσο, που δεν έχει βγάλει έστω διεκπαιρεωτικά μιλιά για όλα όσα βροντερά δυσοίωνα έχουν προκύψει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας εδώ και μιάμιση σχεδόν δεκαετία.

Μόνο με ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα τάχτηκε πριν επτά χρόνια πριν υπέρ του «Ναι» στο αλλοπρόσαλλο δημοψήφισμα που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνη την εκλογική διαδικασία την οποία εγγυήθηκε ο τότε εκλεγμένος με πρόταση του Αλέξη Τσίπρα ένοικος του Προεδρικού Μέγαρο. Ο πρώην στενός συνεργάτης του Προκόπης Παυλόπουλος που επί υπουργικής θητείας του στη Καραμανλική κυβέρνηση διόρισε στρατιές στο Δημόσιο. Έκτοτε ο πρώην αρχηγός της ΝΔ δεν άνοιξε ξανά το στόμα του σε επήκοον του εθνικού ακροατηρίου.

Ούτε για να υπερασπίσει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο επίθετό του όταν ο Πάνος Καμένος και η Κατερίνα Παπακώστα αναγόρευαν τους εαυτούς τους ως αυθεντικούς «Καραμανλικούς» και το διακήρυσσαν μετ΄ επιτάσεως στη Βουλή, ενόσω ήταν μέλη του συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ούτε ο ίδιος ως Μακεδόνας, φρόντισε για να ξεκαθαρίσει τη θέση του στη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν ψιθύρισε καν μια λέξη όταν δέκα πολιτικοί διασύρονταν άδικα και συκοφαντούνταν ελεεινά στην υπόθεση Νοβάρτις, από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης. Τον άλλοτε εκλεκτό του για το πόστο του επικεφαλής ΕΥΠ Δημήτρη Παπαγγελόπουλο. Και υπό αυτή τη τεχνητή μουγκαμάρα συνεχίζει να πορεύεται.

Ξαφνικά, όμως, χθες βράδυ στα αγέρωχα ορεινά Ανώγεια ο Κώστα Καραμανλής ξαναβρήκε το ρητορικό του οίστρο. Πιθανόν ο αέρας από τις πλαγιές του Ψηλορείτη σαν να φρεσκάρισε τις φωνητικές του χορδές. Και εκεί που όλοι πίστευαν ότι με τη διαβόητη σιωπή του είχε καταπιεί όλες τις εκκρεμότητες του παρελθόντος, τις ευθύνες του για τη επί των ημερών του διακυβέρνηση της χώρας καθώς και το ρόλο δικών του συνεργατών στην κυβέρνηση Τσίπρα, επιδόθηκε σε ηχηρές, πλην κούφιες, μπαλωθιές. Λες και φύλαγε ερμητικά τόσο καιρό μια βαρυσήμαντη παρέμβαση για την κρίσιμη στιγμή που το κόμμα στο οποίο ανήκει και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ζορίζονται με τις υποκλοπές.

Την ώρα ,μάλιστα, που οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες έχουν ξεκινήσει , ενώ η υπόθεση της παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών διερευνάται και από τη Δικαιοσύνη, ο ίδιος βρήκε την ευκαιρία να αποστείλει απρόσμενα, για τη συνήθη πρακτική του, προφορικά μηνύματα προς το Μαξίμου. Αφού κράτησε μια αμφιλεγόμενη «πισινή», λέγοντας ότι «το να προκλήθηκαν τα γεγονότα αυτά από κυβερνητική πρωτοβουλία είναι εκτός από αντιδημοκρατικό και παράνομο, τόσο πέρα από κάθε όριο νοσηρής φαντασίας και πολιτικής ανοησίας που είναι αδιανόητο», τοποθετήθηκε.

Τόνισε πως είναι «επιτακτική η ανάγκη να ξεκαθαριστεί ποιοί και με ποια δικαιολογία ζήτησαν κάτι τέτοιο και ποιοι και πώς το ενέκριναν». Και αξίωσε να χυθεί «άπλετο φως» στην υπόθεση. Με τόσο δραματικό ύφος που ενδεχομένως το ακροατήριο του να νόμισε ότι έπεσε το ρεύμα και θα έμεναν άψητα τα κοψίδια στη θράκα. Στη πραγματικότητα η προτροπή του ώστε να αποτραπεί η περαιτέρω απαξίωση των θεσμών, θύμισε το διάγγελμά του το 2006 . Όταν ως πρωθυπουργός δήλωνε ότι «οι πολίτες δικαιούνται να μάθουν την αλήθεια». Ήταν η εποχή που διαπιστώθηκε εκτεταμένο δίκτυο τηλεφωνικών υποκλοπών. Παρόλο που τότε για εκείνη την υπόθεση συστήθηκε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, τελικά αυτή δεν κατέληξε σε κάποιο σαφές συμπέρασμα . Η υπόθεση μπήκε επί δικής του διακυβέρνησης στο αρχείο το 2008. Και οι πολίτες έμειναν αμανάτι με τη προσμονή της δικαίωσης.

Αναγκαστικά, η χθεσινή επισήμανση του πως «δεν επιτρέπεται ούτε αντέχεται να μείνουν σκιές ιοβόλες για την δημοκρατική ομαλότητα», ανασύρει δυσάρεστες μνήμες από μάταια κυνήγια με άσφαιρα φυσίγγια άδεια από σκάγια. Ανεξάρτητα από το αν επιχείρησε συνειδητά εξομοίωση της δικής του κυβέρνησης με τη τρέχουσα, το σίγουρο συμπέρασμα είναι πως η σημερινή αντιπολίτευση έκανε πάρτι με τα λεγόμενα του. Αυτά που σπανίως εκφέρονται δημοσίως. Ως εκ τούτου κρίνεται πως είναι προτιμότερες οι αποσιωπήσεις του παρά οι ηχηρές εκθέσεις των απόψεων του.

Κοινώς, «καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει». Όπως, άλλωστε ο ίδιος έχει συνηθίσει εκείνους που ακόμη παρακολουθούν το αμίλητο δημόσιο βίο του
Πόσο μάλλον όταν για χάρη διασκέδασης αυτού του υπομονετικού κοινού του πρόσθεσε αντί επιλόγου στην Ανωγειανή ομιλία του μια Κρητική μαντινάδα. Οι ομοιοκατάληκτοι στίχοι της οποίας έλεγαν : « Άλλο το να ΄σαι αετός και άλλο να τον κάνεις/Άλλο το να θωρείς κορφές και άλλο να τις φτάνεις». Τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στην αντιπολίτευση ανακάλυψαν ενθουσιασμένα σε αυτή ένα υπαινικτικό καρφί για τον πρωθυπουργό. Ασφαλώς γιατί δεν έψαξαν αν ο αγορητής κατά την απαγγελία του είχε κανένα καθρέφτη μπροστά του.