Δημήτρης Παγαδάκης

Στη καλύτερη ξαναζεί στα αθώα χρόνια της ντισκομπάλας, της βάτας, του ξασμένου μαλλιού και της περμανάντ. Στη χειρότερη αναβιώνει τις παρωχημένες πια βρομοδουλειές της Στάζι από τις "Ζωές των Άλλων".

Σήμερα, δυστυχώς, στη εποχή των προηγμένων δορυφορικών ζεύξεων και των εξελιγμένων smartphones, υπάρχει μπόλικο κακόβουλο λογισμικό εκεί έξω. Οι εγκληματίες του κυβερνοχώρου χρησιμοποιούν ευρύ φάσμα εργαλείων, πανίσχυρα λογισμικά και αναβαθμισμένα τεχνολογικά συστήματα κατασκοπίας.

Με την εκτεταμένη ανάρμοστη χρήση τους οι κακοποιοί στοχοποιούν , "ψαρεύουν" και παγιδεύουν τα θύματα τους. Παραβιάζουν την ασφάλεια του υπολογιστή τους και τις διαδικτυακές του χρήσεις. Μολύνουν, επίσης, το κινητό αποκτώντας πλήρη και διαρκή πρόσβαση στις λειτουργίες του τηλεφώνου.

Αποσπούν από αυτό εφαρμογές, επαφές, κωδικούς. Υποκλέπτουν οικονομικά δεδομένα, και υγειονομικά αρχεία, λεηλατούν ευαίσθητα προσωπικά στοιχεία και κρίσιμες ατομικές πληροφορίες. Στόχος των παράνομων ηλεκτρονικών εισβολέων-πειρατών να εκμεταλλευτούν, να εκβιάσουν, να απειλήσουν, να αποκομίσουν, τελικά, οφέλη σε βάρος των θυμάτων τους.

Αποτέλεσμα, τα τελευταία να υφίστανται εν αγνοία τους κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Με συνέπεια της «κυβερνοπαρακολούθησης» την απώλεια της προστασίας του απορρήτου για τη προσωπική κατάσταση, την ιδιωτική ζωή και την επικοινωνία τους.
Το ζήτημα είναι παραπάνω από σοβαρό για να αντιμετωπιστεί με συνομωσιολογικά αναμασήματα και ελιτίστικα φληναφήματα. Θίγει στον πυρήνα του το κράτος δικαίου και τελικά φθείρει, αν δεν απαξιώνει, την ίδια τη δημοκρατία.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ένας καθημερινός, έντιμος και νομιμόφρονας πολίτης ανακαλύπτει το όνομα τoυ φαρδιά πλατιά δημοσιοποιημένο σε ένα κατάλογο παρακολουθούμενων προσώπων. Αναπόφευκτα σοκάρεται, αναστατώνεται, θυμώνει. Παρόλα αυτά δεν μαθαίνει ποιος του υποκλέπτει τις ιδιωτικές συνομιλίες.

Κρύβονται, άραγε, πίσω από αυτές οι κρατικές μυστικές υπηρεσίες της ΕΥΠ, η ΕΛΑΣ, τα όργανα αντικατασκοπίας του ελληνικού Στρατού; Ή, μήπως, πρόκειται για μια σκοτεινή παρακρατική υπόγα, για ένα κρυφό αλλοδαπό κρησφύγετο, για μια σπείρα από άρπαγες ιδιώτες;

Άγνωστο, μέχρι στιγμής. Αν και από την έρευνα της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας και το προσχέδιο έκθεσης της PEGA φαίνεται πως οι ελληνικές αρχές δεν έχουν αποκτήσει, μισθώσει και κάνουν χρήση του παράνομου λογισμικού Pradator.

Ωστόσο, με δεδομένο ότι το θύμα δεν είναι κανένας καταδικασμένος ποινικός, μέλος του οργανωμένου εγκλήματος, ύποπτος κατασκοπευτικής ή τρομοκρατική ενέργειας- τι πρέπει να κάνει; Να ψάξει ποιος τον παρακολουθεί, με ποιο κίνητρο και υπό ποια εντολή ή να ξεχάσει το θέμα ως μάταιο, άσκοπο, ανώφελο, κρύβοντας το κάτω από το χαλί;

Να αναζητήσει "πότε", "πως" και με "τι" μέσο τον παρακολουθούν ή να θεωρήσει ότι η λίστα που τον περιέχει είναι σκόπιμη, αυθαίρετη, υποκινούμενη και εργαλειοποιημένη για να σερβίρει ένα συμφεροντολογικό αφήγημα;

Να καταθέσει μηνύσεις κατά αγνώστων ή να πάει πάσο υπό το λεκέ με τον οποίο τον λερώνει μια καχύποπτη μερίδα της κοινής γνώμης που του καταλογίζει τοξικά "γύρευε τώρα γιατί τον παρακολουθούσαν;". Σαν τη λέζα που φόρτωσαν στον Ανδρουλάκη και το Πιτσιόρλα.

Όπως και να ΄χει πάντως η σύγχρονη συνταγματικά οργανωμένη Πολιτεία, οι αρμόδιες διωκτικές Αρχές , η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη οφείλουν να διερευνήσουν τη δύσοσμη μεν , αλλά μείζονος σημασίας αυτή υπόθεση. Να αποσαφηνίσουν όλες τις πτυχές της και να τη διαλευκάνουν. Όπως θεσμικά αρμόζει σε μια ώριμη δημοκρατία.

Πόσο μάλλον απαιτείται επείγουσα δράση της για να ξεκαθαρίσει άμεσα το χιμαιρικά θολό τοπίο της σερνάμενης φημολογίας ότι έπεται συνέχεια του αριθμού των τηλεφωνικά επιτηρούμενων. Οι αποκαλύψεις, άλλωστε, με δόσεις μαρτυρούν σχέδιο πολιτικού πατροναρίσματος.

Οπωσδήποτε δεν είναι και το ευκολότερο στη παρούσα συγκυρία το ταχύτατο σκούπισμα της ανομίας. Αντίστοιχες έρευνες έχουν βαλτώσει σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Σε αυτές όμως δεν κυριαρχεί χύμα περιβάλλον πολτού, κλίμα λάσπης, ατμόσφαιρα εχθροπάθειας και αντήχησης υστερικών κραυγών αλά Τραμπ.

Παράλληλα, όμως, πρέπει και εκείνος που δημοσιεύει εγχωρίως μια λίστα εικαζόμενων παρακολουθούμενων να αποδείξει τη γνησιότητα της. Υποχρεούται χάριν της προστασίας της δημοκρατίας και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής να προσκομίσει όσα στοιχεία, αποδείξεις, μαρτυρίες και τεκμήρια διαθέτει.

Προφανώς έχει το δικαίωμα να προφυλάξει την ανωνυμία των αόριστων ή συγκεκριμένων πηγών πληροφοριών τις οποίες εμπιστεύεται. Όχι, όμως, να καλεί με υπόνοιες και ισχυρισμούς τη κυβέρνηση να αποδείξει ότι η συγκεκριμένη λίστα δεν ισχύει. Ούτε εξουσιοδοτείται επενδύοντας σε εικασίες να εγκαλεί αβάσιμα τον πρωθυπουργό ως ενορχηστρωτή αυτών των παρακολουθήσεων.

Το βάρος, εξάλλου των αποδείξεων το φέρει πάντα ο καταγγέλλων. Και μαζί του όσοι παίρνουν το ρίσκο να ποντάρουν πολιτικά στην καταγγελειολαγνεία, την ακριτομυθία, την ακρισία. Τίποτε , όμως, εκ προοιμίου δεν είναι βέβαιο. Όλα μοιάζουν πιθανά. Με όλες τι συνέπειες που συνεπάγονται στο πολιτικό παιχνίδι.

Σε κάθε περίπτωση για την ισχύ και τη ποιότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι απαραίτητο οι δολιοφθορείς της, εφόσον υπάρχουν, να αποκαλυφθούν οπουδήποτε κι αν λουφάζουν Να απαγγελθούν κατηγορίες εις βάρος του, να τους καταλογιστούν ευθύνες, να απονεμηθεί, εν τέλει, δικαιοσύνη.

Αρκεί, όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποδειχθούν υπονομευτές του πολιτεύματος να μην υποδυθούν την επόμενη μέρα τις drama queens σφουγγαρίστρες μάταια χυμένων δακρύων ή να παριστάνουν τους ψόφιους κοριούς.