Δημήτρης Παγαδάκης

Αποτελεί, άραγε, η αναποτελεσματικότητα της Πολιτείας την αιτία που κάθε χρόνο γίνονται στάχτη εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, καλλιεργήσιμων εκτάσεων και σπιτιών; Είναι υπεύθυνες για το διαχρονικό πύρινο εφιάλτη η έλλειψη οργάνωσης, το χάος ασυνεννοησίας , η απουσία συντονισμού ανάμεσα στις διεπιχειρησιακές αρμοδιότητες της Τοπικής αυτοδιοίκησης, της Πυροσβεστικής, των Δασικών υπηρεσιών κλπ;

Ή, μήπως, τελικά φταίνε οι αφόρητοι και συχνοί καύσωνες, η παρατεταμένη ξηρασία , η σφοδρή ένταση θερμών ανέμων; Τα ακραία καιρικά φαινόμενα της κλιματικής κρίσης των οποίων η αντιμετώπισή υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα.

Τα παραδέχεται ως το «μεγάλο πυροδότη» ακόμη και το υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας . Ε, και λοιπόν; Αν η κλιματική αλλαγή είναι μια καταστροφική νομοτέλεια ή τέλος πάντων μιας συνεχής θεομηνία, ας το πάρουμε απόφαση. Κι ας πυρποληθούμε μαζί με το υπόλοιπο φυσικό και ζωικό κεφάλαιο.

Προφανώς και δεν είναι έτσι μοιρολατρικά τα πράγματα. Η χώρα, συγκριτικά με άλλα κράτη, έχει περισσότερα πυροσβεστικά αεροπλάνα, ελικόπτερα και γενικότερα μηχανικά μέσα. Έχει ισχυρό στελεχιακό δυναμικό μάχιμων και έμπειρων δυνάμεων πυρόσβεσης. Διαθέτει επαρκείς πόρους αντιπυρικής πρόληψης και προστασίας.

Ατυχώς , όμως, υποφέρει από χρόνιες γραφειοκρατικές παθογένειας, δοκιμάζεται από αποσπασματικές και ελλειμματικές δράσεις. Επικεντρώνεται στη γρήγορη κατασταλτική παρέμβαση παρά στην έγκαιρη πρόληψη εκδήλωσης πυρκαγιών. Λες και αγνοεί ότι τα δάση είναι δυνάμει πυριτιδαποθήκες.

Ασφαλώς και είναι ανόητο να υποδύεται οποιοσδήποτε, από την ασφάλεια του κλιματιζόμενου σπιτιού του, τον δασοεμπειρογνώμονα του πληκτρολογίου και το πυροσβέστη του καναπέ. Πόσο μάλλον τη στιγμή που επιχειρούν κατά των ολέθριων πυρκαγιών με αυτοθυσία και αυταπάρνηση πυροσβέστες, δασοκομάντος, φαντάροι, αστυνόμοι, λιμενικοί, πληρώματα του ΕΚΑΒ, εθελοντές και η πληττόμενη τοπική κοινωνία.

Ωστόσο είναι διαπιστωμένα ότι πριν τη μάχη των ανθρώπων στα μέτωπα με τη φωτιά οφειλόταν να έχουν προηγηθεί άλλες, αναγκαίες και ικανές ενέργειες για την αποτροπής της. Να έχουν ανοιχτεί περισσότερα προσβάσιμα μονοπάτια, δασικοί δρόμοι και αντιπυρικές ζώνες, να τοποθετηθούν μεγαλύτερες δεξαμενές συνδεδεμένες με δίκτυα παροχής νερού, να εγκατασταθούν πιο πολλά συστήματα πυρανίχνευσης.

Να προβλεφτούν επίσης έκτακτες θερινές περιπολίες, να χρησιμοποιηθούν drones, κάμερες , θερμικοί αισθητήρες, Να παρακολουθούνται εξονυχιστικά οι κρίσιμοι χάρτες της Google, να υπάρχουν μόνιμες συνδέσεις με το δορυφορικό σύστημα παρατήρησης ανίχνευσης και αξιολόγησης πυρκαγιών Copernicus. Να υπογειοποιηθούν ακόμη τα καλώδια της ΔΕΗ, να καθαριστούν παντού τα αστικά οικόπεδα κοντά σε δασοαγροτικές περιοχές καθώς και τα πρανή των ρεμάτων από τη ξερή φυτική ύλη,
Τίποτε δεν είναι εύκολο Αλλά ούτε από άμβωνος ευχολόγιο. Εν προκειμένω μπροστά σε ένα ασύμμετρο πόλεμο δεν χωράνε ωχαδερφισμοί και αδιαφορία. Απαιτείται συνειδητό φρόνημα ομοψυχίας. Αναγκαστικά αυτό περιλαμβάνει προετοιμασία όλο το χρόνο για τη διαχρονική αναμέτρηση με τις πυρκαγιές.

Συνεπάγεται υποχρεωτική οργάνωση και εκπαίδευση ομάδων εθελοντών. Τακτικά σεμινάρια ετοιμότητας και επαγρύπνησης των κατοίκων που ζουν μέσα η κοντά σε δάσος. Μαθήματα ασφάλειας και εκκένωσης σε ντόπιους επαγγελματίες των οποίων η ξένη πελατεία κινδυνεύει από τις κολασμένες φλόγες.

Κακά τα ψέματα. Καμιά σωτηρία δεν πρόκειται να έρθει από τον ουρανό. Καμιά ανακουφιστική βροχή δεν θα πέσει λυτρωτικά από τα σύννεφα στη πύρινη λαίλαπα. Ούτε αποτελεί πανάκεια η αγωνιώδης επίκληση της βοηθείας από ψηλά των εναέριων μέσων. Απλώς αυτά συνδράμουν τις επίγειες δυνάμεις. Η πραγματική σύγκρουση με τη φωτιά διεξάγεται πυρετωδώς στο έδαφος.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, πριν καταντήσει στάχτες και αποκαΐδια, πρέπει να χαρακτεί με συνέπεια εθνική πολιτική αντιπυρικής προστασίας, Η οποία απαραιτήτως χρειάζεται τη συναίνεση, τη συμφωνία και την από κοινού υποστήριξη, χωρίς μίζερους μικροπολιτικαντισμούς, όλων των κομμάτων. Των τοξικών, δυσανεξικών και ψεκασμένων, συμπεριλαμβανομένων.

Ειδάλλως ο τόπος απειλείται άμεσα με ένα εγκαυματώδες αύριο. Τότε που θα είναι αργά για να πολεμηθεί το προσεχές δυστοπικό σκηνικό με ένα φτυάρι στο ένα χέρι και ένα κουβά στο άλλο. Καθώς δεν θα υπάρχει πια τίποτε παραπάνω να καεί.