Δημήτρης Παγαδάκης

Αρκεί και περισσεύει ως αφορμή. Ειδικότερα όταν φαντάζει έγκυρο και εμπεριστατωμένο.

Πόσο μάλλον όταν συνδέεται κρίσιμα με το ανεπούλωτο τραύμα των χαροκαμένων γονιών της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών. Και επί πλέον συναρτάται με τη συλλογική συγκίνηση και τη συναισθηματική φόρτιση όλης της κοινωνίας.

Μόνο που κάθε πρωτοσέλιδο, από όπου κι αν προέρχεται, ότι και αν αποκαλύπτει, αυτό ελέγχεται, κρίνεται και αξιολογείται από τους πολίτες. Όπως ακριβώς τσεκάρεται και ο τρόπος που λειτουργεί κάθε φορά η κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Εν προκειμένω στη θεσμική διερεύνηση της αλήθειας για τις συνθήκες και τις ευθύνες που οδήγησαν στην μοιραία βραδιά του ολέθρια πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος .Τελικά και επί της ουσίας όλα τα στοιχεία της συγκλονιστικής αυτής υπόθεσης βρίσκονται αυτονόητα στην αρμοδιότητα των δικαστικών αρχών.

Από την ανεμπόδιστη λειτουργεία τους, όπως αρμόζει σε κράτος δίκαιου, αναμένεται να δοθούν απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Για να δικαιωθεί η μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων και για να προστατευθεί η τιμή της πολιτείας.

Ωστόσο στη πολιτική πίστα φυσάει εκ μέρους της αντιπολίτευσης άλλος, πιο πολωτικός, αέρας. Έφτανε το συγκεκριμένο δημοσίευμα που άφηνε σκιές περί συγκάλυψης, ώστε να τροφοδοτηθεί και με ριπές καχυποψίας ο ήδη επιδιωκόμενος τιμωριτικός ανεμοστρόβιλος της .

Υπό την ψευδαίσθηση ότι αυτός μπορεί να συμπαρασύρει μια κυβέρνηση που διαθέτει νωπή εκλογική εντολή, απολαμβάνει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και είναι αποδέκτης, δημοσκοπικά τουλάχιστον, ευρείας λαϊκής εμπιστοσύνης.

Ασφαλώς και τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν το Συνταγματικό δικαίωμα να καταθέσουν πρόταση δυσπιστίας κατά τη κυβέρνησης. Και εφόσον δεν επαρκούν οι βουλευτές του καθενός υποχρεούνται να συμπράξουν εξ αριθμητικής ανάγκης μετωπικά στο ίδιο στόχο. Αδιάφορο αν συγκροτούν ιδεολογικοπολιτικό αχταρμά.

Το βασικό, ερώτημα είναι, πέραν του συμβολικού και επικοινωνιακού της χαρακτήρα, αν με μια τέτοια, από κοινού υπογεγραμμένη, αντίδραση γίνεται και πολιτικό ταμείο. Αν, βέβαια, η σιρμαγιά εξαρτηθεί από τις σαχλαμάρες που εκστόμισε ο ανεκδιήγητος νεοσύλλεκτος Κασσελάκης δεν υπάρχουν με τίποτε πολιτικά έσοδα.

Προκύπτει, απλώς, δωρεάν ξέσπασμα χαβαλέ στο ΚΨΜ του στρατώνα. Με πρωταγωνιστή του κεφιού τον ντυμένο με στολή παραλλαγής εξωκοινοβουλευτικό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εκτός πια κι αν τον επιτηρούν προς συνετισμό διεθνείς παρατηρητές , των οποίων ζήτησε την παρουσία κατά τη διενέργεια εθνικών εκλογών. Ή, τέλος πάντων, προσέλθουν κυανόκρανοι του ΟΗΕ για να προστατέψουν τον άμαχο πληθυσμό από την ομοβροντία από μπαρούφες που εκτοξεύει κατά την ναρκισσιστική έξαψη του.

Τη πρωτοβουλία πάντως της πρότασης δυσπιστίας, έσπευσε να καταθέσει ο δημοσκοπικά στριμωγμένος, αν όχι βαλτωμένος, Ανδρουλάκης. Δεν έχει τόση σημασία ότι ηγείται του δεύτερου κατά σειρά κόμματος της αντιπολίτευσης. Ενδιαφέρον έχει ότι φαίνεται να θεωρεί ότι έκανε μια υψηλών προδιαγραφών αντιπολιτευτική κίνηση. Ανεξαρτήτως καρποφόρας αποτελεσματικότητας.

Παραμερίζοντας ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κάνει τέτοιες τζάμπα κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις εδώ και 16 χρόνια. Αντίθετα, σε δυσκολότερες εποχές αντιστάθηκε με συνέπεια και όρθωσε ανάστημα πολιτικού ήθους στο κατευθυνόμενο παροξυσμό της υστερικής αγανάκτησης. Και τώρα μοιάζει να σέρνεται σε συστοίχηση μαζί με τοκιστές του λαϊκισμού και σουλατσαδόρους του αντισυστημισμού.

Άγνωστο τι διέγειρε τον Ανδρουλάκη να ορμήσει με φούρια καμπόσου φοιτητοσυνδικαλιστή για να πρωτοστατήσει στη ατελέσφορη πρόταση δυσπιστίας. Πριν μάλιστα επιβεβαιωθεί το Κυριακάτικο δημοσίευμα από τις δικαστικές αρχές. Νωρίτερα από την αναζήτηση εκ μέρους τους των φυσικών και ηθικών αυτουργών της ενδεχομένης παραποίησης στοιχείων της υπόθεσης.

Ίσως , πάλι, είναι παρακινδυνευμένο να θεωρηθεί ο ίδιος εκφραστής ποικιλώνυμων σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Αυτά ανέκαθεν υπήρχαν και δραστηριοποιούνταν στις περιστάσεις ιδιοτελώς ποντάροντας στις ρωγμές ακόμη και των πιο μασίφ περιχαρακωμένων κυβερνόντων κομμάτων. Δεν επιχειρούσαν την αποσταθεροποίηση τους αρματώνοντας με ισχυρισμούς επίδοξους Δον Κιχώτες.

Το πιο σίγουρο είναι ότι με τη σπασμωδική, βολονταριστική ενέργεια του ο ίδιος αποσκοπεί σε υποτιθέμενα ψηφοσυλλεκτικά οφέλη προς εμπέδωση προβαδίσματος στο χώρο της ευρύτερης “κεντροαριστεράς». Στη πραγματικότητα με τη πολιτική του συμπεριφορά του δεν δείχνει, μέχρι στιγμής, να κατισχύει εκλογικά του καθημαγμένου ΣΥΡΙΖΑ.

Μάλλον αδρανοποιεί εκ των πραγμάτων την αντιπολιτευτική ταυτότητα του κόμματος του καθώς χαρίζει μοναδική ευκαιρία ισχυροποίησης της κυβέρνησης. Την ωθεί να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική της ομάδα, το κόμμα και το εκλογικό της ακροατήριο.

Την τονώνει ως αμυνομένη να απομειώσει παράπονα και δυσφορία για ατυχείς χειρισμούς και αστοχίες της στην αντιμετωπιση της ακρίβειας και την εποπτεία της γενικότερης ασφάλειας των πολιτών.

Αναπόδραστα όσο το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί αφελώς με μπαταριές στο αέρα και πυροτεχνήματα στον ουρανό να διαμορφώσει την ατζέντα των εξελίξεων, τόσο πιο καλοδεχούμενες θα είναι οι εστιασμένες αντιπολιτευτικές κορώνες του από τη κυβέρνηση.

Πράγμα που καταδεικνύει πως στην πολιτική δεν φτάνει κάνεις να ακκίζεται με εντυπωσιασμούς . Χρειάζεται να κατέχει και τη τέχνη του μετρήματος. Όχι να εξισώνει το μπόι του με τη σκιά του. Ούτε να επιδιώκει να σκαρφαλώσει στους σαθρούς ώμους εκείνων με τους οποίες δεν μοιράζεται καμία κοινή αξία. Χώρια που αυτοί θέλουν κακόβουλα να γκρεμοτσακιστεί.

Πόσο μάλλον τα πράγματα ζορίζουν όταν επιμένει να εκτοξεύει πυρά σε ανέφικτους, στη συγκυρία, στόχους .Τέτοιες βολές έχουν τη κακή συνήθεια να γυρίζουν μπούμερανγκ. Και το χειρότερο έχουν σκαλισμένη πάνω τους τη λέξη απελπισία.