Δημήτρης Παγαδάκης

Όσες προσεγγίσεις, ανιχνεύεις και ερμηνείες να προσπαθήσει εκ των υστέρων στις δεύτερες, αυτές θα μοιάζουν με κακοχωνεμένα αναμασήματα.

Ουδείς μέμφεται τον «αδιαμεσολάβητο» Στέφανο Κασσελάκη για την αμάθεια του ως προς την πολιτική κουλτούρα του κόμματος του. Ούτε τον επικρίνει για την παντελή άγνοια ευθύνης σε ένα οργανισμό που αποτελεί συνταγματικά μέρος των δημοκρατικών θεσμών.

Αν κάποιος μπορεί να τον κατηγορήσει είναι για την επιπολαία επιφανειακότατα του. Την ίδια ακριβώς με την οποία συμπεριφέρεται στη εσωτερική ζωή ενός διαρθρωμένου συλλογικά υποκείμενου που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και πάλι, τίποτε το πρωτότυπο. Απλώς ακολουθεί παρόμοια στάση με την οποία εκδηλώνει στη δημόσια σφαίρα τη ξεχειλωμένη παρουσία του. Ικανή να την περιγράψουν οι γοητευμένοι από το lifestyle προφίλ του κοσμικογράφοι. Όχι οι πιστοί της εσωκομματικής εθιμοτυπίας.

Εξάλλου με τον έκδηλο ναρκισσισμό του οραματίζεται λυτρωτικά για το κόμμα του μια αρχηγοκεντρική και προσωποκεντρική ανακαίνιση. Σαν κληρωτός ενός βοναπαρτιστικού πεπρωμένου εκφράζεται με μια εκφυλλισμένη αυταρχική λανγκάζ. Λες και είναι απών από τη διανυόμενη τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Επιθυμεί να καταστήσει την εγωκεντρική ιδεοληψία του ανθεκτικότερη από το παραδοσιακό φυσιογνωμικό φρόνημα του κόμματος του. Φαντασιώνεται να το μετατρέψει σε ιδιόκτητο μικρομάγαζο, στάνη, τσιφλίκι ή Α.Ε. Με τον ίδιο αφεντικό, τσομπάνη ,μεγαλογαιοκτήμονα ή CEO. Χρηματοδότη του, τέλος πάντων, δίχως πόθεν έσχες.

Ποια, λοιπόν, υπόστασή των κομματικών οργάνων; Ποιες συγκλίσεις και συνεδριάσεις τους; Ποια δημοκρατική εκλογή τους και συλλογική λήψη αποφάσεων. Πλήρης εκ μέρους του απαξιωση. Και κάθε τι υπό τον έλεγχό του.

Όλα τα μέλη του κομματικού οργανογράμματος θα διορίζονται από τη προεδρική λίστα. Θα συνέρχονται όποτε του καπνίσει. Θα καταργήσει τις οργανώσεις μελών αντικαθιστώντας τες με «ψηφιακές συνελεύσεις», ενδεχομένως με εμπειρία σε βιντεάκια του ΤikΤok.

Το κωμικοτραγικό, εν μέσω της προσωπικής του ανασφάλειας, είναι ότι καταφεύγει σε ένα ύστερο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Στην αρχηγική αμηχανία του προστρέχει ως νεοπροσήλυτος κομμουνιστής στα αραχνιασμένα εσωκομματικά κιτάπια του Β.Ι. Λένιν και του Ν. Ζαχαριάδη.

Υπό την απειλή διαγραφών ρέπει στην αρτηριοσκληρωτική περιχαράκωση μιας απαραβίαστης εσωκομματικής οργάνωσης που ζέχνει μούχλα . Σαν αμπάρι αστακοκάραβου. Που στο δυσώδη δογματικό αναχρονισμό του θα επιτρέπει ξεμαλλιάσματα μέσα ενώ θα επιβάλλει χωρίστρα κοκαλωμένη με λακ έξω

Θα ενθαρρύνει προφυλαγμένα ξεκατινιάσματα στο εσωτερικό και θα εξαναγκάζει το τσούρμο σε συντονισμό ορχήστρας υπό τη μπαγκέτα του στο δημόσιο χώρο. Θα δείχνει ανοχή στη πολυφωνία εντός και θα επιτάσσει αυστηρά μονολιθική μονοφωνία εκτός.

Ο ίδιος ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησε για «τραγέλαφο» σχολιάζοντας την προοπτική των συμπράξεων στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Πιθανότατα επειδή αγνοεί το ευτράπελο γκροτέσκο που επιφυλάσσει και προωθεί στο δικό του κόμμα.

Συνήθως οι πολιτικά απαίδευτοι και κομματικά ανέπαφοι, επιλέγουν βολικά, όπως όλοι οι αστοιχείωτοι, νοητές συνθέσεις για να ξεχωρίσουν. Στη εγωμανή περίπτωση του ίσως θα διατασσόταν αρμονικά η φράση «κλέος αείμνηστον αμφιθείναι». Δηλαδή «η δόξα που τον ζώνει από τη μνήμη δεν θα σβήσει», όπως έγραφε ο Ευριπίδη στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».

Την πρεμιέρα της παράστασης στη Επίδαυρο την παρακολούθησε ο Στέφανος Κασσελάκης. Αλλά μάλλον δεν πήρε χαμπάρι τα μηνύματα της τραγωδίας. ¨Όπως ακριβώς δεν αντιλαμβάνεται τις νοηματικές αποχρώσεις στο κόμμα που έχει εκλεγεί και θέλει μεσσιανικά να επιβληθεί.

Δεν τον κακίζει κανείς που δεν είναι κοινωνός του δραματικού ποιητικού λόγου της αρχαίας τραγωδίας. Ωστόσο ως κορυφαίος του εσωκομματικού χορού, αντιμετωπίζεται στο θέατρο της Πλ. Κουμουνδούρου με ελάχιστο δέος. Περισσότερο μοιάζει σαν να του ταιριάζει το σκωπτικό επιφώνημα ειρωνείας που αποδίδεται στους αδέξιους περφόρμερς. Με μια λέξη «Τράτζικ».