Δημήτρης Παγαδάκης

Τι ξημερώνει στα δυο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης; Ανταποκρίνονται οι δρομολογημένες εσωκομματικές διαδικασίες τους στις προκλήσεις των περιστάσεων;

Το κυριότερο, επείγον και επιτακτικό ερώτημα, ωστόσο, αφορά το προφίλ των υποψήφιων αρχηγών τους. Διαθέτουν, άραγε, το αναγκαίο ηγετικό ανάστημα, το ηθικό έρμα και το πολιτικό απόθεμα ώστε να αποτελέσουν πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας;

Πρώτα απ’ όλα, όμως, το θέμα σχετίζεται με τη λειτουργεία που εκδηλώνουν και τη συμπεριφορά που αποπνέουν τα δύο κόμματα. Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φθαρεί σε αδιέξοδες ασύμπτωτες τροχιές εντός ενός αυτοαναφορικού σύμπαντος διαστάσεων τσέπης.

Αναγκαστικά πριν ναυαγήσει αμετάκλητα στην γελοιοποίηση επισπεύδει για σπασμωδική ανάσα τις εσωκομματικές κάλπες. Στις οποίες μπορεί να αναδειχθεί νέος πρόεδρος ο παλιός, ο έτσι , ο αλλιώς, ο γραφικός κλπ. Διαρκώς, όμως, εντός τοξικού κλίματος εχθροπαθούς αλληλοσπαραγμού, λυσσώδους καχυποψίας και ολέθριου ξεκατινιάσματος των τρολ εκάστου.

Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ δεν μπαίνει στο ίδιο σακί με το ΣΥΡΙΖΑ. Λειτουργεί με όρους κανονικού κόμματος. Υστέρα από την αμφισβήτηση του αρχηγού του διοργανώνει δημοκρατικά αρχαιρεσίες ένα χρόνο νωρίτερα από τις προβλεπόμενες εσωκομματικές κάλπες.

Δίχως μίζερες μομφές, επιτροπές δεοντολογίας, ερμηνείες του καταστατικού, διασαφηνίσεις περί ασυμβίβαστου. Χωρίς μπούλινγκ, εκβιασμούς, θρηνολογίες, ύβρεις περί κουκουλοφόρων, αιτιάσεις περί πραξικοπήματος, καταγγελίες για δολοφονία χαρακτήρων.

Εξάλλου οι επίδοξοι διεκδικητές, βουλευτές και μη, της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ διακρίνονται για τη κοσμιότητα , την αξιοπρέπεια ,τον μεταξύ τους αλληλοσεβασμό. Θες η μακρά ιστορική παρακαταθήκη, θες η κληρονομική ταυτοτική του συνέχεια, το κόμμα διαπιστωμένα δεν έχει αποκλίνει από τον πολιτικό πολιτισμό. Τουλάχιστον στο προσκήνιο.

Έτσι κι αλλιώς παρά τη χρόνια εκλογική του συρρίκνωση είναι εμπεδωμένο σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας ότι συνιστά τον έτερο πυλώνα συνοχής, σταθερότητας και ισορροπίας του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Όχι ένα τυχοδιωκτικό, κατακερματισμένο και πολιτικά αλληλοκτόνο αχταρμά.

Προφανώς και έξι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έχουν καταγραμμένη πολιτική στάση και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Χτισμένα από τη συνάφεια τους με διαφορετικές αντιλήψεις, τάσεις και ρεύματα που συνυπάρχουν στα πολυσυλλεκτικά κόμματα. Ερείσματα και ατού τα οποία θα θέσουν στη κρίση των εσωκομματικών ψηφοφόρων.

Αναμφίβολα αναμεσά τους υπάρχουν εκπρόσωποι του μηχανισμού, του κομματικού σωλήνα, της γραφειοκρατικής επετηρίδας. Υφίστανται και οι εκφραστές των αντιδεξιών κορόνων, της λαϊκίστικής συνθηματολογίας, της συντεχνιακής δημαγωγίας. Όπως συνυπάρχουν και οι οπαδοί της κατάλυσης της πολιτικής αυτονομίας του κόμματος οι οποίοι τάσσονται υπέρ τυχάρπαστων «προοδευτικών» συμμαχιών.

Επίσης είναι παρόντες στην αναμέτρηση οι αντιπρόσωποι της μεταρρυθμιστικής ρητορικής, του νεωτερικού εκσυγχρονιστικού λόγου, της ευρωπαϊκής προσήλωσης, του ήπιου ρεαλισμού. Ομοίως και οι εμπεριστατωμένα κοινωνοί μιας πλούσιας κυβερνητικής εμπειρίας, καθώς και στελεχιακές εφεδρείες προερχόμενες από τη νεανική ορμητικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι σε αρκετούς από τους υποψήφιους τα επιμέρους συστατικά του ύφους της πολιτικής τους υπόστασης αλληλοσυγχέονται ή αλληλοσυμπληρώνονται. Κανένα πρόβλημα. Πράγμα που πιθανόν θα τους ωθήσει κάποιους σε ζυμώσεις, ωσμώσεις και συμμαχίες. Κι αυτό σεβαστό.

Ανεξάρτητα, όμως από το κοινό μέτωπο που ενδεχομένως μερικοί υποψήφιοι θα συμπράξουν, μεταξύ των δυο εκλογικών γύρων, το σημαντικό ζητούμενο παραμένει. Ισχύει αδιαπραγμάτευτο το πρόταγμα απόκτησης δυναμικής.

Με μια πειστική πολιτική πρόταση που θα επανασυνδέσει το κόμμα με προοπτική εξουσίας. Πόσο μάλλον όταν αυτή είναι απαιτητικά ποθητή σε ένα πολιτικό οργανισμό του οποίου το κυβερνητικό DNA είναι ανθεκτικά ζωντανό.

Αν όμως συνεχίσει, υπό οποιοδήποτε μελλοντικό πρόεδρο, να μηρυκάζει το ένδοξο παρελθόν του, να επιδίδεται σε αφελή υποσχεσιολογία για παροδικά οφέλη και να μετέρχεται οργανωτίστικα τερτίπια, δεν πρόκειται να δει χαΐρι.

Εκτιμάται ότι θα έχει παρόμοια προκοπή με εκείνη που επιφυλάσσει στο δικό του νέο αρχηγό το λαβωμένο από ουλές και εγκαύματα συλλογικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς γιατί, παραφράζοντας τον υπερρεαλιστή ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο, η προσδοκώμενη επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ θα ανακυκλώνει «το αύριον ως σήμερον και ως χθες».