Δημήτρης Παγαδάκης

Ίσως μόνο ότι υπηρέτησε καθένας τις σόου μπίζνες. Ο πρώτος ως ηθοποιός του Χόλυγουντ , η δεύτερη ως σεναριογράφος σήριαλ και παρουσιαστής στην εγχώρια ιδιωτική τηλεόραση. Πέραν εκείνης της επαγγελματικής απασχόλησης αμφοτέρων ουδεμιά άλλη συνάφεια πρόκυπτε.

Μοιράζονταν , ωστόσο, κάτι εντελώς απροσδόκητο. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ ξεφούρνιζε τακτικά fake τσιτάτα του Λένιν. Παρομοίως το έπραξε και η βουλευτής επικρατείας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με διαφορετική, βέβαια, αφορμή έκαστος. Ο μεν ένας τα εκστόμιζε με αβάσταχτη ελαφρότητα επειδή του τα φόρτωναν οι λογογράφοι του. Η δε άλλη με την ήρεμη αυτοπεποίθηση της άγνοιας. Τελικά, ουδέν μάλλον το μεμπτόν.

Η αναπαραγωγή των αυθεντικών αποφθεγμάτων Ρώσου επαναστάτη δεν αποτελεί την επιτομή της άφθαρτης αλήθειας. Ούτε η επανάληψη των χαλκευμένων γνωμικών του αντιπροσωπεύει την αιώνια εξαπάτηση .

Το ουσιώδες εντοπίζεται στο τι αναφέρουν αυτά τα αποσπάσματα. Είτε αποδίδονται στο Βλαδίμηρο Ίλιτς Ουλιάνοφ , είτε στο Γκράουτσο Μαρξ. Η ανάρτηση πχ της Έλενας Ακρίτα : «τον χορτασμένο μην φοβάσαι, το γιο της πλύστρας να φοβάσαι» ξεσήκωσε σάλο. Πρώτα απ’ όλα επειδή αναμφίβολα συνιστά μνημείο αριστοκρατικής αντίληψης της πολιτικής.
Η εκ μέρους της ανοιχτή παραδοχή του λάθους, η αναγνώριση της εσφαλμένης πρόσληψης κα η ανασκευή της εκ παραδρομής αστοχίας της με τη χρήση του δήθεν ρητού το Λένιν , δεν φάνηκαν αρκετές ως έκφραση μεταμέλειας. Ούτε ο θαμπός απόηχος των δικαιολογιών της έγινε ανεκτός από τη πλειονότητα του δημοσίου σώματος.

Στη πραγματικότητα αποτελούσε μια ανυπόφορη εκδήλωση ελιτισμού. Εκτιμήθηκε ως βαρύ ολίσθημα που φανέρωνε βαθιά απέχθεια προς το λαϊκό κόσμο της έντιμης δουλειάς. Αξιολογήθηκε ως ηθικό παράπτωμα απέναντι στους ταπεινής προέλευσης απογόνους. Εν τέλει κρίθηκε ως μικροπρεπή συμπεριφορά της ξιπασμένης προπέτειας ενός φαντασμένου ξερολισμού.

Πώς θα έπρεπε, ας πούμε, να αντιδράσει σε μια τέτοια προσβολή ο ποιητής Λευτέρης Παπαδόπουλος; Πως θα αποκρινόταν, στο καιρό του, σε αυτή την επιλήψιμη στάμπα, ο φιλόσοφος και λογοτέχνης Αλμπέρ Καμύ; Των οποίων οι μανάδες εξουθενωθήκαν ξενοπλένοντας με πενιχρή αμοιβή στις σκάφες διάφορων μεγαλοκυράδων.

Τι θα οφείλαν να απαντήσουν στη συγκεκριμένη περιφρονητική ασέβεια τα παιδιά των αξιοπρεπών μεροκαματιάρηδων; Ο γιος ή η θυγατέρα του θυρωρού, του σκουπιδιάρη, του αγωγιάτη που βαφτίστηκαν ετσιθελικά επικίνδυνοι και εκφοβιστικοί παράγοντες του πολιτικού συστήματος.

Πόσος πια σνομπισμός απορρέει από μια άνευ σταυροδοσίας εκλεγμένης βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ όταν επεκτείνει αδικαιολόγητα την έπαρση της καταφερόμενη εναντίον εκείνου «που μπήκε στην πολιτική με τρύπιο σώβρακο και βρέθηκε με κολοσσιαία περιουσία»;.

Όχι ότι αυτό δεν συνέβη. Κάθε άλλο. Μόνο που το κατάφεραν οι κάτοχοι τόσο μπαλωμένων όσο και μεταξωτών εσώρουχων. Η επικριτική μονομέρεια, ωστόσο, εναντίον των πρώτων αναδεικνύει μια ψευτοεστέτ αξιολόγηση

Υπογραμμίζει τη προκατειλημμένη στάση που επιδεικνύουν οι αλαζονικοί εκπρόσωποι της λεγόμενης αριστεράς του χαβιαριού, της σαμπάνιας, του λουσάτου κοσμοπολιτισμού και της πριβέ πισίνας.

Εκείνης της μπουρζουά μερίδας της που, γενικεύοντας μεροληπτικά, ενοχοποιεί τους φτωχούς και τους στερημένους τίτλων επώνυμων τζακιών ενώ δοξάζει τους βολεμένους και τους χορτάτους που «έπιασαν τη καλή».

Του ίδιου ρεύματος που επιτιμητικά καταφρονεί ,τάχα αυταπόδεικτα, τους πρώτους ως τυχοδιώκτες και λαμόγια ενώ τους δεύτερους αναγορεύει, δήθεν αξιωματικά, σε έντιμους και αδιάφθορους.

Το χειρότερο είναι ότι οι πρεστιζάτοι γόνοι των κληρονομημένων προνομίων μοιάζει να απαγορεύουν εμφατικά κάθε απόπειρα πολιτικής εμπλοκής στους μπανάλ «παρακατιανούς». Ή, μήπως, η ανάρτηση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ εννοούσε κάτι διαφορετικό από την έμμεση παραδοχή ότι μόνο κάτι χορτασμένοι και γκλαμ τύποι αλά Κασσελάκη αξίζουν στην πολιτική σκηνή;

Έστω κι αν η τοποθέτηση της προβλήθηκε ως ακουσία απροσεξία και προφανής απαιδευσιά στο μαρξιστικό-λενινιστικά ρητά, αρκούσε και μόνο η εκφορά της για να ανατριχιάσει σύγκορμη η παραδοσιακή αριστερά. Καθότι θεωρήθηκε ότι ισοδυναμούσε με παράκαμψη των θεμελιωδών αρχών της ισότητας στη Δημοκρατία.

Όπως πάντως κι αν έχει , κάνεις δεν βρίσκει άκρη με τα όσα αλλόκοτα και παράδοξα ρητώς ή σιωπηρά ξεπηδούν από το καρικατουρίστικο αχταρμά του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Όσο ο κιτσάτος σουσουδισμός θα ανακατεύεται με τα «λερωμένα κι άπλυτα» του λαϊκισμού που με τη σειρά τους θα αναμειγνύονται με τα «παραπεταμένα» του ελιτισμού, το ασταθές μπουγαδοκόφινο του θα είναι παραφορτωμένο.