Δημήτρης Παγαδάκης

Πως τους ήρθε άραγε να διαβάλλουν μια αξιόπιστη φιγούρα που δεν έχει δώσει ποτέ στο παρελθόν δικαιώματα;

Ποιος θα περίμενε, άλλωστε, από δυο επιτελικούς στρατηγούς να είναι εξπέρ στην πολιτική φιλοσοφία και ακριβολόγοι στην απόδοση ιδεολογικής ταυτότητας; Άκου «φασίστας μέχρι το μεδούλι», ολόκληρος Τραμπ.

Ελάτε τώρα; Απλώς ο προεδρικός υποψήφιος είναι αυταρχικός, τοξικός, λαϊκιστής, διχαστικός, εκδικητικός, ακραία ξενοφοβικός. Και ακόμη παραληρηματικός ψεύτης, ζηλωτικά μισογύνης, διαπρύσιος κήρυκας του μίσους και σκοτεινός αγγελιοφόρος της κουλτούρας της βίας. Μικροκουσούρια, δηλαδή.

Στο κάτω κάτω κάθε ιστορική σύγκριση δεν συνηγορεί υπέρ της ντροπιαστικής κοσμοθεωρητικής ταμπέλας που του κολλάνε για να τον ρεζιλέψουν. Πώς λοιπόν τον καταχωρίζουν στην ελεεινή πινακοθήκη με τα πορτρέτα των φασιστικών τεράτων; Τι εφιάλτη είδαν οι ωμοί συκοφάντες αυτού του αγαθού και αναμάρτητου ανθρώπου;

Αυτιού του ευσεβούς 78χρονου «παλικαριού» που ανακοίνωσε ότι εφόσον εκλεγεί θα προσλάβει και έναν ιερέα στο Λευκό Οίκο. Προφανώς για να προσεύχεται για τις αμαρτίες των άλλων. Προκείμενου, εκτός του προεδρικού αξιώματος να περιβληθεί και με το κύρος ενός αγιατολάχ.

Σε κάθε περίπτωση , πάντως , κάποιες διαχρονικές συμπτώσεις δεν σχηματοποιούν και παρόμοιες ετικέτες. Πώς τον αποκαλούν, ελαφρά τη καρδία «φασίστα». Δεν φέρνει, άλλωστε, στη μνησίκακη υπεροψία του ποζάτου μελανοχίτωνα Μουσολίνι.

Δεν κουβαλάει στη φάτσα του το μουστάκι –οδοντόβουρτσα του σκοτεινά μοχθηρού φαιοχίτωνα Χίτλερ. Πράγμα που πρέπει να καθησυχάζει τους φυσιογνωμιστές. Επί πλέον δεν αποπειράθηκε να οδηγήσει του φανατικούς υποστηρικτές του σε στυλ πορείας προς τη Ρώμη για να καταλάβει την εξουσία.

Μόνο έναν φανατικό όχλο έξαλλων υποστηρικτών του παρότρυνε να μπουκάρουν στο Καπιτώλιο. Δεν θα τον κρεμάσουν κιόλας επειδή ξεστόμισε μια κουβέντα παρακίνησης παραπάνω. Την οποία, υποτίθεται, ότι οι αποχαυνωμένοι τραμπούκοι της συνομωσιολογικής σπείρας QAnon την πήραν τοις μετρητοίς.

Οπότε, ως πιστές ομάδες κρούσης του επιχείρησαν να υπονομεύσουν την ακεραιότητα της εκλογικής διαδικασίας και να ανατρέψουν βίαια τα αποτελέσματα της κάλπης. Τύφλα να έχουν τα τάγματα εφόδου.

Από την άλλη βέβαια δεν συμμετείχε ποτέ ο ίδιος σε πραξικόπημα τύπου μπυραρίας του Μονάχου. Σαν αυτή που επιχείρησαν τα αντισημιτικά μπουλούκια του Reichshammerbund και οι παραστρατιωτικές συμμορίες των Freikorps.

Άλλο τώρα αν οι Τραμπ έχει νταραβέρια με τους ιδεολογικούς απόγονους τους, 100 χρόνια μετά και μια ήπειρο μακριά. Δεν είναι μυστικό ότι με όσα εξαγγέλλει, υπόσχεται και δεσμεύεται να πράξει εμπνέει ένα εξτρεμιστικό συνονθύλευμα.

Εκείνες τις αμερικανικές ακροδεξιές πολιτοφυλακές των Proud Boys και τις επιληπτικά εκστασιασμένες ένοπλες μιλίτσιες των Oath Keepers. Κάτι πατενταρισμένα ρατσιστικά ρεμάλια και μισαλλόδοξοι λεχρίτες που πλασάρονται ως υπέρμαχοι της «υπεροχής της λευκής φυλής».

Παρόλα αυτά, κάθε ιστορική αναλογία και συσχετισμός με το παρελθόν μάλλον κουκουλώνει το αληθινό νόημα των σύγχρονων αντιδημοκρατικών τάσεων και του νέου αυταρχισμού που θέλει να επιβάλει νταηλίδικα ο λυσσασμένος για την εξουσία Τραμπ

Δεν κρύβει ότι κραδαίνει απειλητικά μια συνθλιπτική βαριοπούλα για να συντρίψει τους δημοκρατικούς θεσμούς που αμερικανικού έθνους. Δηλώνει ανοιχτά ,και το εννοεί, ότι είναι περήφανος αρνητής των εκλογών.

Διακηρύσσει απροκάλυπτα ότι εφόσον εκλέγει θα διαλύσει τις ομοσπονδιακές ρυθμιστικές υπηρεσίες ελέγχου και ισορροπίας του πολιτεύματος. Φαντασιώνεται ότι στη νέα του προεδρική θητεία θα κυβερνά μέσω εκτελεστικών διαταγμάτων και τη χρήση εξουσιών έκτακτης ανάγκης.

Όχι και τόσο εύκολο. Αλλά για να μην φανεί ανακόλουθος θα προσπαθήσει να τα εργαλειοποιήσει στο δημόσιο βίο. Ανεξαρτήτως κόστους. Με αποκλειστικό σκοπό, όπως του αποδίδουν, να στοχοποιήσει, ενοχοποιήσει και διώξει αυθαίρετα και ανενόχλητος τον «εσωτερικό εχθρό».

Να εκκαθαρίσει τιμωρητικά τους «αντεθνικώς δρώντες». Κοινώς να πολτοποιήσει όποιον δεν γουστάρει ή δεν του είναι υπάκουος Πρωτίστως εκείνους που «μολύνουν το αίμα του έθνους».

Ποια ανθρώπινα δικαιώματά και πολιτικές ελευθερίες τώρα; Οι πολιτικοί του αντίπαλοι κρούουν το κώδωνα του κίνδυνου. Ισχυρίζονται ότι από ιδιοσυγκρασία ο Τραμπ είναι κομμένος και ραμμένος στο πατρόν της καταστολής τους. Προειδοποιούν ότι ένα μολυβένιο σύννεφο πρωτόγονης βαρβαρότητας επικρέμεται πάνω από τις δημοκρατικές ΗΠΑ.

Αν τώρα ο αμερικανικός λαός επιλέξει ένα ενδεχόμενο στυγνό, ανελεύθερο καθεστώς με ολοκληρωτικές πτυχές είναι δική του ευθύνη. Δεν πέφτει σε κανένα άλλο επικριτικός λόγος ακόμη και αν διαλέξει για πρόεδρο έναν δικτατορίσκο αλά Όρμπαν ή Λουκασένκο.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να αναδείξει στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα έναν εμμονικό και εγωπαθή ηλικιωμένο που ότι έχει χάσει σε τεστοστερόνη το αναπληρώνει με χυδαιότητα. Μόνο που θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος, όπως του εφιστά τη προσοχή το Δημοκρατικό κόμμα.

Το οποίο τονίζει, φορές δαιμονολογικά, ότι με αυτόν τον αξιολύπητο πολιτικό κλόουν στο προεδρικό πόστο η χώρα θα βιώσει μια παράσταση τρόμου σε ότι αφορά τις δημοκρατικές αρχές και αξίες της.

Εξάλλου ο Τραμπ φαντάζει σε παγκόσμια θέα τόσο δημοκράτης όσο η Κάμαλα Χάρις- όπως τη «στολίζει» ο ίδιος- είναι κομμουνίστρια, μαρξίστρια και αντιαμερικανίδα πασιονάρια της κολλεκτιβικοποίησης των ΗΠΑ.

Για τους οπαδούς του, άλλωστε, η ανταγωνίστρια του στη προεδρική κούρσα ενσαρκώνει το σατανικό πρόσωπο του «αντίχριστου». Απέναντι, προφανώς, στο Μεσσιανικό προφίλ του εκλεκτού τους.

Στο οποίο έχουν φιλοτεχνήσει ένα λατρευτικό φωτοστέφανο πάνω από τη γκροτέσκο πορτοκαλό-βερικοκί φράντζα του. Σε αλλες εποχές θα αρκούσαν συμβολικά οι λατινικές φάσκες και οι κέλτικες σβάστικες.