Δημήτρης Παγαδάκης

Το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, επωφελήθηκε από την αποσύνθεση και τη κοινοβουλευτική τριχοτόμηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έγινε το δεύτερο κόμμα σε βουλευτές στη Βουλή. Αναβαθμίστηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο θεσμός, βέβαια, της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν προβλέπεται συνταγματικά. Καθορίζεται, όμως, από τον κανονισμό της Βουλής. Ο οποίος παρέχει προνόμια και δικαιώματα στην κοινοβουλευτική λειτουργία του δευτέρου τη τάξει κόμματος.
Ως εδώ όλα σωστά. Θεμιτά, τυπικά, νόμιμα. Και αναμενόμενα. Μόνο που οι αναδιατάξεις στην ιεράρχηση της αντιπολίτευσης δεν σημαίνει αυτόματα ότι η κοινοβουλευτική προαγωγή του ΠΑΣΟΚ μπορεί να πανηγυρίζεται ως εκλογική κατάκτηση και πολιτική αξιοσύνη.
Δεδομένου ότι δεν προήλθε από την έκφραση εμπιστοσύνης της λαϊκής βούλησης στις κάλπες προς αυτό. Περισσότερο φέρνει σε μια προσομοίωση επιλαχούσας αξιωματικής αντιπολίτευσης. Που, όπως κι αν έχει, ως τρίτο κόμμα στη σειρά στις εθνικές εκλογές δικαιούται να καταλάβει τη κενωθείσα αριθμητικά θέση του δευτέρου.

Πράγμα που το φορτώνει με βαρύτερα καθήκοντα. Παράλληλα το υποχρεώνει να χαράξει νέα περπατησιά προς το βατήρα εκκίνησης ως δυνητικού διεκδικητή της εκλογικής πρωτιάς. Δεν είναι λίγο. Αλλά ούτε εύκολο.
Εξάλλου με μόλις 31 βουλευτές διαθέτει τη μικρότερη σε δύναμη κοινοβουλευτική ομάδα, από το 1974 ως κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο εκ της επανόδου μετά 12 πέτρινα χρόνια στα κοινοβουλευτικά της έδρανα, επιταχύνεται η εύλογη αφήγηση ως οιονεί κόμματος εξουσίας.

Επί του παρόντος καταγράφεται δημοσκοπικά στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων των ψηφοφόρων. Αν και βρίσκεται σε απόσταση από τη Ν.Δ. δείχνει να ρεφάρει μερικώς το κόστος που κατέβαλε στη περίοδο της χρεωκοπίας της χώρας.
Φαίνεται επίσης να επουλώνει πλέον τη σχέση του με τους ψηφοφόρους που αμφίπλευρα έχασε. Η διεκδίκηση, όμως, του άλλοτε ευκλεούς και ανταγωνιστικού μεγέθους του δεν προδικάζει την άμεση, μαζική παλιννόστηση τους.

Αυτή προϋποθέτει συνοικέσια με τους ξέμπαρκους και ναυαγούς της προσαραγμένης στα ρηχά ριζοσπαστικής αριστεράς. Όπως, επίσης, απαιτεί δελεαστικά προξενιά, με αμφίβολη προίκα, προς τους μέτοικους και προσφυγές στη κυβερνώσα κεντροδεξιά.
Απομένει να φανεί αν η Χαρ. Τρικούπη αποπειράται την αναστήλωση της με φρέσκες, ρεαλιστικές ιδέες. Ή αν μεθοδεύει μια αναπαλαίωση της με τα φθαρμένα υλικά του κραυγαλέου αναθεματισμού και της αντιπολιτευτικής σπέκουλας.

Έτσι και αλλιώς το comeback ενός ΠΑΣΟΚ που μαξιμαλιστικά φαντασιώνεται περασμένα μεγαλεία προκαλεί αλλεργικά αντανακλαστικά σε μερίδα του εκλογικού σώματος. Για ένα Κίνημα με ιστορικές ρίζες, τα προτάγματα του επιβάλλεται να εδράζονται στη πολιτική συνέπεια και την διαχειριστική υπευθυνότητα.

Σε ένα αναιμικό και εύθραυστο αντιπολιτευτικό σκηνικό οι μπαγιάτικες λαϊκιστικές φωτοβολίδες περιττεύουν. Όπως και τα, χωρίς ίχνος τεκμηριωμένης κριτικής, επιπόλαια αντιδεξιά ρεφλέξ. Τα υιοθέτησε ανεύθυνα ο ΣΥΡΙΖΑ και κατέρρευσε μαζί τους στη πολιτική ξεπεσούρα .

Αναγκαστικά το ΠΑΣΟΚ υπό το νέο του κοινοβουλευτικό ρόλο υποχρεούται να προβάλλει μια αναμφισβήτητα στοιχειοθετημένη ρητορική. Όχι λόγια του αέρα για εφήμερα εκλογικά οφέλη. Τα «κοστολογημένα» και «συγκροτημένα» προγράμματα τα επικαλεστήκαν και άλλοι πριν γίνουν περίγελως.

Εκτός πια κι αν τού μέλλει να επιβεβαιώσει ότι όλες οι μετακομίσεις είναι άβολες. Είτε από το ισχνό, μίζερο και στενάχωρο προς το πλασματικά, δυναμικό, αισιόδοξο και ευρύχωρο. Είτε αντιστρόφως. Γιατί οι μετεγκαταστάσεις συχνά αντί για ξεδίπλωμα δυνατοτήτων υπηρετούν τη συνέχιση της ρουτίνας.