Δημήτρης Παγαδάκης

Τον γενικό τόνο, όμως, τον ορίζει η μεγάλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Αυτή που τα παίρνει όλα τοις μετρητοίς. Και τα αντιμετωπίζει με τόση σοβαρότητα που τελικά καταντάει κωμική.

Τα απομνημονεύματα της πρώην καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ απλώς επιβεβαιώνουν το διαδεδομένο στερεότυπο περί της γερμανικής αίσθησης του χιούμορ. Δεν χρειάζονται υπερερμηνείες ή στοχαστικές αναλύσεις για το αυστηρά αγιογραφημένο πόνημα της.

Στις σελίδες του περιγράφει αυτάρεσκα την εντοιχισμένη σκέψη της σε φθαρμένα στερεότυπα πολιτικής ορθοφροσύνης. Αν στη πρόζα της διατύπωνε ψήγματα αυτοκριτικής για τα βασικά ζητήματα που διαχειρίστηκε θα γινόταν περίγελως στους πιστούς της.

Το μεγάλο καλαμπούρι, ωστόσο, προκύπτει από τη ιλαρή στάση του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ έναντι της γραπτή αφήγησης των ενθυμήσεων της. Επικεντρώνεται στις αναμνήσεις της από την Ελλάδα στη περίοδο της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης. Συστήνει να διαβαστούν με προσοχή όσα γράφει η συνταξιούχος Γερμανίδα πολιτικός.

Και επικαλείται την φράου Μέρκελ για την υπεράσπιση της πολιτικής κληρονομιάς του Αλέξη Τσίπρα. Του άλλοτε ηρωικού ντελάλη της βροντερής ιαχής “Go back madame Merkel”. Του πρώην πρωθυπουργού που βαρούσε νταούλια και φύσαγε ζουρνάδες σε αυτοσχέδιους αντιευρωπαϊκές παιάνες.

Καθένας έχει δικαίωμα στο τρανταχτό γέλιο. Ακόμη και εκεί που δεν πρέπει να ανοίγει καν το στόμα του. Ιδίως όταν νοσταλγεί με περηφάνεια τις αγωνιστικές του παραισθήσεις. Αποτίνει φόρο τιμής στη σπατάλη χρόνου, στο ξεπαράδιασμα των πολιτών, στη εξοντωτική οικονομική ζημιά δεκάδων δις φορτωμένων στη λυγισμένη πλάτη της χώρας.

Πιθανότατα άλλο βιβλίο ανέγνωσε το κόμμα της Πλ. Κουμουνδούρου για να αξιώνει την υποστήριξή του. Η αυτοβιογραφία της Μέρκελ σε κανένα σημείο της δεν δικαιώνει τις αδάμαστες ψευδαισθήσεις που αυτό, ίσως , ακόμη τρέφει.

Επί πλέον τα εγκώμια της για τη πολιτική φιγούρα του πρώην ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον πλασματικά ώστε να δοξολογηθούν σήμερα από τους οπαδούς του. Τον μακιγιάρει επιμελημένα στα γραφόμενα της ως χαριτωμένο, συμπαθή, οικείο με «αφοπλιστικό» χαμόγελο και «καλά αγγλικά».

Προπάντων τον περιγράφει ως πέρα για πέρα ανοιχτό στη συνεργασία μαζί της. Κάτι σα πρόθυμο οσφυκάμπτη. Ως ένα πρωθυπουργό που υποδυόταν τον αντιστασιακό απέναντι στην τρόικα. Τάιζε του συντρόφους του μαχητικά παραμύθια για να κατευνάσει την ανατρεπτική εξαλλοσύνη τους. Και πλάσαρε φούμαρα για να εξαπατήσει τον λαό,
Τίποτε το δυσνόητο, υπαινικτικό και αδιασαφήνιστο στο βιβλίο με τίτλο «Ελευθερία» της καυχησιάρας Μέρκελ. Η οπτική της δεν αφήνει πουθενά περιθώριο εικασίας ότι η ίδια γοητεύτηκε από τον Τσίπρα. Η ακριβής αλήθεια είναι ότι συνέβη το αντίστροφο.

Εκείνος υποτάχτηκε εκουσίως στη σαγήνη της μεροληπτικής γερμανικής ακαμψίας. Ο ίδιος σύρθηκε εξευτελιστικά σαν βρεγμένη γάτα στις υποδείξεις του Βερολίνου. Παραδόθηκε στις εντολές και υπάκουσε πειθήνια στις απαιτήσεις του.

Πώς να μην εκθειάζει τη διπλοπροσωπία του η πρώην «Σιδηρά Κυρία» της Γερμανίας; Δεδομένου ότι της έκανε όλα τα χατίρια ως πειθήνιος ντελιβεράς των δογματικών διαταγών της. Υπέγραψε, αλώστε, τρίτο ακρωτηριαστικό μνημόνιο και συνομολόγησε τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Το κυριότερο, ο πλήρως συμβιβασμένος Αλέξης Τσίπρας αναδείχθηκε σε προπαγανδιστικό φλάμπουρο της συμμόρφωσης στη γερμανική δημοσιονομική αυστηρότητα και τη συνακόλουθη λιτότητα για την Ευρώπη. Το ανέμιζε απειλητικά η ιδιοτελής Καγκελαρία προς εκφοβισμό κάθε αλλού απείθαρχου ευρωπαίου ηγέτη που αντιδρούσε στις στρατηγικές επιλογές της.

Όσο για την τάχα εξυμνημένη ως πνευματική παρακαταθήκη του Τσίπρα, την οποία διαβάζει στρεβλά η Κουμουνδούρου στις σελίδες της Μέρκελ, αρκεί μια δική της μαρτυρία. Τον Ιανουάριο του 2019 όταν συνέφαγαν σε πανοραμικής θέας ψαροταβέρνα στο Προφήτη Ηλία του Πειραιά, ο τοτε Έλληνας πρωθυπουργός ήταν εξομολογητικός.
Της εκμυστηρεύτηκε ότι το 2015 για τον ίδιο « ήταν σημαντικό να δείξει στους πολίτες με έναν πειστικό τρόπο ότι η νέα κυβέρνηση είχε εξαντλήσει κάθε περιθώριο προκειμένου να απαλλαγεί από τη μισητή τρόικα…..».

Εκείνα τα σκοτεινά φεγγάρια που έπαιξε στα ζάρια στη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας οργανώνοντας διχαστικό δημοψήφισμα. Το οποίο με τη σειρά του έστρωσε το κιλίμι της δικής του «κωλοτούμπας». Με όλες τις συνέπειες της χειραγώγησής του για να λάβει τονωτική ένεση πολιτικού χρόνου που θα ικανοποιούσε την εξουσιομανία του .
Είναι άγνωστο αν η συνήθως ανέκφραστη, αλλά πολύπειρη, Γερμανίδα πολιτικός χαμογέλασε εκείνο το βράδυ επειδή ανταμείφθηκε για το προκαταβολικό ζύγισμα του συνομιλητή της. Την εκ των προτέρων στάθμιση της ως ενός αδαούς σε διεθνή αλισβερίσια και τυχοδιωκτικά άνευρου νέου πολιτικού.

Ενδεχομένως, όμως, ο απόηχος από τα βροντερά χαχανητά των επιθεωρήσεων του κοντινού Δελφινιού να αντιλαλούσε ως εκεί. Αναγκαστικά, μόνο ως ανέκδοτο της ταβέρνας φαντάζει η υπεράσπιση του ΣΥΡΙΖΑ στα απομνημονεύματα της Μέρκελ. Προκειμένου μέσα από αυτά να καταδειχθεί η αξιοπιστία του Τσίπρα. Η τόσο φερέγγυα όσο ο έπαινος της συγγραφέως στα καλά αγγλικά του .