Δημήτρης Παγαδάκης

Αν είχαν ξεσκονίσει τα τεφτέρια του Β.Ι. Λένιν θα αν ανακάλυπταν τη σημείωση: «υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες».

Όσοι είναι πιο εξοικειωμένοι με τη λογοτεχνία θα έβρισκαν στα κατάστιχα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ ότι: «η χρεοκοπία των αυταρχικών και απολυταρχιών καθεστώτων τείνει να συμβεί σταδιακά και στη συνέχεια ξαφνικά».

Εκείνοι, τέλος πάντων, που είναι πραγματιστές ή κυνικοί θα προσέγγιζαν με ενδιαφέρον τα κιτάπια του Χένρι Κίσινγκερ. Ο οποίος έλεγε για τον πόλεμο Ιράκ-Ιράν τη δεκαετία του 1980 ότι ήταν κρίμα που και οι δύο πλευρές δεν μπορούσαν να χάσουν. Το ίδιο ακριβώς ισχύει σήμερα για τη Συρία.

Γιατί πρέπει κανείς διαλέξει τον τύραννό της; Σε μια χώρα με μακρά ιστορία σύνθετων αλληλεπιδράσεων από γειτονικές χώρες. Τοπίο στρατιωτικής συγκυριαρχίας μεγάλων δυνάμεων σε μια πολυμερή , άμεση ή δια αντιπροσώπων, αμείλιχτη σύγκρουση. Φωλιά ενός βίαιου μείγματος μυριάδων αντίπαλων φατριών.

Σύμφωνοι, ο ωμός, φαύλος, αδίστακτος, πλην δυτικοποιημένα κοσμικός, δικτάτορας ξωπετάχτηκε από το χλιδάτο παλάτι του. Οι διεθνείς χορηγοί του ταπεινώθηκαν. Η Μόσχα υπέστη χοντρό στραπάτσο και η Τεχεράνη δέχτηκε σφοδρή κατραπακιά. Ε, και;
Στο προσκήνιο της εξουσίας κατέφθασαν φανατικοί τζιχαντιστές. Αδιάλλακτοι ένοπλοι από τα σπλάχνα της Αλ Κάιντα και το Ισλαμικού χαλιφάτου. Αιμοδιψείς θρησκευτικές πολιτοφυλακές υφαίνουν ένα ιστό αφανισμού των αντιπάλων τους. Ονειρεύονται ένα κόσμο υποταγμένο στις εξοντωτικές θηριωδίες τους.

Ε όχι και να τους χειροκροτήσει με αγαλλίαση η διεθνής δημοκρατική κοινότητα; Οποίος παρακολούθησε τον ηγέτη του του νέου καθεστώτος στο μεγάλο Σουνιτικό τέμενος στην Δαμασκό , το πήρε το απαισιόδοξο μήνυμα. Η ισλαμική θεοκρατική πορεία του καινούργιου φεουδάρχη της χώρας προμηνύει ανατριχιαστικά αιματηρές αντεκδικήσεις.

Αν και επικηρυγμένος ως τρομοκράτης έδωσε συνέντευξη στο CNN και προσποιήθηκε προπαγανδιστικά τον συμφιλιωτικά εφησυχαστικό. Απέδωσε τη προηγουμένη συμμετοχή του στη Αλ Κάιντα ως νεανικό λάθος του. Λες και ως νέος φονικός Σαούλ στο δρόμο για τη Δαμασκό είδε εξ ουρανού το φως το αληθινό.

Κακά τα ψέματα. Ουδείς τρέφει αυταπάτες για μια αστικοδημοκρατική, ανεκτικά πολυθρησκευτική, ακέραιη γεωγραφικά και ειρηνική Συρία. Έστω κι αν άπαντες στη Δύση καμώνονται, προσποιούνται, το παίζουν ικανοποιημένοι με τους αρματωμένους κατσαπλιάδες του σαρωτικού ισλαμικού εμιράτου.

Επειδή αυτοί τάχα λύτρωσαν τη καταπονημένη χώρα από τα φρικιαστικές δεινά, τις ανείπωτα βάρβαρες αδικίες, την ολοκληρωτική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την αυταρχική δυναστεία Άσαντ.

Ωστόσο η συγκεκριμένη Δυτική πολυπρισματική ερμηνεία δεν ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα της ιστορικής φάσης. Αντίθετα προδιαγράφει ανέλεγκτο ντόμινο ανασφάλειας στη περιοχή. Μοιάζει σχεδόν κισμέτ με τη πιο ακραία μοιρολατρική έννοια ότι οι ισλαμιστές αντάρτες προαναγγέλλουν, ως Σουνίτες αγιατολάδες, νέο συγκλονιστικό εφιάλτη στη πολύπαθη χώρα.
Αναζωπυρώνουν το χάος, το μίσος, το διχασμό, το σφαγιαστικό εμφύλιο. Τύπου Ιράκ μετά το Σαντάμ και αλά Λιβύη ύστερα από το Καντάφι. Ας μην πανηγυρίζουν λοιπόν τα διεθνή ΜΜΕ επειδή μεγάλη μερίδα από τα 10 περίπου εκατομμύρια εκπατρισμένων επιστρέφει στη Συρία.

Την ίδια ώρα κοσμικοί, φιλελεύθεροι, Αλαουίτες, Χριστιανοί, Δρούζοι, Κούρδοι και λοιπές μειονότητες συνωστίζονται στα σύνορα με το Λίβανο ζητώντας καταφύγιο στην απελπισία τους. Κάτι ξέρουν περισσότερο όσοι έντρομοι ξέφυγαν από τη τερατόμορφη Σκύλλα για να περιπέσουν στην αποκρουστική Χάρυβδη.

Ποια ομαλή μετάβαση σε νομιμοποιημένη εξουσία και λοιποί δουλοπρεπείς τεμενάδες τώρα; ‘Όσοι δεν προλάβουν να φύγουν αναμένουν ως εξιλαστήρια θύματα το λουτρό αίματος κατά το ξεκαθάρισμα λογαριασμών από τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές «ελευθερωτές» και τους υποκινητές τους.

Δυστυχώς για του πολίτες της Συρίας η κόλαση παραμένει παρούσα. Στριφογυρίζει και καταβυθίζεται στους ομόκεντρους κύκλους της. Καθώς, ο ανελεύθερος ισλαμικός φανατισμός προδικάζει το τέλος του πολιτισμού. Το υπογραμμίζει ο σπουδαίος 94χρονος Σύριος ποιητής Αλί Αχμάντ Σαΐντ Εσμπέρ, γνωστός με το ψευδώνυμο Άδωνις.

Επισημαίνοντας ότι οι πυρπολημένοι συμπατριώτες του κινδυνεύουν πλέον να μαζέψουν μόνο τις στάχτες τους. Τα ουρλιαχτά της απόγνωσης τους δεν αποτελούν πια ένα τελεσίγραφο προς το Θεό. Την αντιπροσωπεία Του επί γης , δηλώνουν ότι την κατέχουν μονοπωλιακά οι τζιχαντιστές.