Δημήτρης Παγαδάκης

Εμφάνιση εντυπωσιακά πληθωρική. Διόλου απαρατήρητη από όλες τις γωνίες. Σε άλλους αρέσει. Σε άλλους, πάλι, όχι. Γούστα είναι αυτά. Όπως είναι και γούστο του Τραμπ να διορίζει σε πρεσβείες της χώρας του διάφορους κολλητούς του.

Να ανταμείβει με πόστα στο εξωτερικό συγγενείς, φίλους, υποστηρικτές, χρηματοδότες, νταραβερτζήδες. Σιγά τη πρωτοτυπία. Ο Καλιγούλας πριν 2000 χρόνια διόρισε συγκλητικό το άλογο του..

Εν προκειμένω ο εκλεγμένος Αμερικανός πρόεδρος ακολουθεί την διαχρονική πεπατημένη των προκάτοχων του. Το ένα τρίτο, άλλωστε, των προσώπων στους οποίους ανατίθενται καθήκοντα πρέσβεων των ΗΠΑ καλύπτονται εκτός του διπλωματικού σώματος. Εκ προσωπικοτήτων, που λένε.

Για παράδειγμα, ο συμπαθής νυν Αμερικανός πρέσβης στη Ελλάδα Τζορτζ Τσούνης δεν είναι διπλωμάτης καριέρας Μεγαλοεπιχειρηματίας, χορηγός του Μπάιντεν είναι ο άνθρωπος που δεν ξέχασε τις ρίζες των μεταναστών γονιών του από τη ορεινή Ναυπακτία.

Αν όχι εκ καταγωγής, φιλέλληνας ήταν και ο προ τριακονταετίας πρέσβης, απόφοιτος του Χάρβαρντ και έμπειρο στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τόμας Νάιλς. Ο οποίος κατά την εδώ θητεία του ντυνόταν με χλαμύδα και κρατούσε πυρσό σε επαρχιακές αναπαραστάσεις αρχαίων αγώνων

Τι σημασία είχε η προέλευση, οι σπουδές, η διπλωματική δεξιότητα αμφοτέρων; Και οι δυο ανέλαβαν το πόστο για να εκπροσωπήσουν και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της χωράς τους. Θεμιτό, αποδεκτό, παγιωμένο σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου

Ουδείς ψόγος αν πρώτος ενημέρωνε το πανελλήνιο ότι «το σουβλάκι είναι σουβλάκι και όχι καλαμάκι». Ουδεμία επίκριση αν ο δεύτερος επισκεπτόταν το εγχώριο υπουργείο Εξωτερικών μαζί με το σκυλάκι του. Κανένας λόγος δεν συνέτρεχε για τη δημόσια αποδοκιμασία τους.

Έτσι κι αλλιώς διεθνείς παίκτες, με τη στόφα π.χ. ενός Νίμιτς, ουδέποτε υπήρξαν. Ούτε το υπαλληλικό βάρος ενός διπλωματικού μείγματος αλά Μπρεζίνσκι- Χόλμπρουκ κουβαλούσαν. Ούτε καθ΄ υποψία φάνταζαν ως γεωπολιτικοί εξπέρ , ισοδύναμοι ενός Κίσινγκερ.

Απλώς ένα, εν μέρει διακοσμητικό, αξίωμα για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα υπηρετούσαν. Όπως αναμένεται να πράξει και η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ. Ωστόσο, η εκλεκτή του Τραμπ για νέα πρέσβης των ΗΠΑ στη Ελλάδα ξεσήκωσε νωρίς νωρίς εγχώρια κουτσομπολίστικη αναμπουμπούλα.

Πριν, καν εγκριθεί ο διορισμός της από το Κογκρέσο και επιδώσει τα εδώ διαπιστευτήρια της δέχθηκε επίθεση αγένειας και απρέπειας. Στα όρια της κακοήθειας. Με εκδήλωση προκαταλήψεων και διακρίσεων που αφορούν το φύλο της. Με πρωτόγονο μισογυνισμό.

Κι ακόμη με πληθώρα σεξιστικών στερεότυπων που έθεταν στο κοινωνικό μικροσκόπιο τα ρούχα, το σώμα, το παρελθόν, τις σχέσεις της. Με ταπεινωτικά σχόλια, σκανδαλιστικά υπονοούμενα, γαργαλιστικές περιγραφές. Λες και την ήξεραν από χθες.

Λες και είχε δώσει αφορμές και δικαιώματα για κακεντρεχείς παρατηρήσεις. Σαν πρόκειται να καταφθάσει ως ώριμο σύμβολο του λάιφσταϊλ για να συμμετάσχει σε ντόπιες σαπουνόπερες, καλλιστεία, πασαρέλες. Σάμπως θα έρθει να παραλάβει τη χώρα ύστερα από τη τελετή ξεφαντωτικού πριβέ πάρτι στη Μύκονο.

¨Οπα κάπου με τη ελληναράδικη χυδαιολογική αυθάδεια. Μπάστα επιτέλους με τις αχαλίνωτα μερακλήδικες φαντασιώσεις της. Κράτει, στο φινάλε με τη ξέφρενη περιθωριακή κιτρινίλα. Η οποία παρότι πλασάρεται ως αντίδοτο της ηθικοπλαστικής κορεκτίλας, δεν παύει να εμφανίζεται ως η άσεμνη συνοδός του δυσφημιστικού διασυρμού.

Σε αυτό το κλίμα μειωτικών προσβολών δεν είναι παράδοξο ότι οι μαχητικές φεμινίστριες και οι ευαίσθητοι δικαωματιστές δεν βρήκαν ούτε μια κουβέντα συμπαράστασης προς μια γυναίκα και μητέρα που αυθαίρετα εξευτελίζεται.

Προφανώς γιατί, για αυτούς είναι Αμερικανίδα, φανατική οπαδός του MAGA, μέλος τους στενού κύκλου του προέδρου Τράμπ. Κυρίως επειδή επέκρινε τους Έλληνες ως «τσαμπατζήδες» στη περίοδο της χρεωκοπίας. Με αυτή τη προκατάληψη γιατί να μην της απαγορεύσουν οι απανταχού μυγιάγγιχτοι και την είσοδο στη χώρα;

Όπως και να έχει, είναι άγνωστο αν με τη άφιξή της θα γίνει επιθεωρησιακό σκετς στο Δελφινάριο. Αν θα καταστεί εμβληματική περσόνα της εγχώριας αντί- woke κουλτούρας ή φινετσάτο πρότυπο της μεσήλικης γυναικείας γκλαμουριάς.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσοι προκαταβολικά την επικρίνουν θα σπεύδουν σε κάθε ευκαιρία να βγουν μια σέλφι μαζί της. Λησμονώντας ίσως ότι τα αναμνηστικά ενσταντανέ αποτελούν, σε βάθος χρόνου, συνώνυμο των γηρατειών. Ο λόγος που ξεχάστηκαν κιόλας όλοι οι προηγούμενοι Αμερικανοί πρέσβεις στη Ελλάδα.

Πόσο μάλλον σήμερα που τα διαμεσολαβητικά δίκτυα πολιτικής επικοινωνίας με τη Ουάσιγκτον δεν τους έχουν άμεση ανάγκη. Οι καιροί άλλαξαν. Δεν τους χρειάζονται καν για να καλομαθαίνουν του καλεσμένους στις δεξιώσεις τους.