Δημήτρης Παγαδάκης

Ούτε «καλές γιορτές» και «χαρούμενες χειμερινές διακοπές ». Ούτε λοιπά σχήματα λόγου που στενεύουν το νόημα ή αλλοιώνουν το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Σύμφωνοι, στις Δυτικές κοινωνίες που τείνουν να γίνουν όλο και πιο πολυπολιτισμικές, σέβονται την ελευθερία του λόγου και τη θρησκευτική ποικιλομορφία, καθένας μπορεί να εκφράζεται με το πιο ουδέτερο τόνο για τα Χριστούγεννα.

Ωστόσο η κριτική στα «Καλά Χριστούγεννα» ως μη επαρκώς συμπεριληπτικής, ακραία προνομιακής και μεροληπτικής φράσης, γίνεται ολοένα πιο προβληματική, αν όχι τοξική. Επιχειρεί να ακυρώσει με πρόσχημα την πολιτισμική επιβολή το συναίσθημα, την ατμόσφαιρα, τη παράδοση. Να στριμώξει τα Χριστούγεννα σε αεροστεγές πνευματοκτόνο κενό.

Δεν είναι τόσο η εσκεμμένη απόπειρα απομάκρυνσης του Ιησού από τη δική του γιορτή. Έτσι κι αλλιώς το θρησκευτικό της στοιχείο δεν έχει τόσο τη μορφή κηρύγματος ή εκκλησιαστικού τελετουργικού. Αφορά, κυρίως, την ψυχική ευφορία των ανθρώπων που τη νιώθουν.

Το κακό είναι ότι αυτή η μοναδική στιγμή που συνδυάζει αρμονική συνοχή και ευαίσθητη δοτικότητα , οικογενειακή θαλπωρή και παιδική μαγεία, αποπειρούνται να την υπονομευόσουν οι εκδηλώσεις παράνοιας της πολιτικής ορθότητας και οι επινοημένες προκαταλήψεις της «αφυπνιστικής» κουλτούρας

Το χειρότερο είναι ότι οι επικρίσεις τους επεκτείνονται σε παροξυσμική αποδοκιμασία. Κατ’ αυτούς η γέννηση του Χριστού είναι μια ωραία συγκινητική ιστορία. Αλλά όχι και τόσο σπάνια καθώς χιλιάδες μωρά γεννήθηκαν ή γεννιούνται σε δυσμενέστερες συνθήκες.

Χώρια που μέσα στην αλλόφρονα επαγρύπνηση τους κατά των φυλετικών προκαταλήψεων και των εξ αυτών διακρίσεων, το φύλο του θειου βρέφους στη φάτνη δεν συνιστούσε βιολογική νομοτέλεια. Όφειλε να αποτελεί επιλογή και αντικείμενο υποκειμενικού αυτοπροσδιορισμού. Και παράκρουση συνεχίζεται.

Η γαλοπούλα στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι αποτελεί γι αυτούς το εγκληματικό τεκμήριο των σεσημασμένων κακοποιητών των ζώων. Η ανταλλαγή δώρων, το αποκορύφωμα της εμπορευματοποιημένης υπερκατανάλωσης. Τα κάλαντα, τη νομιμοποίηση μιας άσεμνης ζητιανιάς. Το στολισμένο έλατο, ένα ακόμη επιβαρυντικό στοιχειό που συμβάλλει στις ολέθριες συνέπειες της κλιματική αλλαγής.

Ο μύθος του τροφαντού και ροδαλού Αι Βασίλης θεωρείται, ακόμη, η προσωποποίηση της λευκής υπεροχής. Ο κήρυκας της συστημικής φυλετικής αδικίας και καταπίεσης ανθρώπων με διαφορετικό χρώμα δέρματος. Άσε που αυτός ο μουσάτος, κοιλαράς γερός μπαίνει κρυφά στα παιδικά υπνοδωμάτια μέσα στη νύχτα- γύρευε τώρα…

Το δυστύχημα είναι πως είτε από σκληροπυρηνικό ιδεολογικό δογματισμό είτε εξαιτίας νευρωσικής υπερευαισθησίας, όλα αυτά τα υπερασπίζονται επίμονα. Υποτίθεται χάριν της ανεκτικότητας στα δικαιώματα των άλλων. Εν προκειμένω, όμως, με πρόθεση να ροκανίσουν , να περιθωριοποιήσουν, αν όχι να μηδενίσουν, το περιεχόμενο της γιορτής των Χριστουγέννων. Κάτι σαν σύγχρονοι καλικάντζαροι.

Στην ορθόδοξη Ελλάδα, την ανθεκτική έως σήμερα σε κληρονομικές αξίες, ήθη και έθιμα ακόμη και οι άθρησκοι δεν αγκαλιάζουν τα νοσηρά συμπτώματα της υστερικής πολιτικής κορεκτίλας και της woke ατζέντας. Το υποκριτικό ηθικό πλυντήριο που πλασάρουν αποτελεί το άλλοθι τους να κλέψουν τα Χριστούγεννα και να τα αντικαταστήσουν με μια αδιάφορη, απαθή, ουδέτερη, τοπικής εμβέλειας γιορτή.

Κατι περίπου με τις ευπρεπείς ανά την Ελλάδα εκδηλώσεις του εορτασμού πχ της σαρδέλας, του τρύγου, του κρασιού, της Τσακώνικης μελιτζάνας, της Μεσσηνιακής πατάτας, του Κοζανίτικου ροδάκινου, του Χανιώτικου κερασιού κλπ. Εκεί όπου θα ανταποκρινόταν ιδανικά η ευχή «καλές γιορτές». Όχι, όμως, και τα Καλά Χριστούγεννα.

Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, σε όλους με τη ουσιαστική έννοια του μηνύματος της χαράς, της ψυχικής ευωχίας, της ανθρώπινης εγγύτητας και αλληλεγγύης που με αγάπη προσφέρει.