Δημήτρης Παγαδάκης

Τίποτε, όμως, δεν εμποδίζει τη φαντασία να ξεδιπλώνει υποθετικά σενάρια. Να πλάθει εναλλακτικές εκδοχές της πραγματικότητας. Να δραπετεύει στην απεραντοσύνη των αυθαίρετων προεικονίσεων απαντώντας στο «τι θα γινόταν αν».

Το διανοητικό αυτό παιχνίδι είναι προκλητικό, άρα φορές γίνεται δελεαστικό. Ας υποτεθεί λοιπόν ότι για το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη παραιτείται ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας.

Γεγονός πρωτοφανές στα ελληνικά πολιτικά χρονικά. Δεδομένου ότι στο παρελθόν ο Κώστας Σημίτης δεν παραιτήθηκε εξ αιτίας της τραγωδίας του ναυαγίου του «Εξπρές Σάμινα» που στοίχισε τη ζωή σε 81 ανθρώπους.

Επίσης ο Κώστας Καραμανλής δεν αποχώρησε από το αξίωμα για τους 63 νεκρούς στις φονικές φωτιές της Ηλείας. Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας εγκατέλειψε τη πρωθυπουργία για τους 104 νεκρούς στην ολέθρια πυρκαγιά στο Μάτι.

Ας γίνει, ωστόσο δεκτό ως πιθανό ότι το πράττει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τι γίνεται μετά; Σύμφωνα με το Σύνταγμα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα διορίσει επικεφαλής της κυβέρνησης αυτόν που θα προτείνει η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος στο οποίο ανήκει ο απερχόμενος πρωθυπουργός.

Με τη προϋπόθεση ότι η ΝΔ θα διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Και εφόσον αυτή θα παραμείνει συμπαγής μετά την εκλογή από την Κ.Ο νέου ηγέτη. Είτε είναι αυτός ένας εκ των πχ προβεβλημένων Δένδια, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη, Βορίδη ή κάποιο άλλο ικανό στέλεχος για το πόστο.

Υπό αυτή τη θεωρητική κατασκευή τα «αν» που σωρεύονται τείνουν στο άπειρο. Και συνηθως από το πλήθος των εναλλακτικών προκύπτουν κατά συρροή άγονα συμπεράσματα.

Αν, δηλαδή, το κυβερνών κόμμα θα προχωρήσει σε συνέδριο επικύρωσης τη νέας ηγεσίας. Αν αυτή θα απολαμβάνει πέραν της εσωκομματικής και τη λαϊκή νομιμοποίηση. Αν θα διατηρηθεί στη κυβέρνηση ως τη πλήρωση της τετραετίας ως 2027. ‘Η αν θα προκηρύξει άμεσα πρόωρες εκλογές.

Η τελευταία περίπτωση φαντάζει και η πιο αποτελεσματική στην εικαζόμενη συγκυρία. Μια προσφυγή στις κάλπες θα θέσει σίγουρα όλες τις πολιτικές δυνάμεις προ των ευθυνών τους. Μόνο που ενδέχεται να προκαλέσει ένα γαϊτανάκι ακυβερνησίας. Και να τα πάλι πυκνά συστοιχοισμένα μπόλικα «αν».

Τι θα συμβεί αν το πρώτο κόμμα χωρίς αυτοδυναμία αδυνατεί να σχηματίσει κυβέρνηση υπό την ανοχή ή τη συνεργασία προθύμων μικρότερων κομμάτων; Ποιό πολιτικό αποτέλεσμα θα αναδυθεί αν τα πιθανόν ισχυροποιημένα εκλογικά δεύτερο και τρίτο κόμμα είναι ανίκανα να συμμαχήσουν εκπονώντας από κοινού κυβερνητικό πρόγραμμα εξουσίας;

Θα περιμένει, άραγε, η κοινωνία να συμφωνήσει ο Ανδρουλάκης και ο Φάμελλος; Θα καρτερά με αγωνία να συνταχτούν μαζί τους οι Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης, Χαρίτσης, Κασσελάκης;

Κακά τα ψέματα από τις τεχνητές συγκολλήσεις σε πολιτικά σκορποχώρια πηγάζουν διαλυτικές φαρσοκωμωδίες. Όχι ευνοϊκές δυναμικές συγκρότησης ενός πόλου για την αντιμετώπιση ενός ασφυκτικά ταραγμένου διεθνούς περιβάλλοντος.

Προφανώς υπό αυτό το σενάριο η χώρα αναμένεται να οδεύσει σε επανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. Με υπηρεσιακές κυβερνήσεις, πρωθυπουργό κάποιο ανώτατο δικαστικό και υπουργούς εξ ακαδημαϊκών προσωπικοτήτων χωρίς απαίτηση εκ μέρους τους για πολιτική λογοδοσία.

Είπαμε, όμως, εξ αρχής ότι όλα αυτά συνιστούν μια νοητική ενασχόληση προβολής στο τι μπορεί να μας ξημερώσει. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το κυρίαρχο παραμένει. Ή παρασύρεται κανείς από τις εμμονικές αξιώσεις διάφορων ψεκασμένων στα σόσιαλ ή πατάει γειωμένος στον ορθολογισμό της καθημερινότητας.

Ή τοποθετούμαστε ως συνεπείς πολίτες στη πραγματικότητα ή παραδιδόμαστε στις λαϊκιστικές εξωθεσμικές νευρώσεις. Είτε τασσόμαστε υπέρ της αναγκαίας πολιτικής σταθερότητας - όσο αυτή κρατήσει- είτε υποτασσόμαστε στις έξαλλα ακραίες κραυγές για λαϊκά δικαστήρια, εκδικητικά λιντσαρίσματα, ρεβανσιστικές κρεμάλες.

Έξαλλου από αυτοκτονικά σενάρια, άλλο τίποτε σε αυτό το τόπο. Το σημαντικό είναι ότι η πραγματική γενναιοδωρία προς το μέλλον έγκειται στο να τα δίνουμε όλα, χωρίς ρηχότητα, στο συλλογικό συμφέρον του σήμερα. Ειδάλλως, καραδοκεί μια πολιτική αυτοχειρία που περιγράφει ζοφερά την ανατομία μιας πτώσης.