Δημήτρης Παγαδάκης

Καθένας μπορεί να συμμετέχει σε διαδήλωση και διαμαρτυρία. Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι ειρηνικά είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο.

Αυτονόητη επίσης είναι η απαίτηση της κοινωνίας οι δημόσιες συγκοινωνίες να λειτουργούν με ασφάλεια. Όπως και θεμελιωμένη η αξίωση της οι δημόσιες συμβάσεις να διέπονται από δημοκρατικό έλεγχο και λογοδοσία.

Ασφαλώς και η αυριανή κινητοποίηση για τα δύο χρόνια από πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη είναι αφιερωμένη στη μνήμη των 57 αδικοχαμένων νεκρών της σοκαριστικής τραγωδίας. Ωστόσο μέσα σε ένα κορεσμό από ερμηνείες και κάποιες δοξασίες για τα αίτια της, το συλλαλητήριο ενδέχεται να εξελιχθεί σε αντικυβερνητική διαδήλωση.

Οι χαροκαμένοι γονείς αντιλαμβανόμενοι το πιθανό μανιπουλάρισμα της εκδήλωσης έχουν ήδη ζητήσει να μην υπάρξουν κομματικά πανό και συνθήματα. Η πολιτική, υποκινούμενη ή αυθόρμητη, σπέκουλα πάνω στο πανελλήνιο πένθος βρίσκεται έξω από τις προθέσεις τους.

Αυτές, όμως, δεν εμποδίζουν κάθε απόπειρα προπαγανδιστικού επηρεασμού και δημαγωγικής εκμετάλλευσης του παλλαϊκού γεγονότος. Οπότε τα ερωτήματα παραμένουν επίμονα για τους ευσυνείδητους και ευαισθητοποιημένους πολίτες.

Μπορούν οι ορμητικά μαζικές διαδηλώσεις να γίνουν όχημα όσων σκόπιμα επιδιώκουν το σμπαράλιασμα της κοινωνικής συνοχής. Έχουν, άραγε, τη δυνατότητα να τροφοδοτήσουν μια πολιτική κρίση που θα θέσει θέμα κυβερνητικής νομιμοποίησης;

Προφανώς το κύμα αμφισβήτησης, αγανάκτησης και καχυποψίας απέναντι στη δικαιοσύνη λαβώνει του θεσμούς. Είναι όμως παρακινδυνευμένη η υπόθεση μιας γενικευμένης και κατ΄ εξακολούθηση κοινωνικής αναστάτωσης που εμπεριέχει κίνδυνο αποσταθεροποίησης της χωράς. Ποσό μάλλον αποτελεί απειλή εκτροπής του πολιτεύματος;

Στο κάτω κάτω η δημοκρατία στη χώρα είναι εμπεδωμένη. Διόλου εύθραυστη, ασταθής ή σε μαρασμό. Ούτε ο κοινωνικός ιστός φαντάζει πλήρως διαβρωμένος από τοξικό φανατισμό.

Μόνο όσοι αεροβατούν σε ψεκασμένα σύννεφα ή κολυμπούν στο μάγμα του ηφαιστείου της Σαντορίνης φαντασιώνονται λαϊκές εξεγέρσεις. Ένα τσούρμο ανισόρροπων λαϊκιστών πλάθουν με το νου πως Παρασκευιάτικα θα πέσει η «Βαστίλη» της ελεεινής κυβέρνησης ή θα καταλάβουν εξ εφόδου τα «χειμερινά ανάκτορα» της δεσποτικής εξουσίας της.

Οραματίζονται πως θα αναπνεύσει ο τόπος, ξεσκέπαστος από τα «κουκουλώματα» της δικαιοσύνης και τις «συγκαλύψεις» της εκτελεστικής εξουσίας, χάρη στα επερχόμενα λαϊκά δικαστήρια.

Οπτασιάζονται εξοβελισμό του μεγάλου ένοχου, του κέρδους, που γεννάει παντού τραγωδίες. Αν θα το βγάλουν από την μέση με Σοβιέτ, φωσφοριζέ κίτρινα γιλέκα ή με «ληγμένα», παραμένει αδιευκρίνιστο.

Ατυχώς για τη πλάνη τους, με επαναστατικά ιδεολογήματα και ανατρεπτικές αυταπάτες οι κυβερνήσεις, στην οργανωμένη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δεν πέφτουν με διαδηλώσεις. Ειδικότερα όταν δεν προβάλει κάποιος ικανός για να τις διαδεχτεί.

Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη δημοκρατία. Οποίος έχει τα κότσια τη ευθύνης , τις πειστικές λύσεις και τις τεκμηριωμένες προτάσεις ας ζητήσει θαρραλέα πρόωρες κάλπες. Προτιμότερο από το να περιδινείται η χώρα σε θολό χυλό.

Καλύτερα από το να σκοντάφτει η όποια μεταρρυθμιστική προοπτική της σε ακραίες εκκλήσεις συλλογικής, δήθεν, αφύπνισης. Ευνοϊκότερο από το να χειραγωγείται και να παραδίδεται σε ψηφοθηρικά κίνητρα που παραγκωνίζουν τις πραγματικές της ανάγκες.

Σαφώς και οι εκλογές δεν λειτουργούν σαν εκτονωτικό καταπραϋντικό. Ούτε προσώρας οι δημοσκοπήσεις τις προκρίνουν. Αλλά σίγουρα στέλνουν κάθε κατεργάρη στο πάγκο του. Κάπου φρένο, λοιπόν, στη θεριεμένη αναμπουμπούλα της ντόπιας εξαλλοσύνης. Προς αποφυγή νευρωσικών παραληρημάτων και ντελιριακής παράκρουσης.