Δημήτρης Παγαδάκης

Μάλλον σε άσκηση στο γκροτέσκο έφερνε η αποχή κατά την ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από δυο σχεδόν μονοπρόσωπα κόμματα.

Αμφότερα πλάσαραν την άρνηση συμμετοχής τους στη συγκεκριμένη τελετή της Βουλής σαν αδάμαστη συμπεριφορά. Παρουσίασαν την αντιδημοκρατική απρέπεια τους σαν ριζοσπαστική κριτική. Τσάμπα, όμως, τα «ανυπότακτα» λάχανα.

Μάταια κόπιασαν με τη μη προσέλευση τους να υπονομεύσουν το κύρος του ανωτάτου θεσμικού παράγοντα της χώρας. Ανώφελα αποπειράθηκαν να παραβλέψουν το γεγονός πως αυτός εξελέγη από την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου με βάση τη σχετική συνταγματική πρόβλεψη.

Απλώς με τη στάση τους και τα δυο επιβεβαίωσαν την στρατηγική επένδυση τους σε τσαρλατάνικες πιρουέτες ανάμεσα στο μπουρλέσκ και τη παρωδία. Και αφού έκαναν το κομμάτι τους απέμειναν να θαυμάζουν την τάχα αντικομφορμιστική καρικατούρα τους στο παραμορφωτικό τους καθρέφτη.

Από πού κι ως πού, άλλωστε, συνιστούν ανατροπείς του πολιτικού συστήματος η «Πλεύση Ελευθερίας» της Ζωής Κωνσταντοπούλου και η «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου; Μην είναι οι εκλεγμένοι κομματικοί αντιπρόσωποι τους τίποτε ξεσηκωμένοι ρέμπελοι;

Μπας και είναι κάποιοι ατίθασοι εξεγερμένοι που δεν απολαμβάνουν τη βουλευτική αποζημίωση, τις προβλεπόμενες ειδικές ρυθμίσεις και τις ευχέρειες που τους παρέχονται; Μήπως δεν εισπράττουν τα προσωποπαγή κόμματα τους τη τακτική κρατική χρηματοδότηση που δικαιούνται;

Μην στερήθηκε ο ένας πρόεδρος το εμπορικό δικαίωμα να πουλάει από τα κανάλια χειρόγραφες επιστολές του Ιησού; Να διαλαλεί στο τηλε-πόπολο μαντζούνια και γιατροσόφια;

Μην απαγορεύτηκε στη άλλη επικεφαλής να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου; Να αγορεύει στεντόρεια στις δικαστικές αίθουσες ανασύροντας μνήμες της ηρωικής αντίστασης της στα χαρακώματα της ΕΡΤ μαζί με τη Ραχήλ Μακρη;

Ελάτε τώρα; Δεν πρόκειται για τίποτε παρακατιανούς αντιεξουσιαστές που μπούκαραν στο Κοινοβούλιο. Ούτε εκτός ούτε κατά του συστήματος είναι. Αποτελούν κάργα εκλογικά μικροσυμφεροντολόγους και ποζάτους πολιτικούς.

Οι οποίοι συστηματικά και εν γνώσει τους προς άγρα ψήφων παραδίδουν ένα κραυγαλέα γελοιογραφικό ρεσιτάλ. Το συμπληρώνουν με θορυβώδη παραληρηματικά γαρνιτούρα. Και κάμποσες επιδεικτικές κόνξες.

Για τον Βελόπουλο, άλλωστε, η προεδρική εκλογή του Τασούλα αποτέλεσε στενή «κομματική επιλογή της Ν.Δ.». Αντίθετα, η δική του προεδρική πρόταση το 2019 με τον χρυσό Ολυμπιονίκη της ενόργανης γυμναστικής φαίνεται ότι αποτελούσε επουράνια συναινετική επιφοίτηση. Και χάθηκε στα ψεκασμένα σύννεφα.

Για τη Κωνσταντοπούλου - «εγώ κάνω για 100 βουλευτές»- πάλι, η εκλογή του πρόεδρου ήταν ένας «διορισμός». Ενώ, αν υποψήφιος πρόεδρος ήταν ο προτεινόμενος από την ίδια μπαμπάς της, στην απίθανη περίπτωση που αυτός εκλεγόταν θα έσπευδε στη ορκωμοσία του ντυμένη σαν λατέρνα να σχηματίζει αγαπησιάρικο καρδούλες.

Το πλέον πολιτικά στείρο εκ μέρους της είναι ότι σκόπιμα θεωρεί - τρέχα γύρευε με ποιο μνησίκακο σκεπτικό;- την εκλογή του νέου προέδρου «απονομιμοποιημένη». Επομένως, τείνει από τούδε να συμπεριφέρεται ως να μην υπάρχει αυτός στη δημόσια σφαίρα.

Το πρόβλημα για την ίδια δεν είναι αν θα συμμετάσχει στη σεμνή τελετή για τη αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Προεδρικό μέγαρο. Μικρό το κακό για μια απουσία την όποια θα επιχειρήσει να δήθεν αντισυμβατικά να εκμεταλλευτεί.

Το αδιέξοδο θα προκύψει αν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκαλέσει καμιά σύσκεψη πολιτικών αρχηγών για εθνικό θέμα που. Αδιευκρίνιστο αν θα μείνει πεισματάρικα στυλωμένη στην απ’ έξω. Πετροβολώντας, αμφισβητώντας και ψάλλοντας μονότονα τα μονοθεματικά της τροπάρια. Γιατί φαίνεται να μην διαθέτει άλλα στο ρεπερτόριο της

Τι τα θέλετε; Η ίδια η ζωή θέτει και ανακυκλώνει τα διλήμματα. Όχι η υποκριτική στάση μιας Ζωής ούτε οι προσχηματικές τοποθετήσεις ενός μειοψηφικού Κυριάκου. Οι οποίοι χώρια και αντάμα προσβλέπουν στην κομματική τους ενίσχυση αντλώντας ενδυνάμωση από το παρορμητισμό μερίδας των πολιτών.

Κακά τα ψέματα. Ολοένα και πιο ευδιάκριτο γίνεται στο πολιτικό σκηνικό πως η υποτιθέμενη συγκρουσιακή ανατρεπτικότητα που πρεσβεύουν δεν απέχει σπιθαμή από τη υστερικά φωνακλάδικη ψηφοθηρία.

Απομένει να πιστοποιηθεί αν το εκλογικό σώμα θα εναποθέσει με εμπιστοσύνη στις προσεχείς κάλπες τις όποιες προσδοκίες του σε αυτούς. Προφανώς η κομματική τους επιδίωξη δεν είναι αθέμιτη στο πολιτικό παιχνίδι. Και τους χαρίζει προσωρινά δημοσκοπικά οφέλη. Ωστόσο μακροπρόθεσμα αυτά σκαλώνουν.

Από τη στιγμή, ιδίως, που ο συγχυσμένος ψηφοφόρος θα συνειδητοποιήσει ότι η εικαζόμενη αντισυστημικότητα τους αποτελεί τη ντουντούκα των πιο τυχοδιωκτικών σαματατζήδων. Εκείνων που πορεύονται φασαριόζικα χωρίς τεκμηριωμένες προτάσεις και προγραμματικές λύσεις για το τόπο.