Δημήτρης Παγαδάκης

Αυτή η επιτακτική άρνηση είναι μάλλον λιγότερο κομψή από το «να λείπει το βύσσινο». Πρακτικά, όμως, η έκφραση σηματοδοτεί την ίδια απόρριψη. Σαν αυτή του ΠΑΣΟΚ προς το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ζητά κοινό ψηφοδέλτιο μαζί του.

Προφανώς στη πλ. Κουμουνδούρου έχουν σφίξει τα ζόρια της πολιτικής επιβίωσης. Βαλτωμένη στα αναιμικά δημοκοπικά ποσοστά της ρίχνει γάντζους εκλογικής διάσωσης. Κατασκευάζει στη ξεπεσούρα της σενάρια συμπόρευσης με το ΠΑΣΟΚ.

Προκειμένου, όπως φαντασιώνεται, να ρίξουν μαζί την κυβέρνηση. Το ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά είναι απλώς λεπτομέρεια. Το κακό από μεριάς της είναι πως διαμηνύει ότι η πρόταση της εκφράζει την κοινωνία. Αυτή που της δίνει το ισχνό 6-7% στις δημοσκοπήσεις.

Το χειρότερο, διατυπώνει με αυθάδεια ότι το κόμμα που έχει καθυβρίσει, λοιδορήσει συκοφαντήσει και κυνηγήσει υποχρεούται να βάλει πλάτη ώστε να τη τραβήξει από το τέλμα. Να τη ρυμουλκήσει από τη στασιμότητα που έχει περιπέσει ύστερα από τις αλλεπάλληλες διασπάσεις της.

Το εξωφρενικό είναι ότι αξιώνει εκβιαστικά αυτή τη συμπόρευση. Απειλώντας ξεδιάντροπα πως «είτε συμπράττουμε, ειδάλλως αβαντάρετε το Μητσοτάκη». Λογικά της έριξε χυλόπιτα η Χαρ. Τρικούπη.

Παρότι δημοσκοπικά καθηλωμένη και η ίδια, έχει τουλάχιστον προκαταβολικά διακηρύξει την αυτόνομη πορεία της προς τις κάλπες. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ κουβαλάει μια κληρονομιά, μια ταυτότητα, ένα στοιχειώδη αυτοσεβασμό.

Εν τέλει, διαθέτει τα πολιτικά χαρακτηριστικά ενός συστημικού, κυβερνητικού κόμματος. Έστω κι αν ενίοτε η ηγεσία του παλαντζάροντας τα παραμερίζει. Για να εισπράξει ενδοστελεχιακή φαγωμάρα. Αλλά και στο ΣΥΡΙΖΑ πλεονάζουν τα συντροφικά μαχαιρώματα.

Ας υποτεθεί, όμως, ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε αποδεκτή τη πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ. Και ας πούμε ότι οι ηγεσίες τους κουτσά -στραβά τη κουβέντιαζαν. Αναπόδραστα, μια μερίδα ψηφοφόρων και από τα δυο κόμματα θα αναχωρούσαν με προορισμό άλλα παραταξιακά σχήματα.

Σιγά μην κάθονταν εκατέρωθεν η μια να εισπνέει τα χνώτα της άλλης. Αυτομάτως το θρυλούμενο εκλογικό άθροισμα αμφοτέρων θα συρρικνωνόταν στις κάλπες. H υποτιθέμενη δυναμική της πρωτιάς στις κάλπες θα πήγαινε στράφι. Η οριστική αφαίρεση θα επικρατούσε της αμφίβολης πρόσθεσης.

Ας εικάσουμε ακόμη, ότι σε πείσμα του ρεαλισμού επέμεναν αδάμαστα στο ιδεασμό της προσεχούς εκλογικής τους κατίσχυσης. Πριν, ωστόσο, πάνε για μαλλί και βγουν κουρεμένοι δεν έπρεπε προηγουμένως να συνεννοηθούν για ένα κοινό κοστολογημένο πρόγραμμα εξουσίας;

Πράγμα που θα σήμαινε ότι η θα ασκούνταν αντάμα στη κοπτοραπτική. Λίγα ξέφτια ευρωσιαλισμού, λίγα ρετάλια ριζοσπαστισμού, κάμποσος λαϊκισμός στο σιδέρωμα και το πατρόν της συνεργασίας θα ήταν έτοιμο.

Δεν θα όφειλαν, όμως να κατανείμουν αμοιβαία ανά περιφέρεια τους υποψηφίους; Να μοιραστούν τις έδρες σύμφωνα με κάποιο αλγόριθμο; Να διερευνήσουν τη ξεχωριστή κρατική χρηματοδοτήσεις για το κάθε κόμμα και άλλα τέτοιες τετριμμένες μικρολεπτομέρειες;

Το σημείο πάντως που αυτή η παράλογη κωμωδία θα άγγιζε τη γελοιογραφική υπερβολή του γκροτέσκο θα ήταν η από κοινού επιλογή του επικεφαλής αυτής της εκλογικής σύμπραξης.

Θα έκριναν μήπως ως καταλληλότερο τον ομιλητή του Χάρβαρντ Αλέξη Τσίπρα ή τον περιπλανώμενο ανά τη υφήλιο νομά Γιώργο Παπανδρέου; Θα προτιμούσαν άραγε τον ένοικο του δημαρχείου της πλ. Κοτζιά Χάρη Δούκα ή θα προκρίναν ίσως για το πόστο τον αειθαλή Στέφανο Τζουμάκα;

Ελάτε τώρα; Ο κόσμος της λεγομένης Κεντροαριστεράς έχει καθημερινά δεκάδες πολιτικές αφορμές να υποστεί νευρικό κλονισμό. Δεν χρειάζεται ακόμη μια για να καταλήξει στο ψυχαναλυτή. Αν διακρίνεται μια καταπραϋντική παρηγοριά, αυτή είναι ότι το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να τα βρουν στη συγκυρία.

Οπότε τσάμπα πάνε οι καβγάδες για τα σταυρωτά ή τα μονά πέτα με τα δεξιά ή αριστερά ψευτόκουμπα του Φάμελλου και του Ανδρουλάκη. Κάθε κόμμα οφείλει να πάρει μέτρα για τα άβολα, κοντά «μανίκια» του αντιπολιτευτικού σακακιού που τους ράβουν οι ψηφοφόροι.