Δημήτρης Παγαδάκης

Συμβολίζοντας αισιόδοξα την ανανέωση της φύσης.

Στο ίδιο, το μεγαλύτερο λιμάνι της Κίνας δεκάδες χιλιάδες πολύχρωμα κοντέινερ προς εξαγωγή στοιβάζονται στις προβλήτες φόρτωσης. Απεικονίζοντας μελαγχολικά την επιβολή υπερβολικών δασμών από τις ΗΠΑ.

Ανάμεσα, ωστόσο, στον ενθουσιασμό για τον ερχομό της άνοιξης και τη κατήφεια από τα εμπορικό πόλεμο οι πειθαρχημένοι και μεθοδικοί Κινέζοι δεν διακατέχονται από φούρια. Αρχαίος λαός, με τεράστιο πολιτισμικό υπόβαθρο και πλούσιο φιλοσοφικό κεφάλαιο δεν βιάζεται ποτέ. Παραμένει ψύχραιμος γιατί «τα πάντα γίνονται στην ώρα τους», όπως έλεγε ο Λάο Τσε.

Αντίθετα, περίπου 11.500 χλμ. μακριά από τη πολυπληθέστερη κινεζική πόλη, στα ντόπια Εξάρχεια κυριαρχεί ανυπομονησία, λαχτάρα και δίψα για εξουσία. Στη γειτονία που διατηρούν γραφεία το ΠΑΣΟΚ και η Πλεύση Ελευθερίας, αμφότερα τα κόμματα βιώνουν ασυγκράτητη πρεμούρα.

Είτε χάριν επίδειξης αισιοδοξίας είτε εξαιτίας άσκησης φαντασιακών προβολών και τα δυο εκδηλώνουν σφοδρή επιθυμία να κυβερνήσουν το τόπο. Αύριο κιόλας. Μόνο που το ΠΑΣΟΚ καταγράφεται πλέον στη τρίτη θέση των δημοσκοπήσεων. Υποχωρεί στην πρόθεση ψήφου, συρρικνώνεται βαθμιαία προς μονοψήφια ποσοστά και η τάση του εμφανίζεται πτωτική.

Ταυτόχρονα, η χαμηλή εικόνα στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία του προέδρου του καταρρέει ακόμη περισσότερο. Το παράδοξο είναι ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δηλώνει επίμονα ότι στόχος του στις επόμενες εκλογές είναι να κερδίσει τη ΝΔ.

Ενδεχομένως δεν υπάρχει ένας άνθρωπος στο επιτελείο του να τον προειδοποιήσει ότι καλύτερα να προσεύχεται παρά να στοχεύει. Διότι με τα φόντα τού περίπου 11 % δείχνει να μην «το ‘χει».

Να του κρούσει επιπλέον το καμπανάκι πως με τις κομπορρημοσύνες του επιβαρύνει ακόμη παραπάνω τις όποιες προοπτικές του κόμματος του. Το όποιο τεχνητά βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Από την άλλη, η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας που μπήκε οριακά στη Βουλή, αποτυπώνεται στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις ως δεύτερο πλέον κόμμα. Με ενισχυμένη δυναμική και αέρα στα πανιά της χαρίζει ορμή στην ηγέτη του να πάρει ψηλά τον αμανέ.

Προφανώς στο προσωποπαγές, «έτσι, χωρίς πρόγραμμα», κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, κάνεις από τη επιλεγμένη, αν όχι διορισμένη, βουλευτική αυλή της δεν τολμά να τη νουθετήσει ότι και αυτή με 13% δεν πάει πουθενά. Έστω κι αν η ίδια διατηρεί την ψευδαίσθηση της εν αναμονή πρωθυπουργού.

¨Όπως και να ‘χει, το να ονειρεύεται κανείς να μπει θριαμβευτής και τροπαιούχος στο μέγαρο Μαξίμου είναι νόμιμο δικαίωμα του. Το να το συζητάει με τον εαυτό του για να γίνει πρωθυπουργός είναι θεμιτό.

¨Όπως ακριβώς είναι επιτρεπτό να ποζάρει στο καθρέφτη του. Εξάλλου και ο Νικολά Σαρκοζί, καιρό πριν τεθεί θέμα της προεδρικής του υποψηφιότητας έλεγε "το σκέφτομαι κάθε μέρα όταν ξυρίζομαι».

Εν προκειμένω, όμως, τόσο ο Ανδρουλάκης όσο και η Κωνσταντοπούλου προπονούνται εξαντλητικά στο γήπεδο του βολονταρισμού. Στο τερέν που κυριαρχεί η θέληση και το συναίσθημα εξοβελίζοντας τη λογική και τα μαθηματικά.

Από μια άποψη δεν είναι κακό να ποντάρουν στις επιθυμίες τους. Μόνο που στη Δημοκρατία δεν αρκούν ως κίνητρο οι προθέσεις τους. Οι ψηφοφόροι είναι αυτοί που θα αποφασίσουν στις κάλπες ποιος και πως θα τους εκπροσωπήσουν. Οι πρωθυπουργίες δεν χαρίζονται.

Ούτε προσφέρονται ως έπαθλο ανταμοιβής στην αυθαίρετη απεραντοσύνη των παρορμητικών κομπασμών και των πεισματάρικων προσδοκιών. Απαιτείται για το αξίωμα το πραγματικό πλειοψηφικό ποσοστό που θα χαρίσει στο καθένα η εκλογική εμπιστοσύνη των πολιτών.

Για την ώρα, παρά τη καυχησιολογία εκάστου, τα νούμερα δεν φαίνονται ούτε με κιάλι ικανά να προσεγγίσουν τη πολυπόθητη πρωθυπουργία. Προκειμένου, όμως, όπως λέει μια κινεζική παροιμία, να καταριούνται το σκοτάδι, ας ανάψουν ένα κερί. Ίσως και ως τάμα για το θαύμα. Επ΄ ευκαιρία, άλλωστε, της Ανάστασης, θα αρκούσε για τις προσμονές τους μια αναμμένη λαμπριάτικη λαμπάδα. Ίση με το δημοσκοπικό τους μπόι.