Δημήτρης Παγαδάκης

α) δεν αποδέχεσαι τη παραίτηση του, αναγνωρίζοντας σιωπηρά ότι υπάρχει χοντρό θέμα ,

β) την κάνεις αποδεκτή και τον διαδέχεται κάποιος διπλωματικός γίγαντας από τους υφιστάμενους του ή τον αντικαθιστάς με κάποια προσωπικότητα εμπιστοσύνης, δείχνοντας ότι διαθέτεις στελεχιακό πάγκο.

γ ) τίποτα από τα παραπάνω

Εν προκειμένω, στην υποβολή παραίτησης Κοτζιά, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε το γ. Πρόσθεσε ακόμη μια δήλωση πυγμής που έριξε περισσότερο λάδι στη φωτιά και ανέλαβε ως “αθεράπευτα αισιόδοξος” το νευραλγικό πόστο του παραιτηθέντα. Κανένα πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς ο παραδοσιακού κύρους υπουργός εξωτερικών μοιάζει αναχρονισμός στον 21ο αιώνα. Κάτι σημερινοί ΥΠΕΞ σαν τους Μαικ Πομπέο, Ζαν Υβ Λε Ντριάν, Χάικο Μαάς και Τζέρεμι Χαντ μοιάζουν πλέον εθιμοτυπικά διακοσμητικοί.

Οι αναλύσεις, εξάλλου, των διεθνών συσχετισμών και των ισορροπιών δυνάμεων συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο στα, ανά χώρα, συμβούλια εθνικής ασφάλειας υπό τους πρωθυπουργούς ή τους προέδρους. Ο μόνος, άλλωστε, πρωθυπουργός και μαζί ΥΠΕΞ δημοκρατικής χώρας είναι ο Ισραηλινός Νετανιάχου. Τι λιγότερο από αυτόν έχει ο Έλληνας πρωθυπουργός;

Είναι αποδεδειγμένα ένας σοφιστικέ μετρ των διεθνών σχέσεων. Διαπραγματεύτηκε στις Βρυξέλλες με αδάμαστη δεινότητα και διπλωματική πειθώ επί 17 ώρες για να φέρει ένα τρίτο, δυσβάστακτο μνημόνιο στη χώρα. Είναι ακόμη επαρκής γνώστης της ιστορίας, όπως απέδειξε η εμπεριστατωμένη του προσέγγιση στη “Δημοκρατία του Ίλιντεν” καθώς και η, βαθυστόχαστης ιστορικότητας, πατριωτική ατάκα του ότι “έχει και η Ελλάδα δικαίωμα στην ιστορία του Μεγαλέξανδρου”!

Φυσικά, είναι ειδήμων της γεωγραφίας κατά τη τεκμηρίωση της διαφοράς μεταξύ Λέσβου και Μυτιλήνης, ενώ επί πλέον διαθέτει βαθιά κατανόηση της γαιωπολιτκής με τη αμνημόνευτη μαρτυρία του πως «δεν έχει σύνορα η θάλασσα». Είναι μάταιο να τονισθεί και η ικανοποιητική ευχέρεια στη χρήση των, απαραίτητων στις διεθνείς σχέσεις, Αγγλικών από τον πολιτικό που αποκαλούσε τον ψυχρό πόλεμο ως frozen war. Προφανώς στα νέα του καθήκοντα θα υπολείπεται ενός ξπέρ σαν το καθηγητή Κοτζιά που σκάμπαζε από ξένες γλώσσες και ενδεχομένως είχε διαβάσει στα Γερμανικά τη δίτομη "Ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ” του Αντρέι Γκρομίκο.

Ωστόσο το διακριτικό διπλωματικό προσόν του Έλληνα πρωθυπουργού φαίνεται να είναι η πρωτοτυπία. Τόσο απροσδόκητη όσο εκείνη του Μαδούρο που τα είχε κάνει μαντάρα ως υπουργός εξωτερικών του Τσάβες. Και αυτό,γιατί ενώ ο Αλέξης Τσίπρας διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση τη στήριξη του στη συμφωνία των Πρεσπών, αφήνει εκτός κυβέρνησης το ντόπιο αρχιτέκτονά της και διατηρεί στο υπουργικό συμβούλιο εκείνον που τη πολεμάει.

Λογικά σε αυτό παραλογισμό ο Νίκος Κοτζιάς θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου “ σαν αυγό με ρούφηξε η νύχτα, σαν τσόφλι με πέταξε”. Προτίμησε, ευλογώντας μάλλον τα γένια του, το στίχο του ίδιου ποιητή “βαθιά να με θάψουν θέλησαν, ξέχασαν ότι είμαι σπόρος”. Υπενθυμίζοντας, ίσως, ότι αν στραβώσει το κλίμα στην εξωτερική πολιτική ακολουθεί καταστροφικότερος ο περονόσπορος.