Δημήτρης Τσορμπατζόγλου

Είναι απογοητευτικό να είσαι καλύτερος από τον αντίπαλο και να χάνεις! Ακόμη και ο Ράσταβατς του ΟΦΗ γνωρίζει πώς αν αυτό το ματς με την εικόνα που είχε έληγε 3-1, κανείς δεν θα εκπλήσσονταν. Όποιος όμως παρακολουθεί…. ΠΑΟΚ φέτος, εκεί στο γκολ του Τισουντάλι που ακυρώθηκε για μερικά χιλιοστά, το ένιωθε… Κατάλαβε από το σοκ της ομάδας, πώς το πάθημα δεν είχε γίνει μάθημα.

Το πιο απογοητευτικό για τον Δικέφαλο του Βορρά είναι ότι θύμα μίας τέτοιας κατάστασης, τη φετινή σεζόν, έχει πέσει αρκετές ακόμη φορές. Ωραία έπαιζε και με τον Άρη, αλλά ηττήθηκε με 0-1. Καλός ήταν βάσει ευκαιριών και με την Στεάουα. Ίδια εικόνα, πολλές χαμένες ευκαιρίες, αλλά και ήττα στο τέλος με 0-1. Άρα… «Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση».

Ο Λουτσέσκου έκανε εφτά αλλαγές στο αρχικό σχήμα και για πολλοστή φορά ο ΠΑΟΚ μετά τα πρώτα 10-15 λεπτά «διαβάσματος» και προσαρμογής, άρχισε να δημιουργεί με ευκολία και ποικιλία. Από το 15΄ μέχρι το 55΄ είχε πάνω από 15 τελικές μεταξύ των οποίων 4-5 μεγάλες φάσεις, όπως και το παραδοσιακό δοκάρι το οποίο δεν… ξεχνάει. Έτσι περίπου είχε γίνει και σε άλλα εντός έδρας παιχνίδια τα οποία χάθηκαν. Αυτό το deja vu φαίνεται πώς έρχεται στο μυαλό των παικτών του ΠΑΟΚ σαν… εφιάλτης που δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν. Όταν παίζεις καλά κι όταν χάνεις με τον ίδιο και τον ίδιο τρόπο, το ζήτημα δεν γίνεται να μην είναι κυρίως πνευματικό.

Ήταν κακός ο ΠΑΟΚ κόντρα στον ΟΦΗ; Ήταν ανοργάνωτος; Ήταν αδύναμος στη δημιουργία φάσεων που κρίνει κατά πολύ τη λειτουργία μεγάλων ομάδων; Αμυντικά, είναι αλήθεια ότι είχε θέματα ισορροπίας από νωρίς, αλλά αυτά κορυφώθηκαν όταν τους πήρε από κάτω (έγινε και σε άλλα ματς το ίδιο) και όταν βέβαια οι Κρητικoί βελτίωσαν την ποιότητά τους κοντά στην αντίπαλη περιοχή.

Οι πολλές χαμένες ευκαιρίες που βασανίζουν τον ΠΑΟΚ σε όλα αυτά τα ματς της Τούμπας που χάνει, είναι μία «στραβή» εντός αγώνα που δεν μπορούν να διαχειριστούν. Είναι πρωταθλητές, έχουν και πολλές αλλαγές, αλλά είναι πλέον ξεκάθαρο ότι «ξέχασαν» να κερδίζουν. Σαν να έχουν απωλέσει την συγκέντρωση, τη φλόγα, τον κυνισμό και την αποφασιστικότητα που χρειάζεται να έχεις για να κερδίσεις ακόμη κι αν κάτι δεν πάει καλά την ώρα του ματς. Όλοι μέσα και γύρω από τον ΠΑΟΚ λέμε και γράφουμε ότι οι ομάδες του Λουτσέσκου το «βρίσκουν» από τον Οκτώβριο-Νοέμβριο και μετά, αλλά κάτι τέτοιοι ισχύει για τη χημεία και την τακτική. Εδώ το πρόβλημα δείχνει μεγαλύτερο μια και υπάρχει πνευματικό ζήτημα το οποίο επιδεινώνεται. Χθες δεν βγήκαν (για πολλοστή) φορά οι αλλαγές, αλλά το κακό με τις δεύτερες σκέψεις και το άγχος που δημιούργησαν οι χαμένες ευκαιρίες, είχε ήδη γίνει.

Και ήταν μεγάλο το κακό γιατί αυτούς τους βαθμούς θα τους ψάχνει για πολύ ο ΠΑΟΚ. Ήταν ο μόνος που δεν είχε κάνει «γκέλα» πέρα από τα ντέρμπι που έτσι και αλλιώς δεν κερδίζει. Ακόμη κι έτσι χάθηκε ένα πλεονέκτημα.

Ο Σβααμπ στο τέλος έλεγε ότι έχει μείνει άφωνος, ο Λόβρεν διαπίστωσε έλλειμα συγκέντρωσης σε τελειώματα και στην άμυνα για έναν ΠΑΟΚ που έχει γίνει πιο soft. Παίζει ωραία ή καλά με την γενική έννοια του όρου, αλλά έχει ξεχάσει να κερδίζει ειδικά όταν είναι καλύτερος του αντιπάλου, με το φαινόμενο να εμφανίζεται μέσα στην Τούμπα όπου προσέξτε: Ο ΠΑΟΚ δεν κέρδισε κανέναν Σεπτέμβριο και Οκτώβριο!

Άρα… Με αυτά και με αυτά το πρωτάθλημα γίνεται κάθε Κυριακή όλο και πιο γοητευτικό. Οι «μεγάλοι» έχουν σοβαρά θέματα, παρολ’ αυτά δημιουργούν ευκαιρίες και σύντομα θα το βρουν. Ο ΠΑΟΚ άραγε θα θυμηθεί πώς κερδίζεις τους αγώνες είτε παίξεις μέτρια, είτε πολύ περισσότερο αν αποδίδεις καλό-σωστό ποδόσφαιρο όπως στα πιο πολλά φετινά ματς, όπως και χθες;