Δημήτρης Τσορμπατζόγλου

Θυμάμαι πριν αρκετά χρόνια τη Ρεάλ με τον Κριστιάνο, αλλά και τη Γιουβέντους με Κιελίνι κι άλλους. Αυτούς θυμάμαι κυρίως. Γιατί; Μου έχει μείνει από αυτές τις ομάδες πώς ενώ είχαν κερδίσει τα πάντα, πανηγύριζαν έξαλλα ένα… 4-0 με την Αλαβές ή το πέμπτο γκολ με τη Βερόνα. Η νοοτροπία. «Mentality…» που λένε και στο modern football, αλλά καλά κάνουν και την υπερτονίζουν. Είναι τόσο σημαντικό να βρίσκεις συνεχώς νέα κίνητρα και να μην «χορταίνεις» ποτέ. Ο κορεσμός είναι οδυνηρός και έχουν μεγάλη αξία όσοι μπορούν να σε οδηγήσουν σε εκείνους τους δρόμους που δεν θα τον συναντήσεις.

Ο ΠΑΟΚ θέλει, οφείλει, μπορεί, πρέπει και στοχεύει ξεκάθαρα να τα δώσει όλα για το back to back. Μετά την προσπάθεια για το champions league που δεν είχε ευτυχή κατάληξη, η ομάδα του Λουτσέσκου δοκιμάζεται στο καλό επίπεδο του Europa League και φυσικά θέλει να διεκδικήσει αλλά και να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρει, όλοι όσοι υπηρετούν τον ΠΑΟΚ οφείλουν να φθάσουν την προσπάθειά τους σε αυτά τα όρια. Μέχρι τώρα ΔΕΝ βγάζουν τέτοια εικόνα. Είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά στον ψυχισμό της ομάδας, εννοείται και του προπονητή, στην ΠΑΕ, φυσικά και στο ίδιο το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Κάτι λείπει, κάτι λείπει…



Το παράδειγμα Ζίβκοβιτς
Προχθές στο Αιγάλεω ο ΠΑΟΚ έδινε ένα πολύ παράξενο πρώτο παιχνίδι κυπέλου για τους 16, έχοντας δηλαδή και τη σιγουριά της δεύτερης αναμέτρησης απέναντι σε έναν πιο αδύναμο αντίπαλο. Η ομάδα που σε λίγες ημέρες θα πάει στο Old Trafford βγήκε να αγωνιστεί σε έναν απαράδεκτο αγωνιστικό χώρο γεμάτο χώμα και λακκούβες που προφανώς προβλημάτιζαν τους ποδοσφαιριστές ακόμη και για την ακεραιότητά τους. Τίποτα δεν μπορεί να σχολιαστεί και να αναλυθεί αρνητικά για τον ΠΑΟΚ σε αυτό το ματς, ειδικά μετά την προσπάθεια που κατέβαλαν οι παίκτες του, τη διάθεση που έβγαλαν, ακόμη και την ποιότητα που εμφάνισαν σε μερικά σημεία μέχρι που έμειναν με δέκα παίκτες. Ήταν πραγματικά καλός ο ΠΑΟΚ. Εκτός έδρας ο Δικέφαλος έκανε άλλη μία καλή εμφάνιση, όχι κόντρα στο Αιγάλεω (με κάθε σεβασμό στους ανθρώπους του) αλλά απέναντι στις συνθήκες.

Πρώτος και παράδειγμα προς μίμηση σε αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς. Ο μόνος μουντιαλικός παίκτης της ομάδας ήταν ακόμη και προχθές στο χωράφι του Αιγάλεω ο πρώτος στις μονομαχίες, στη διάθεση, σε αυτό το ξεχωριστό κίνητρο που κάθε φορά βγάζεις από μέσα σου για να «πείσεις» τον εαυτό σου να δώσει το παραπάνω χωρίς γκρίνιες ή δικαιολογίες. Ήταν εξαιρετικός, ασταμάτητος αυτός που έδινε το 100% και δεν άφηνε κανένα περιθώριο στον οποιονδήποτε συμπαίκτη του που τον έβλεπε να μην προσπαθεί στο ίδιο επίπεδο. Όταν έχεις… Ζίβκοβιτς στην ομάδα, όταν έχεις τέτοιους αρχηγούς (και Βιεϊρίνια και Σβααμπ) τότε μπορείς να μην φοβάσαι ότι… κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν θα το βρεις.



Νοέμβριος μπήκε και… καλό μήνα να έχουμε. Ήρθε λοιπόν και ο Νοέμβριος που η παράδοση «αναφέρει» ότι ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου αρχίζει να λειτουργεί. Το ανέφερα, το έγραψα και εγώ πριν λίγες εβδομάδες, βγάζοντας μία σιγουριά. Το ξανασκέφτομαι… ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι σίγουρο αν δεν δουλεύεις σωστά και αν δεν έχεις καθαρό μυαλό. Στον ΠΑΟΚ αρκετοί άνθρωποι αυτοί την περίοδο δεν έχουν καθαρό μυαλό και άλλοι δείχνουν εφησυχασμένοι μετά την περσινή επιτυχία.

Όσο υπάρχουν Ζίβκοβιτς στην ομάδα, μπορεί ο ΠΑΟΚτσής να ελπίζει στο Νοέμβριο ή και πιο κάτω. Το θέμα είναι να είσαι καλά τον Μάιο που έλεγε και ο Άγγελος Αναστασιάδης…

* Κάτι διαιτητικό για το κλείσιμο. Ο Σιδηρόπουλος έχει χάσει τα αντανακλαστικά του εδώ και καιρό και πολλές φορές μας ξάφνιασε τα τελευταία χρόνια με τα λάθη του. Εκτός των άλλων βγάζει και τεράστιο εγωϊσμό ειδικά όταν τον καλούν στο VAR να ξαναδεί μία φάση. Νιώθει ότι τον προσβάλουν. Αυτό που έκανε προχθές όμως στο ΑΕΚ-Άρης με τη φάση του Μπρινιόλι ξεπερνάει κάθε όριο και σίγουρα έβαλε όλους σε σκέψη πώς και γιατί ένας διαιτητής μπορεί να οδηγηθεί σε τόσο λάθος απόφαση. Παράξενο. Πολύ περίεργο…