Δημήτρης Χ. Παξινός

Η αναγωγή της επαγγελματικής οργάνωσης των δικηγόρων σε Ν.Π.Δ.Δ. έγινε προδήλως για να περιβάλει τους δικηγόρους με τις εγγυήσεις που είναι αναγκαίες για την άσκηση του λειτουργήματός τους, που είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με την απονομή της Δικαιοσύνης.

Τούτων παρέπεται, ότι οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, έχοντες ως κύρια αποστολή την εξασφάλιση της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των δικηγόρων - μελών τους, έχουν την εξουσία να λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα, όταν, κατά την κρίση των αρμοδίων καταστατικών τους οργάνων, η ανεξαρτησία αυτή απειλείται.

Το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος άλλωστε διασφαλίζει μεν τη δικαστική προστασία, πλην η έννομη αυτή προστασία που παρέχεται από τα δικαστήρια δεν περιλαμβάνει μόνο τη δυνατότητα προσφυγής σ’ αυτά και την έκδοση δικαστικής αποφάσεως εντός ευλόγου προθεσμίας, αλλά και την τήρηση όλων των εγγυήσεων, που είτε ρητώς προβλέπονται από το Σύνταγμα, είτε συνάγονται από την ύπαρξη και λειτουργία του κράτους δικαίου, μεταξύ των οποίων, περιλαμβάνεται και η ενώπιον των δικαστηρίων παράσταση των πολιτών με δικηγόρο, ο οποίος πρέπει όχι μόνο να διαθέτει τις αναγκαίες τεχνικές γνώσεις, αλλά να είναι εξοπλισμένος με όλες εκείνες τις λειτουργικές και θεσμικές εγγυήσεις, που εξασφαλίζουν την αποτελεσματική υπεράσπιση των δικαιωμάτων και συμφερόντων των εντολών του (ΣτΕ 1443/1993).

Ανατίθεται στους Δικηγορικούς Συλλόγους το βαρύ έργο της εξασφαλίσεως των υλικών και θεσμικών προϋποθέσεων της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των δικηγόρων, έργο που επιβάλλει την επαγρύπνηση των συλλόγων και την επίκαιρη λήψη κάθε αναγκαίου και κατά τις περιστάσεις πρόσφορου μέτρου για την αποτροπή ουσιώδους βλάβης ουσιαστικών ή δικονομικών δικαιωμάτων των ιδίων των δικηγόρων αλλά και των εντολέων τους.

Και τούτο γιατί η παρουσία του δικηγόρου προκαλεί την αυτόματη αντίδραση της κάθε μορφής εξουσίας, που θέλει να παραμένει απόλυτα ανεξέλεγκτη στο έργο της κατά την μεταχείριση του πολίτη και αντιμετωπίζει τον δικηγόρο ως παράγοντα περιστολής της δράσεώς της.

Πρέπει να γίνει από όλους αντιληπτό, ότι οι δικηγόροι υπάρχουν και λειτουργούν προς χάριν των εντολέων που τους εμπιστεύθηκαν (κατηγορουμένων και γενικά διαδίκων) και ότι κύριος σκοπός του βιοτικού γεγονότος της δίκης, είναι η διασφάλιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των διαδίκων.

Σε μια δημοκρατική κοινωνία, ο άνθρωπος που οι αντιξιοότητες της ζωής ή οι περιπλοκές του συναλλακτικού βίου οδηγούν στην αίθουσα του δικαστηρίου, αποτελεί τον κύριο πρωταρχικό παράγοντα της δίκης.

Συνακόλουθα, κάθε περιορισμός ή φαλκίδευση των λειτουργικών δικαιωμάτων του δικηγόρου, πλήττει τον πυρήνα των δικαιωμάτων του διαδίκου τον οποίο εκπροσωπεί.

Με την έννοια αυτή, δεν νοείται δικαία δίκη, χωρίς την παρουσία και την απρόσκοπτη άσκηση των καθηκόντων του δικηγόρου.

Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών