Δημήτρης Χ. Παξινός

Ξεχνούν όμως πως είναι καλός για τη χώρα του. Πρόεδρος της Τουρκίας είναι άλλωστε. Και ναι μεν κυβερνάει δικτατορικά την χώρα του, παραβιάζει κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ελέγχει στρατό, δικαιοσύνη, και ό,τι κουνιέται ή πετάει, αλλά είναι πολύ καλός για τον τόπο του

εν βρίσκει άλλωστε από πουθενά εμπόδια στην άλωση και άλλων κρατών. Πολύ περισσότερο ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία της Μέρκελ, που τον σιγοντάρουν σ’ αυτό το ταξίδι για να φέρει την ειρήνευση και στη Μέση Ανατολή.

Το ίδιο, όπως επιχείρησαν παλαιότερα ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, για τον εκδημοκρατισμό των χωρών αυτών. Πρόκειται βέβαια για τα πλούσια σε πετρέλαιο εδάφη τους. Καιρός λοιπόν για μια ακόμα ειρηνική διευθέτηση, όπως ξέρει πολύ καλά η ανασυνιστώμενη μωαμεθανική αυτοκρατορία.

Είναι ισχυρός παίκτης παγκοσμίως και γι’ αυτό τον υπολογίζουν. Έχει σπουδαία βιομηχανία παραγωγής οπλικών συστημάτων, έχει την αντίστοιχη κρατική ΠΥΡΚΑΛ και την ΜΟΜΜΑ, που εγκαταλείψαμε όπως τόσες άλλες.

Επομένως γιατί να μην αισθάνεται σουλτάνος; Κάποια στιγμή βέβαια, θα έρθει το αναπόφευκτο τέλος του, βιολογικό ή μη. Μέχρι τότε όμως παίζει το δικό του παιχνίδι.

Άλλωστε και η άλλη μεγάλη παράταξη της Τουρκίας, οι κεμαλικοί, έχει πιο επικίνδυνες θέσεις σε σχέση με μας. Έκανε την Αγία Σοφία ξανά τζαμί. Έγιναν κάποιες χλιαρές διαμαρτυρίες, όπως συνηθίζεται στη διεθνή διπλωματική σκηνή. Έγιναν από μας λειτουργίες και δεήσεις στις εκκλησίες ... τίποτα πέραν αυτού. Ο πατριάρχης δέσμιος των Τούρκων και των αμερικανικών επιλογών επικαλείται την ΟΥΝΕΣΚΟ.

Επανέρχεται όμως ο σουλτάνος και αναγγέλλει την λειτουργία της Παναγίας του Σουμελά τον 15αύγουστο. Ευχαριστήρια από τον Πατριάρχη, ύμνος από τη διεθνή πολιτική σκηνή για την πολυμορφία και ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης στην Τουρκία.

Ξεχνώντας τα όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα, παρακολουθούμε τα συμβάντα και ίσως πανηγυρίσουμε για τη στροφή Ερντογάν προς τον πολιτισμό. Ο Ερντογάν όμως έχει σχεδιάσει, έχει υπολογίσει τα πάντα.

Άλλωστε Στρατός και Διπλωματία από την εποχή των Οθωμανών, έχουν εξέχουσα θέση και δεν αλλάζουν πολιτική ό,τι κι αν συμβεί. Όποιος κι αν έρθει στην εξουσία.

Εμείς όμως τι κάνουμε; Ψηφοθηρούμε αιωνίως και όλα εκεί αποβλέπουν. Έτσι παρακολουθούμε τις κινήσεις του Ερντογάν και εκλιπαρούμε μεσολάβηση, από τους ίδιους που παροτρύνουν την Τουρκία στα επεκτατικά της σχέδια.

Μία με το ΟΡΟΥΚΡΕΙΣ, την άλλη με ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣ που πλέει προς την Κύπρο, την πολυβασανισμένη και ξεχασμένη από μας στις κρίσιμες στιγμές, λόγια, λόγια, λόγια. Και ψέματα.

Την πήραμε κι αυτή στον λαιμό μας. «Η Κύπρος είναι μακριά», είναι μια από τις φράσεις που σκοτώνουν καθημερινά, ιδίως αυτούς τους ελληνοκύπριους που μάτωσαν την ελληνική σημαία για την ιστορία σαν γνήσιοι Έλληνες. Πιο γνήσιοι από μας.

Αρκούμαστε λοιπόν να πανηγυρίζουμε για την προσωρινή αποχώρηση της Τουρκίας από την περιοχή του Καστελόριζου και την αποδίδουμε σε λιγοψυχία της Τουρκίας, μπρος στα συντριπτικά χτυπήματα που θα επέφερεεκ μέρους μας μια αναμέτρηση.

Με τέτοιους μύθους εξακολουθούμε να τρεφόμαστε και να δημιουργούμε την ψευδαίσθηση στον ελληνικό λαό, ότι όλα πάνε καλά και η περήφανη Ελλάδα δεν κάνει πίσω. Όμως κάνει πίσω και γκρεμοτσακίζεται κάθε τόσο στα τουρκικά σχέδια που υπάρχουν από την εποχή των σουλτάνων. Και ο νέος σουλτάνος προχωρεί και κάπου κάπου δέχεται την μεσολάβηση γιατί του έχουν υποσχεθεί και το μοίρασμα του Αιγαίου.

Και έτσι μας δίνει μια ευκαιρία να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις του. Και προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να τον ηρεμήσουμε τάζοντας. Οι φίλοι μας είναι πάντα δίπλα μας για το καλό μας. Μόνο που τους αναζητούμε, τους υμνούμε και τους λιβανίζουμε καθημερινά.

*Δημήτρης Παξινός, πρώην Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών