Δημήτρης Χ. Παξινός

Στην αρχή ελαφρά και μη υπάρχουσας αντίστασης, λίγο σκληρά. Η διαφορά, μιας τάξης, έπαιζε ρόλο στο ποιος έχει το πρώτο λόγο, την πρωτοκαθεδρία και τον σεβασμό. Ιδίως στο Δημοτικό. Άλλα παιδιά ήταν συνεσταλμένα, άλλα λίγο ή πολύ ζωηρά. Κι αυτό γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους μεν για τους δε. Όταν βρισκόμασταν σε δύσκολη θέση, επικαλούμασταν κάποιον μεγαλύτερο για προστάτη μας. Κι αυτό έπιανε, ιδίως, αν θεωρούνταν σκληρός στην πιάτσα της ομήγυρης. Ο μεγαλύτερος, δηλαδή, μπορούσε να κάνει μπούλινγκ, χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες. Άλλωστε ήταν απαγορευτικό να κλαυθμυρίζουμε στο δάσκαλο μας. Ήταν θέμα αξιοπρέπειας μας. Πέραν του ότι, η καζούρα θα έπαιρνε, πιο μεγάλες διαστάσεις. Ούτε, βέβαια, θα παραπονιόμασταν στον γονιό μας. Ρεζίλι θα γινόμασταν.

Στο Γυμνάσιο δεν επικαλούμασταν κάποιον προστάτη. Τα βγάζαμε πέρα μόνοι μας. Ακόμη και με ξύλο και αντίστοιχο μπούλινγκ, εφευρίσκοντας λόγο γι αυτό! Πάντως, ποτε δεν υπήρξε πείραγμα, για κάποιον με σωματική αναπηρία. Ποτέ. Κι αργότερα, στην Αθήνα, υπήρχαν κατηγοριοποιήσεις, μεταξύ Αθηναίων και Επαρχιωτών, με το αντίστοιχο πείραγμα, αλλά δεν το θεωρούσαμε μπούλινγκ, εκφοβισμό. Κάθε άλλο. Αντιδρούσαμε κι εμείς, οι Βλάχοι, πιο άγρια. Προερχόμασταν, άλλωστε, από πιο σκληρές πόλεις και γνωρίζαμε απ΄ αυτά. Η μπάλα, το γήπεδο ποδοσφαίρου και μπάσκετ μας ένωνε όλους. Ήταν κολλητά με το Λύκειο μας, το Λύκειο Ζωγράφου. Εκεί περνούσαμε ατελείωτες ώρες και ιδιαίτερα όταν είχε σκασιαρχείο. Πειράγματα υπήρχαν και είχαμε συνηθίσει. Ήταν η εποχή των γιεγιέδων και είμαστε ξενόφερτοι, για να εισχωρήσουμε στα άδυτα τους. Αλλά και δεν θέλαμε να γίνουμε γιεγιέδες. Δεν μας άρεσε να κουνιόμαστε με αυτόν τον ξέφρενο τρόπο. Άρεσε όμως στα κορίτσια, κι έτσι παραμείναμε, εκτός παιχνιδιού, εκτός τόπου συνάντησης τους. Με σημερινούς όρους θα λέγαμε για μπούλινγκ, για εκφοβισμό. Που όμως για μας δεν ήταν. Ήταν κάτι φυσιολογικό. Σκληρύναμε πιο πολύ, μέσα απ τις άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε και τις προσπάθειες να τις ξεπεράσουμε

Ναι ήταν σκληρή, η όποια αντιπαράθεση γεννιόταν και ήταν φυσιολογική, μέσα απ τις διαφορές νοοτροπίας, στόχων και τρόπων συμπεριφοράς, δυο κόσμων, τότε. Αθήνας και επαρχίας. Τα πρώτα χρόνια, γιατί σε λίγο και μεις γίναμε Αθηναίοι και βλέπαμε με άλλο μάτι τους επαρχιώτες....

Πάντως ποτέ δεν αισθανθήκαμε ότι μας κάνουν μπούλινγκ ή ότι κάναμε.

Τώρα, έχουν αλλάξει τα πράγματα κι ο κόσμος είναι πιο ευάλωτος, πιο αδύναμος. Και ακραίες περιπτώσεις, όπως του φοιτητή που σπούδαζε στα Γιάννενα, πρέπει να τυγχάνουν αυστηρής αντιμετώπισης.



*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών