Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά

Η γυναίκα βιάζεται, εξευτελίζεται και δολοφονείται σε μια κοινωνία που ψευδαισθητικά αποκαλείται προοδευτική ενώ στη πραγματικότητα είναι πρωτογονική.

Η πανδημία δεν ευθύνεται ολοκληρωτικά για την έξαρση της βίας αλλά παίζει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση της συχνότητας. Ο φόβος θανάτου, η καραντίνα και η γενική ανασφάλεια για το μέλλον προκάλεσαν ισχυρές ψυχικές δονήσεις και άνοιξαν ψυχικά ρήγματα που κατάφερναν μέχρι πρόσφατα να ισορροπούν μέσα στη δύνη της καθημερινότητας.

Η νέα πανδημία που επιτίθεται στη ψυχή έχει από καιρό ξεσπάσει και τώρα απλά θρηνούμε τα θύματα που είναι κυρίως οι πιο αδύναμοι.

Η χειραγώγηση της γυναίκας συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες δια μέσω ενός καλά οργανωμένου σχεδίου και εκτελείται άψογα με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, η νεαρή κοπέλα καλείται να μιμηθεί ένα συγκεκριμένο πρότυπο εμφάνισης προκειμένου να ενσωματωθεί σε ‘ψαγμένες’ παρέες στο σχολείο και να αποφύγει οποιοδήποτε είδος εκφοβισμού. Νεαρά παιδιά οδηγούνται στην αυτοκτονία μιας και αδυνατούν να σηκώσουν το βαρύ φορτίο του εξευτελισμού και της γελοιοποίησης για το σώμα τους ή ότι άλλο τολμά να είναι διαφορετικό.

Η γυναίκα ‘εκπαιδεύεται’ να εστιάζει στην εμφάνιση της και να διατηρεί ένα συγκεκριμένο ελκυστικό προφίλ που θα της προσφέρει το πολυπόθητο εισιτήριο για αναγνώριση και αποδοχή. Όσο πιο trendy, sexy και ανέμελη είναι η κοπέλα τόσο πιο πολύ θα ελκύει συντρόφους που την θέλουν άβουλη και ανίσχυρη. Η ατροφία της ψυχής και του πνεύματος καθιστούν την κάθε κοπέλα εύκολο θύμα στα χέρια κακοποιητικών προσωπικοτήτων.

Ζητάμε από τις γυναίκες να τολμήσουν να μιλήσουν, να αντιδράσουν και να καταφέρουν να γλυτώσουν από τους κακοποιητικούς συντρόφους τους. Έχουμε όμως ποτέ αναρωτηθεί εάν μπορούν να το κάνουν αυτό; Εάν οι ίδιες πιστεύουν ότι αξίζουν κάτι καλύτερο και δικαιούνται να το διεκδικήσουν;

Τα τραγούδια, οι ταινίες με τις μεγάλες παραγωγές και τα ΜΜΕ υμνούν την οδύνη και καταφέρνουν να την κάνουν ελκυστική. Ο μεγάλος έρωτας πρέπει σύμφωνα με τη νέα τάση να περιέχει οδύνη και πόνο. Όσο πιο μεγάλο είναι το ψυχικό μαρτύριο ενός ανθρώπου σε μια σχέση, τόσο πιο δυνατός και μεγάλος είναι ο έρωτας. Οι άπειρες αποχρώσεις του εξευτελισμού, της απαξίωσης και του πόνου που προβάλλονται μέσα από τις ταινίες και κάνουν τον κάθε διεστραμμένο σύντροφο με τη γλυκιά μορφή και τα ακριβά κουστούμια να φαίνεται μυστηριώδης και ελκυστικός είναι μόνο η αρχή του παγόβουνου.

Η βαριά αρρώστια της κοινωνίας μας αποτυπώνεται στον απόηχο της δολοφονίας της Καρολάιν.

Η εικόνα που έμεινε από το στυγερό έγκλημα είναι αυτή του ζεν πρεμιέ πιλότου που φωτογραφίζεται όλο γοητεία πριν και μετά την αποτρόπαια πράξη του. Τα ΜΜΕ κατάφεραν να κάνουν το διεστραμμένο εγκληματία, ήρωα ταινίας που η σύντροφος του δεν κατάφερε να τον κάνει να την αγαπήσει και να μην την σκοτώσει. Ίσως όμως κάποια από τα δεκάδες κοριτσάκια που σπεύδουν να στείλουν ερωτικά γράμματα στο δολοφόνο στις φυλακές να καταφέρουν να τον σώσουν και να σωθούν.

Και κάπως έτσι το ευγενικό πριγκιπόπουλο των παραμυθιών αποτελεί μυθική απαρχαιωμένη φιγούρα και ξεπροβάλει το διεστραμμένο κτήνος που ηδονίζεται από τον πόνο του Άλλου να γίνει το αντικείμενο του πόθου των νέων γυναικών.

Θα καταφέρουμε άραγε να σώσουμε τα παιδιά μας και να εξυγιάνουμε την κοινωνία από το στρεβλό και το άρρωστο ή θα συνεχίσουμε να είμαστε απλοί παρατηρητές που μετράνε αμέριμνοι τις άπειρες αποχρώσεις του μαύρου;