Εύα Παυλάτου

Έρχονται σπίτι μας κάθε Παρασκευή βράδυ και μας κάνουν να γελάμε μέχρι δακρύων. Οι Συμπέθεροι απ' τα Τίρανα, το νέο σίριαλ των Ρέππα - Παπαθανασίου αναμφίβολα έχει πετύχει τον σκοπό του, δηλαδή, να είναι ψηλά στα νούμερα τηλεθέασης, όμως, μάλλον, δεν είχαν μόνο αυτό στον νου τους οι δημιουργοί του σίριαλ, όταν εμπνεύστηκαν πριν μερικά χρόνια το θεατρικό έργο υπό τον ίδιο τίτλο.

Μέσα από τις ζωές της Πένης, του Λυκούργου, της Λίζας, του Άλφρεντ, των γονιών του και όλων, όσοι μένουν στο φανταστικό Κουδουνάρη, ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας η δική μας ζωή στην ελληνική επαρχία, κατά κύριο λόγο, τα τελευταία 30 χρόνια, όταν ξεκίνησαν να έρχονται στη χώρα μας οι πρώτοι Αλβανοί μετανάστες, λαθρομετανάστες συχνά, ή οικονομικοί μετανάστες, αν προτιμάτε...

Είναι γεγονός, πως, αν και η Ελλάδα είναι γεμάτη μετανάστες από Βουλγαρία, Ρουμανία, Γεωργία, Αφγανιστάν και Ουκρανία, έχω την εντύπωση πως οι Αλβανοί υπερτερούν αριθμητικά, ίσως, επειδή αυτό συμβαίνει, τουλάχιστον, στην πόλη που γεννήθηκα. Οι πρώτοι Αλβανοί που άρχισαν να καταφθάνουν στην Ελλάδα, ήταν μόνο άντρες, οικοδόμοι, μπογιατζήδες, χτίστες πέτρας... Άφησαν πίσω στην πατρίδα τους γυναίκες και παιδιά μέχρι να δουν πως θα πάνε τα πράγματα στη νέα πατρίδα.

Σιγά - σιγά, αργότερα, έφεραν και τις οικογένειες στην Ελλάδα, οι Αλβανίδες δραστηριοποιήθηκαν γρήγορα στην εστίαση, στα ξενοδοχεία και ως οικιακές βοηθοί. Πολύ εργατικές γυναίκες, ειδικότερα, για τα ξενοδοχεία ήταν μια ανακούφιση καθώς την δεκαετία του '80 η ραγδαία εξάπλωση του τουρισμού δημιούργησε την ανάγκη για περισσότερα εργατικά χέρια στον συγκεκριμένο απαιτητικό τομέα. Το να είναι μια γυναίκα καμαριέρα ή να εργάζεται σε μια κουζίνα - για όσους δεν γνωρίζουν - είναι μια απαιτητική δουλειά, που βέβαια, δεν χρειάζονται πτυχία, όμως, χρειάζεται κοφτερό μυαλό, εργατικότητα και ευγένεια.

Έτσι, λοιπόν, οι Αλβανοί μπήκαν στη ζωή μας, όπως ο Άλφρεντ, ο Μπουκουράν και η Κλαμπέτα, μπήκαν στη ζωή της Πένης, της Λίζας και του Λυκούργου. Όμως, για να λέμε την αλήθεια, αρκετοί από εμάς, είτε από φόβο για το άγνωστο, για «τους ξένους που ήρθαν να πάρουν τις δουλειές μας» - ξέρω καλά πως κάνουν και δουλειές που οι Έλληνες δεν καταδέχονται - τους αντιμετωπίζαμε - θέλω να πιστεύω όχι τόσο πολύ πια - ρατσιστικά. Η Λίζα κρύβει από τους γονείς της πως ο 'Αλφρεντ, το αγόρι που συνάντησε στο Λονδίνο, είναι Αλβανός και τον συστήνει ως Άγγλο.

Η παρεξήγηση μεγαλώνει όταν η θεία της, η Πωλίνα, νομίζει πως ο νεαρός Αλβανός είναι λόρδος (όταν βλέπει μια φωτογραφία του έξω από έπαυλη του Λονδίνου), μετά τις πιέσεις του Άλφρεντ η Λίζα αποκαλύπτει στους γονείς της την χώρα καταγωγής του και εκείνοι δεν μπορούν να το δεχτούν... Η ιστορία μπερδεύεται έτι περαιτέρω όταν εμφανίζονται οι γονείς του Άλφρεντ. Συμπέθεροι απ' τα Τίρανα; Με τίποτα. Τι θα πει το Κουδουνάρη; Τι θα πει ο κόσμος, οι συγγενείς, οι γείτονες; Έτσι, οι Συμπέθεροι απ' τα Τίρανα βαφτίζονται «λόρδος και λαίδη Ντόρτσεστερ» και γίνονται δεκτοί μετά βαΐων και κλάδων από σύσσωμη την μικρή κοινωνία της πόλης ενώ ο δήμαρχος και ο τοπικός βουλευτής διοργανώνουν δεξίωση προς τιμήν τους με απώτερο βέβαια σκοπό την δική τους προβολή.

Τι θα συνέβαινε, άραγε, στην πραγματική ζωή, μια ελληνική οικογένεια στην επαρχία ή σε μια μεγάλη πόλη θα καλοδεχόταν έναν Αλβανό γαμπρό, έχουμε ξεπεράσει τον ρατσισμό απέναντι στους μετανάστες που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, που μένουν δίπλα μας, που μας λένε «καλημέρα» και που, συχνά, εργάζονται κοντά μας και ακόμα, συχνότερα, στέκονται δίπλα μας, όταν τους χρειαστούμε; Εμείς θα τους δεχτούμε, αν έρθουν στην πόρτα μας οι Συμπέθεροι απ' τα Τίρανα;