Φώφη Γιωτάκη

Ο πρωθυπουργός και πολλοί υπουργοί του, την χρησιμοποιούν κατά κόρον χρεώνοντάς την στην αντιπολίτευση, καταλογίζοντάς της κεφαλαιοποίηση της τραγωδίας, με την κατακλείδα «ως εδώ».

Ως πού, δηλαδή; Η Νέα Δημοκρατία έχει συμπεριφερθεί εδώ και δύο χρόνια σαν να είναι ένοχη, για πολύ περισσότερα, από εκείνα που της καταμαρτυρούν. Ειδικά η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, οι εργασίες της οποίας σημαδεύτηκαν από την άρνηση της πλειοψηφίας να καλέσει για κατάθεση, ακόμα και καταφανώς βασικούς μάρτυρες, ώστε να καταθέσουν τι συνέβη εκείνο το βράδυ και τις επόμενες ώρες, μετά από την σύγκρουση των δύο τρένων, είναι ένα μνημείο συγκάλυψης. Όταν δεν γίνονται οι ερωτήσεις δεν μπορεί να υπάρχουν απαντήσεις. Κι όταν δεν υπάρχουν απαντήσεις, δημιουργείται ένα σύννεφο αμφιβολίας που φέρνει καταιγίδα αμφισβήτησης.

Για παράδειγμα, στον Χρήστο Τριαντόπουλο δεν δόθηκε η δυνατότητα να ξεκαθαρίσει τη θέση του και να πει την δική του αλήθεια σχετικά με το μπάζωμα του χώρου του δυστυχήματος. Να πει αν νοείται ή δεν νοείται μπάζωμα του μισού χώρου της σύγκρουσης των τρένων, εφόσον κάποιος επιδιώκει να συγκαλύψει την αλήθεια. Αλλά όταν ο εκλεγμένος περιφερειάρχης της ΝΔ που κλήθηκε στην Εξεταστική αρνείται να απαντήσει επικαλούμενος το αναφαίρετο δικαίωμά του ως κατηγορουμένου, περιττεύει η συζήτηση…

Η κυβέρνηση τονίζει ότι δεν είχε κανένα λόγο να συγκαλύψει το παραμικρό – και αυτό είναι αλήθεια, επαναλαμβάνουν τα στελέχη της. Το Διαδίκτυο «δικάζει» τον πρωθυπουργό και διάφορους υπουργούς ότι συγκάλυψαν την τραγωδία προκειμένου να προστατεύσουν κάποιον ή κάποιους που θα κέρδιζαν τρία – τέσσερα ή και δέκα – είκοσι χιλιάρικα διακινδυνεύοντας μία τραγωδία. Αλλά και εκατό να ήταν τα χιλιάρικα ή διακόσια, για ποιο λόγο ένας άνθρωπος σε μία τέτοια θέση ευθύνης θα έπαιζε στα ζάρια τα πάντα; Μπορεί και να βρισκόταν κάποιος να το κάνει, αλλά για ποιο λόγο μία ολόκληρη παράταξη θα δεχόταν να μπει στη θέση του κατηγορουμένου προκειμένου να τον καλύψει; Παρ’ όλα αυτά, σιωπή…

Όμως, δεν είναι μόνον αυτά. Ο πρωθυπουργός, στη συνέντευξή του στον Αντώνη Σρόιτερ, ρωτήθηκε για την στάση των στελεχών του απέναντι στην Μαρία Καρυστιανού και απάντησε ότι απέναντι στη μάνα που έχασε το παιδί της, σκύβει το κεφάλι και μένει σιωπηλός. Όμως, όταν νωρίτερα υπουργοί της κυβέρνησης έκαναν προσωπικές επιθέσεις στην ίδια μάνα που έχασε το παιδί της, το Μέγαρο Μαξίμου παρέμενε σιωπηλό. Και το μόνο που ακούμε και καλά το ακούμε –και όχι μόνο από κυβερνητικά χείλη αλλά και από άλλα (πχ από το ΠΑΣΟΚ) είναι ότι αναμένουν από τους δικαστικούς λειτουργούς να κάνουν τη δουλειά τους και να ολοκληρώσουν τις έρευνες.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση εξέθρεψε με δική της ευθύνη ένα τέρας – που γιγαντώθηκε και δεν απειλεί μόνον αυτή, αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, πλην εκείνων που κεφαλαιοποιούν την τραγωδία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και αυτό δεν είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα.

Το χειρότερο είναι ότι η αναζωπύρωση της τραγωδίας στα Τέμπη συμπίπτει με την επάνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία στις ΗΠΑ. Προφανώς, ο πλανητάρχης δεν έχει ενημερωθεί επί του θέματος – οι συνεργάτες του ασχολούνται με τον Φειδία της Κύπρου και την Αφροδίτη Λατινοπούλου – αλλά πάντα υπάρχει καιρός για τέτοια.

Η ΝΔ μιλά για τοξικότητα – που υπάρχει – αλλά δεν μιλά για τις δικές της ευθύνες στη δημιουργία αυτού του κλίματος. Επίσης, κανείς δεν μιλά για αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη, που δεν είναι κάτι άλλο παρά η προσπάθεια δημιουργίας μικρών Τραμπ παντού, οι οποίοι(ες) θα επιχειρήσουν να αλλάξουν τους συσχετισμούς σε όλη την ήπειρο, μέσα από την δημιουργία ενός τσουνάμι λαϊκισμού.

Οι δημοσκοπήσεις στη χώρα μας αφήνουν μία χαραμάδα αισιοδοξίας, λόγω του ότι οι δυνάμεις της ακραίας Δεξιάς, αν και μεγάλες, είναι πολυδιασπασμένες και με κακές σχέσεις μεταξύ τους. Ωστόσο, κανείς δεν είναι προφήτης, οπότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν θα βρεθεί κάποιος ή κάποια να κάνει πράξη την ενοποίηση. Και τότε το μοντέλο των ΗΠΑ δεν θα φαντάζει καθόλου μακρινό. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να χρεώνει κομμάτια της τοξικότητας ο ένας στον άλλο, αλλά να πείσει τους πολίτες ότι μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτήν.