Φώτης Καρύδας

Όχι μόνο γιατί θα διεξαχθούν, τουλάχιστον στην πρώτη φάση, με ένα εκλογικό σύστημα που φαλκιδεύει την πολιτική σταθερότητα και υπονομεύει την προοπτική της χώρας. Αλλά και διότι θα είναι μάλλον η πρώτη φορά που η κυβέρνηση θέτει τον πήχη υψηλότερα από όσο τον θέτει η ίδια η αντιπολίτευση για τον εαυτό της.

Δεν έχει ξανασυμβεί τις τελευταίες δεκαετίες η αντιπολίτευση να είναι τόσο κακή και για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα. Αυτό, για όποιον θέλει να δει καθαρά και σωστά τα πράγματα, δεν αφορά μόνο εκείνην αλλά επιδρά και στη λειτουργία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Ανέκαθεν άλλωστε ίσχυε ο βασικός κανόνας ότι όσο καλύτερη είναι η αντιπολίτευση τόσο καλύτερη αναγκάζεται να γίνει και η (εκάστοτε) κυβέρνηση. Αυτός είναι κι ένας φυσικός νόμος που απλώνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Στον επαγγελματικό και στον κοινωνικό στίβο ο ανταγωνισμός αποτελεί πάντοτε ένα κίνητρο για να βελτιώνουμε τις αποδόσεις μας, να γινόμαστε αποτελεσματικότεροι και χρησιμότεροι.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια η ισορροπία δυνάμεων στο πολιτικό σκηνικό παραμένει επί της ουσίας αμετάβλητη. Και αν μεν για το διάστημα 2015- 2019 είναι προφανείς οι εξηγήσεις για το γεγονός ότι η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προσωπικά, είχαν σταθερό προβάδισμα, το ερώτημα είναι τι έχει συμβεί και η εικόνα αυτή δεν έχει αλλάξει ούτε μετά το 2019. Είναι μάλιστα η πρώτη φορά που, πηγαίνοντας προς εκλογές, η αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει να απειλεί πραγματικά και σοβαρά την πρωτοκαθεδρία της κυβέρνησης.

Είναι, αντίστοιχα, η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση διατηρεί μέχρι τέλους την πρωτοβουλία των κινήσεων μολονότι χρειάστηκε να διαχειριστεί στη θητεία της πρωτοφανείς και αλλεπάλληλες κρίσεις παγκόσμιου μάλιστα χαρακτήρα. Κρίσεις οι οποίες σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα είχαν κάμψει απλώς τις δυνάμεις οποιασδήποτε κυβέρνησης αλλά πολύ πιθανόν και να την είχαν γκρεμίσει. Ποιος αγνοεί για παράδειγμα ότι σε ουκ ολίγες χώρες του εξωτερικού οι κυβερνήσεις τους αυτά τα τελευταία χρόνια οδηγήθηκαν ακόμη και σε παραιτήσεις, είτε λόγω της πανδημίας είτε λόγω του πολέμου στην Ουκρανία είτε λόγω της οικονομικής κρίσης. Είτε συνδυαστικά όλα αυτά. Σε άλλες περιπτώσεις είχαμε και έχουμε εντυπωσιακές πολιτικές ανακατατάξεις και μετατοπίσεις.

Στην Ελλάδα, κακά τα ψέματα, μία από τις σύγχρονες παθογένειες είναι η αδυναμία της σημερινής αντιπολίτευσης να ανταποκριθεί σωστά στο ρόλο της. Οι λόγοι στους οποίους οφείλεται αυτό είναι πολλοί και δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσουμε διεξοδικά. Εκ του αποτελέσματος πάντως έχει προκύψει, καταφανώς, ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση της ΝΔ και τον Κ. Μητσοτάκη ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του είναι λανθασμένος.

Αυτό ομολογείται και από τους ίδιους, διότι μπορεί μεν να φωνασκούν και να αμφισβητούν στοιχεία και δεδομένα αλλά την ίδια ώρα αδυνατούν να παρουσιάσουν οποιαδήποτε μέτρηση και έρευνα της κοινής γνώμης η οποία να καταδεικνύει το αντίθετο. Διότι πολύ απλά δεν υπάρχει τέτοια και ούτε βεβαίως κανείς επιστημών και ειδικός διατίθεται να την εφεύρει ή να την κατασκευάσει. Μπορεί μάλιστα, όπως παρατηρούμε σε μία σειρά από έρευνες, να είναι αυξημένα τα ποσοστά δυσαρέσκειας ή κόπωσης της κοινής γνώμης για επιλογές ή λάθη της κυβέρνησης -κάτι που αίρει και τις αιτιάσεις περί χειραγώγησης- αλλά απέναντι στο τελικό δίλημμα και διακύβευμα για την ώρα της κάλπης οι πολίτες παραμένουν σταθεροί στον προσανατολισμό τους. Ειδικά σε ο,τι αφορά την επιλογή πρωθυπουργού.

Αυτό το γνωρίζουν καλά -και ας μην το παραδέχονται- και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι που μεγαλώνει τον εκνευρισμό και τα αδιέξοδά τους. Σε άλλες εποχές, λίγο πριν από τις κάλπες η κυβέρνηση θα πάσχιζε να κλείσει την εις βάρος της ψαλίδα. Τώρα η αντιπολίτευση είναι αυτή που ιδρώνει για να βρει τρόπους που θα φέρουν τα ποσοστά της πιο κοντά σε εκείνα της προπορευόμενης ΝΔ.

Είτε γιατί οι προτεραιότητες της είναι σε λάθος κατεύθυνση, είτε γιατί το πολιτικό της προσωπικό δεν μπορεί πια, είτε γιατί η τακτική της την οδηγεί από τη μία αποτυχία στην άλλη, η αντιπολίτευση το μόνο στο οποίο επιδίδεται –μετερχόμενη μάλιστα κάθε μέσο ακόμη και ακραίας ποταπότητας και εθνικής επιπολαιότητας- είναι ένας πόλεμος φθοράς κατά της κυβέρνησης. Αλλά και αυτός όχι απλώς αποτυγχάνει αλλά συχνά γυρίζει μπούμερανγκ.

Ας φανταστούμε προς στιγμήν την αντιπολίτευση να κινείται διαφορετικά. Να πιάνει τον πραγματικό και όχι τον κατά φαντασία παλμό της εποχής, να διαθέτει αξιοπιστία προτάσεων και προσώπων, να προσφέρει καλύτερες και ρεαλιστικότερες απαντήσεις στα σύγχρονα και όχι στα τεχνητά προβλήματα των πολιτών, της κοινωνίας και της πατρίδας.

Αυτό, ναι, θα ήταν μία πραγματική πίεση, μία ουσιαστική απειλή προς την κυβέρνηση η οποία θα υποχρεωνόταν και από τη δική της πλευρά όχι μόνο να μην επαναπαύεται αλλά και να εξαντλεί κάθε περιθώριο για να γίνεται διαρκώς καλύτερη. Είναι ευτύχημα βεβαίως για τον τόπο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ετεροπροσδιορίζεται ενώ ταυτόχρονα έχει πλήρη συναίσθηση των καταστάσεων και των δυσκολιών που ελλοχεύουν ανά πάσα στιγμή, για αυτό άλλωστε -όπως ο ίδιος τόνισε στον Δημ. Δανίκα στη συνέντευξή του προς το «Πρώτο Θέμα»-δεν υποτιμά ποτέ ως πολιτικό του αντίπαλο τον κ. Τσίπρα.

Σε κάθε περίπτωση όμως μια καλύτερη αντιπολίτευση –που θα έσπρωχνε δηλαδή τα πράγματα προς το μέλλον της δημιουργίας και της ανάπτυξης και όχι προς το αδιέξοδο παρελθόν των κραυγών και της απελπισίας- θα ανέβαζε ακόμη πιο ψηλά τον πήχη για όλους. Το ότι δεν συμβαίνει, είναι κάτι που αν και κομματικά βολεύει το κυβερνητικό στρατόπεδο, στη μεγάλη του εικόνα όμως παράγει συνθήκες πολιτικής δυστυχίας την οποία πρωτίστως υφίσταται ο τόπος…



------------------------------------------
*Ο Φώτης Καρύδας είναι δημοσιογράφος