Φώτης Καρύδας

Και αυτό βρίσκει για άλλη μία φορά την εφαρμογή του στον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος δεν παραμένει απλώς αμετανόητος αλλά και ανιστόρητος. Δεν μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος, τα δικά του καθώς και των ιδεολογικών και πολιτικών γεννητόρων του.

Η αλήθεια είναι ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει καταφέρει ως τώρα να δικαιολογήσει την πολιτική του ύπαρξη κατά κύριο λόγο μέσα από την «πεζοδρομιακή» αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής. Όπως επίσης είναι αλήθεια όμως ότι, σε μία συγκεκριμένη ιστορικοπολιτική συγκυρία πρωτοφανούς δυσκολίας για τη χώρα, αυτό τον βοήθησε να γιγαντωθεί κομματικά και να βρεθεί από σχήμα διαμαρτυρίας και καταγγελίας στα ρετιρέ της εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπαψε ποτέ, είτε ως μικρότερο είτε ως μεγαλύτερο κόμμα, να ασχημονεί απέναντι στο Κοινοβούλιο όπως και απέναντι στον ελληνικό λαό. Με σταθερό δόγμα ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» αντιμετώπιζε ανέκαθεν τους θεσμούς περισσότερο ως εργαλεία για την εξυπηρέτηση των κομματικών του επιδιώξεών. Αντίθετα, η προσήλωσή του στους κανόνες είχε έναν προσχηματικό κυρίως χαρακτήρα.

Κι αν στα χρόνια που ο ρόλος του στην πολιτική ζωή ήταν συμπληρωματικός η ζημιά ήταν σχετική, απέκτησε στο μεταξύ όμως το «DNA». Και σε αυτή τη συμπεριφορά ασκήθηκε με πρωταγωνιστικές διαθέσεις όταν έσπασε κάθε φράγμα λαϊκισμού και ανορθόδοξων μεθόδων προκειμένου να εκμεταλλευτεί και να εμπορευτεί τους φόβους και τις αβεβαιότητες της κοινωνίας. Αντί να συμβάλει δημιουργικά και εποικοδομητικά στην υπέρβαση της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας, για να βγει μια ώρα αρχύτερα από το τούνελ και η Ελλάδα όπως κατάφεραν άλλες χώρες, με τη σπέκουλα και τη δημαγωγία έκανε τα πράγματα εντέλει δυσκολότερα.

Δεν δίστασε μάλιστα να διαπράξει τη μεγαλύτερη “υποκλοπή” της λαϊκής βούλησης στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς παγίδεψε αρχικά τον ελληνικό λαό, πώς τον παρέσυρε μεθοδικά σε στείρες και αδιέξοδες επιλογές και πώς αμέσως μετά τον χλεύασε και τον προσέβαλε βαφτίζοντας «ψάρι» αυτό που μέχρι τότε αποκαλούσε ο ίδιος «κρέας». Κι αν η «kolotoumpa» έγινε από τότε διεθνής όρος, πραγματικά αυτό θα μπορούσε και να διδάσκεται σε όλα τα εγχειρίδια του σύγχρονου πολιτικού μακιαβελισμού ως η επιτομή της διεκδίκησης της εξουσίας για την εξουσίας...

Όσο κι αν λέμε ότι όλα τούτα ανήκουν πια στην Ιστορία, η μνήμη δεν πρέπει να μας εγκαταλείπει γιατί δυστυχώς βλέπουμε ότι η μεθοδολογία παραμένει η ίδια. Γιατί και η επιδίωξη είναι η ίδια: Η εξουσία για την εξουσία. Παράλληλα, όμως η πληγή η οποία άνοιξε σε βάρος της ίδιας της θεσμικής λειτουργίας του κράτους εξακολουθεί να χαίνει. Και σε μεγάλο βαθμό η αναξιοπιστία που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή μαζί με την καχυποψία που τη συνοδεύει, παρά τις προσπάθειες διόρθωσης των πραγμάτων την τελευταία τριετία, έχει τις ρίζες της εκεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αμετανόητος γιατί έχοντας γαλουχηθεί στα νάματα αυτά πιστεύει ότι μπορεί να καλύψει με ανάλογες μεθόδους - προσαρμοσμένες στα νέα δεδομένα- και τα τωρινά του αδιέξοδα. Ευρισκόμενος σε πλήρη αδυναμία να παρουσιάσει ολοκληρωμένες στρατηγικές προτάσεις για το μέλλον της χώρας και τα μεγάλα, όντως, προβλήματα που υπάρχουν, αναπαράγει τις τακτικές του παρελθόντος, κάνει σημαία του τον ακτιβισμό βγαίνοντας από τα όρια του κοινοβουλευτισμού και πυροδοτεί την τοξικότητα.

Αν κάποτε κατέβαινε στα πεζοδρόμια για να βρει “ζωτικό χώρο”, τώρα που η κοινωνία δεν τον ακολουθεί επιχειρεί να μεταφέρει εντός της Βουλής τις πεζοδρομιακές αντιλήψεις. Αποσκοπώντας να προκαλέσει θόρυβο για τον θόρυβο, είδαμε επί παραδείγματι να εξαπολύει πυροτεχνήματα περί αποχής από κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Πυροτεχνήματα που όμως έσβησαν κυριολεκτικά αμέσως, πριν καν πέσουν κάτω. Δεν τους είχε γίνει μάθημα ούτε το φιάσκο της πρότασης μομφής λίγες ημέρες νωρίτερα, που εκτός από αυτογκόλ για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε -σε μια κρίσιμη στιγμή- θείο δώρο για την ενότητα και τον συμπαγή χαρακτήρα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Άλλωστε ο κ. Τσίπρας φανέρωσε τις μύχιες σκέψεις που εξακολουθεί να έχει για τον κοινοβουλευτισμό όταν μετά την ήττα του επιχείρησε να απαξιώσει την ψήφο των 156 βουλευτών «ξεχνώντας» ότι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία αποτελούν τους εκπροσώπους του έθνους και εκφράζουν μέσα στο Ναό της Δημοκρατίας τη θέλησή του. «Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα» διδασκόταν πριν από τριάντα χρόνια ο κ. Τσίπρας και νομίζει ότι αυτό μπορεί να το επιβάλει τεχνηέντως και σήμερα.

«Φωνάζει» λοιπόν ο κ. Τσίπρας και πιστεύει ότι θα «φοβίσει» τους άλλους όταν όμως ο ίδιος συλλαμβάνεται επικίνδυνα υπότροπος στην ολισθηρή πορεία. Έφθασε στο σημείο να αναμασά την καραμέλα περί εκτροπής δημιουργώντας σκόνη, όταν εκείνος είναι υπόλογος για το κουτοπόνηρο «παρών» με το οποίο πίστεψε ότι μπορεί να εκτρέψει το ενδιαφέρον από τις γκρίζες επιδιώξεις του. Φάνηκε όμως καθαρά ότι δεν διστάζει να εργαλειοποιήσει εκ νέου τους θεσμούς και τις διαδικασίες του Κοινοβουλίου για τις μικροκομματικές του στοχεύσεις κι ας έρχονται αυτές σε αντίθεση με τα ζητήματα προστασίας και θωράκισης της Δημοκρατίας.

Κάτι που κατ΄ επίφαση, και μόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι μας ενώνει όλους. Καταφεύγει σε προφάσεις γιατί δυσκολεύεται να ομολογήσει -και πώς άλλωστε- ότι προσπαθεί να ψαρέψει ψήφους όχι απλώς σε θολά νερά αλλά και από εκείνους που η Δικαιοσύνη έχει κρίνει ως μέλη εγκληματικών και επικίνδυνων για το δημοκρατικό πολίτευμα οργανώσεων. Από εκείνους που ρητορικά θεωρεί εχθρούς της Δημοκρατίας αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες αντιμετωπίζει ως συμμάχους και τους κλείνει το μάτι για την αλίευση των ψήφων που του λείπουν. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που το κάνει ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, όσο και αν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ψήφοι νάναι κι ό,τι νάναι, πάλι κατά την ίδια μηχανιστική λογική, πίσω από τον μανδύα της προάσπισης της Δημοκρατίας.

Έχοντας βάλει όλα τα λεφτά του στην κατάρρευση του αντιπάλου και βλέποντας ότι τα χάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το τελευταίο του χαρτί απέναντι στη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Παίζει όμως εν ου παικτοίς. Κι αυτό δεν συνιστά απλώς την μεγαλύτερη εκτροπή που θα μπορούσε να επιχειρηθεί έναντι της Βουλής και της Δημοκρατίας. Είναι κάτι βαρύτερο. Είναι Ύβρις.

*Ο Φώτης Καρύδας είναι δημοσιογράφος