Φώτης Πλιάκος

Ακολουθεί το «Κόλπο» όταν κάνει κάτι ασυνήθιστο δηλ. εξαφανίζει το περιστέρι. Το τρίτο και τελευταίο στάδιο, προφανώς το πιο κρίσιμο, είναι το «Prestige» όπου ο μάγος επανεμφανίζει το περιστέρι που φαινομενικά είχε χαθεί! Τότε το κοινό ξεσπάει σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα, αποθεώνοντας τον άνθρωπο που κάνει αυτά τα μαγικά.

Δεν γνωρίζω εάν ο Θόδωρος Καρυπίδης έχει παρακολουθήσει αυτό το αριστούργημα του Νόλαν αλλά μου φαίνεται πως στα… μαγικά τείνει να γίνει αυθεντία.

Όχι, ο ισχυρός άντρας της ΠΑΕ Αρης δεν εξαφανίζει και μετά εμφανίζει περιστέρια όπως κάνουν ο Κρίστιαν Μπέιλ και ο Χιου Τζάκμαν, οι δυο πρωταγωνιστές-ταχυδακτυλουργοί του «Prestige». Ο Καρυπίδης με κάποιο… μαγικό τρόπο καταφέρνει να γυρίζει καταστάσεις.

Το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, στη διάρκεια της 9ετούς παρουσίας του στα κοινά του ποδοσφαιρικού Αρη. Φέτος όμως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Το φινάλε της περσινής σεζόν ήταν δραματικό για τους «κιτρινόμαυρους»: ο χαμένος τελικός Κυπέλου δεν αποτέλεσε απλά μια αγωνιστική αποτυχία αλλά ένα βαθύτατο ψυχολογικό τραύμα στον κόσμο της ομάδας.

Άνθρωποι που έχουν φάει με το κουτάλι τα εκτός έδρας ματς, που αγόραζαν κάθε χρόνο διαρκείας, που το στομάχι τους έδειξε να αντέχει κάθε άσχημο αποτέλεσμα, είχαν φτάσει σε σημείο να λένε, δημόσια στα σόσιαλ μίντια ή ιδιωτικώς σε συζητήσεις, «τέρμα, τελείωσε, δεν μπορώ άλλο, σταματάω να ασχολούμαι με τον Αρη».

Τους διάβαζα, τους άκουγα, δεν τους κακολόγησα, δεν τους μέμφθηκα. Η πίκρα ήταν μεγάλη και δικαιολογημένη.

Μέσα μου όμως είχε σχηματιστεί ένα μεγάλο ερωτηματικό: τι θα σκεφτεί αυτή τη φορά ο Καρυπίδης για να αντιστρέψει το κλίμα;

Είχα στο μυαλό, σαν δεδομένο, πως το είχε ξανακάνει κάμποσες φορές στο παρελθόν: όταν η ομάδα δεν είχε ανέβει από τη Β΄Εθνική, στους ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς από Μόλντε, Κόλος Κοβαλίβκα, Αστάνα, Μακάμπι Τελ Αβίβ και Ντινάμο Κιέβου, όταν ο Αρης έμεινε εκτός Κυπέλλου από τη Λαμία ή όταν κρύφτηκε πίσω από το δοκάρι ο Μπουχαλάκης.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο Καρυπίδης είχε βρεθεί ένα βήμα πριν το «νοκ ντάουν» αλλά κάθε φορά επανέρχονταν.

Τώρα όμως η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη.

Πιθανολογώ πως ο Καρυπίδης ψυχανεμίστηκε το κλίμα που επικρατούσε και πήρε μια σημαντική απόφαση: να μην λειτουργήσει με γνώμονα το θυμικό, όπως είχε κάνει στο παρελθόν, αλλά με βάση την ποδοσφαιρική λογική.

Τι έκανε λοιπόν; Κράτησε τον Ακη Μάντζιο στην τεχνική ηγεσία, ανανέωσε τον Κουέστα, οραματίστηκε την τριάδα Μόντσου,- Σιφουέντες-Μάνου Γκαρσία στα χαφ κι ενίσχυσε το ρόστερ με έμπειρους ακραίους στην άμυνα και στα εξτρέμ. Στα μέσα Αυγούστου ανανέωσε για 3 χρόνια τον Φαμπιάνο οπότε του απέμενε μία εκκρεμότητα: η περίπτωση του Μορόν.

Ο Ισπανός φορ έψαχνε μια μεγάλη πρόταση που δεν του ήρθε ποτέ στη διάρκεια των μεταγραφών κι αυτή η κατάσταση ήταν φανερό πως τον είχε επηρεάσει αρνητικά ψυχολογικά.

Ο Καρυπίδης και ο Μάντζιος, καθένας από το πόστο του, διαχειρίστηκαν το θέμα Μορόν ιδανικά.

O Ανδαλουσιάνος ήταν αόρατος στα φιλικά προετοιμασίας και στα δύο πρώτα παιχνίδια της Super League με Ατρόμητο και Πανσερραϊκό αλλά ουδέποτε αισθάνθηκε απροστάτευτος από το κλαμπ.

Η συνέχεια είναι γνωστή: πέτυχε 6 γκολ στα 5 επόμενα παιχνίδια που ξεκίνησε βασικός και την περασμένη Τρίτη συμφώνησε για νέο τριετές συμβόλαιο, με εντυπωσιακά αυξημένες αποδοχές. Ουσιαστικά ο Μορόν γίνεται ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Αρη.

Ο Καρυπίδης έκανε το «Κόλπο», δηλ. το δεύτερο στάδιο ενός ταχυδακτυλουργικού εγχειρήματος. Απομένει το «Prestige» δηλ. η… επανεμφάνιση ενός τίτλου στο «Κλεάνθης Βικελίδης»;

ΥΓ: Δεν υπάρχουν λόγια για την απώλεια του Τζωρτζ Μπάλντοκ. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.