Φώτης Πλιάκος

Ακόμη και στις πιο ένδοξες επιτυχίες μας, στο θρίαμβο του Euro 2004 και στην εξαιρετική πορεία στο Mundial 2014, δεν είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε ευρεία, διεθνή αναγνώριση για την ποιότητα του ποδοσφαίρου που είχαμε αποδώσει.

Κι όμως στα δύο τελευταία παιχνίδια η… Εθνική μας έπαιξε μπαλάρα!
Την περασμένη Πέμπτη στο «Γουέμπλεϊ», ουσιαστικά, βάλαμε έξι γκολ (!) στην Αγγλία -τρία που ακυρώθηκαν, ένα που έσωσε ο Κόλγουιλ πάνω από την γραμμή και τα δύο που μέτρησαν- κάνοντας 12 συνολικά τελικές προσπάθειες.



Μπορεί στις τελικές φάσεις των μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων οι Αγγλοι να αποτυγχάνουν σχεδόν εξακολουθητικά ωστόσο οι επιδόσεις τους στα εντός έδρας παιχνίδια, σε επίπεδο προκριματικών, παραδοσιακά είναι εξαιρετικές. Οπότε δεν είναι κάτι σύνηθες να χάνουν με αυτό τον τρόπο στο «Γουέμπλεϊ».

Στα πάνελ των αγγλικών τηλεοπτικών σταθμών, μετά το ματς, οι κορυφαίοι αναλυτές τους όπως ο Γκάρι Λίνεκερ, ο Ρόι Κιν και ο Μίχα Ρίτσαρντς αποθέωσαν τους Έλληνες διεθνείς για την απόδοση τους και τον κόουτς Ιβάν Γιοβάνοβιτς για την τακτική του. Στα σόσιαλ μίντια οι απλοί χρήστες το ίδιο.

Είναι γνωστό πως οι Βρετανοί θεωρούν το ποδόσφαιρο κάτι εντελώς δικό τους - αφού «εμείς το ανακαλύψαμε»- οπότε το να παραδέχονται την ανωτερότητα του αντιπάλου είναι κάτι σαν εθνική ταπείνωση.
Χθες, τρεις μέρες μετά το «έπος του Γουέμπλεϊ» η Εθνική είχε να διαχειριστεί ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι: Αυτή τη φορά έπαιζε στην έδρα της έχοντας να αντιμετωπίσει μια σκληροτράχηλη ομάδα, την Ιρλανδία, που στήθηκε πίσω από την μπάλα στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα.

Συνυπολογίζοντας και τον παράγοντα κούραση, τόσο σε σωματικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο, ανέμενα να επιβεβαιωθεί η ανωτερότητα μας με μια διαδικαστικού τύπου, «επαγγελματική νίκη». Διαψεύστηκα πανηγυρικά!

Η Ελλάδα έπαιξε κυριαρχικό ποδόσφαιρο κι έκλεισε τους Ιρλανδούς στο καβούκι τους για τουλάχιστον 70 λεπτά, κάνοντας 21 τελικές προσπάθειες συνολικά - με 2,15 στα XGoals.



Η νίκη με 2-0 συνοδεύτηκε από… μπαλάρα και διατήρησε την Εθνική στην 1η θέση του ομίλου: Πλέον της αρκεί μία ισοπαλία, στην αναμέτρηση με την Αγγλία στο «Ολυμπιακό Στάδιο» τον ερχόμενο Νοέμβριο, για να παραμείνει μέχρι τέλους στην κορυφή της βαθμολογίας και κατακτήσει την άνοδο στη League A του Nations League.

O κόσμος που γέμισε το «Καραϊσκάκης», αλλά και όλοι εμείς που παρακολουθήσαμε το ματς τηλεοπτικά, χορτάσαμε μπαλίτσα και γεμίσαμε από συναίσθημα - ξανά.
Το σημαντικότερο όλων είναι πως η αυτή η ομάδα χτίζει ισχυρούς δεσμούς με το κοινό γιατί διαθέτει ποδοσφαιρική ποιότητα και σπουδαίο χαρακτήρα. Ο προπονητές και οι παίκτες με τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις τους εκφράζουν το μέσο Ελληνα, τον αναγκάζουν να ταυτιστεί μαζί τους.

Προφανώς η τραγωδία με τον αδόκητο χαμό του Τζόρτζ Μπάλντοκ έχει παίξει το ρόλο της. Το έχουν δει οι παίκτες και ο Γιοβάνοβιτς κάτι σαν ζήτημα τιμής να φέρουν νίκες για να τιμήσουν το χαμό του Τζόρτζ.

Στη μνήμη του αδικοχαμένου Μπάλντοκ οι οπαδοί της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ τραγουδούν στις παμπ και στα σόσιαλ μίντια το «Starman» του Ντέιβιντ Μπόουι: Eνα τραγούδι που αφηγείται την ιστορία ενός εξωγήινου που επικοινωνεί με τους ανθρώπους μέσω του ραδιοφώνου, προσφέροντας τους ελπίδα σε έναν κόσμο που φαίνεται σκοτεινός και καταθλιπτικός.

«There's a starman waiting in the sky, he'd like to come and meet us, but he thinks he'd blow our minds» λέει ο Μπόουι στο ρεφρέν του τραγουδιού.
Είναι ο Starman που οδηγεί την Εθνική μας και την κάνει να παίζει μπαλάρα!