Φρίξος Δρακοντίδης

Είναι η κραυγαλέα απόδειξη πως για δεκαετίες λειτουργούσε ένα παράλληλο και υπόγειο καθεστώς εξουσίας, στο οποίο η διαφθορά, οι εκβιασμοί και η εξαγορά αντικαθιστούσαν τη νομιμότητα και την ισονομία.

Κι όμως, παρά τη σοβαρότητα των καταγγελιών και τον όγκο των στοιχείων, κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν προφυλακίστηκε. Όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Μια απόφαση που, αντί να στείλει μήνυμα παραδειγματισμού, εξέπεμψε σήμα ασυλίας.

Και το χειρότερο: μετά το άκουσμα της απόφασης, οι κατηγορούμενοι ξεχύθηκαν σαν να μη συμβαίνει τίποτα στις καφετέριες της Ρόδου και στις παρελάσεις, μπροστά στα μάτια της κοινωνίας που απαιτεί λογοδοσία. Ούτε ίχνος συστολής. Καμία αίσθηση συνεπειών. Μόνο το μήνυμα ότι… τίποτα δεν άλλαξε.

Η κοινωνία ζητά, και δικαίως, να μπει ένα τέλος σ’ αυτό το καθεστώς. Και το τέλος αυτό μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την αποφασιστική και αμείλικτη στάση της Δικαιοσύνης. Όχι από εκδικητική διάθεση, αλλά γιατί η ατιμωρησία γεννά την αλαζονεία και την επανάληψη. Όποιος χρησιμοποιεί δημόσια θέση για προσωπικό πλουτισμό ή εκβιασμό, πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά. Γρήγορα και αυστηρά.

Ένας από τους κορυφαίους ποινικολόγους της χώρας μού είχε πει κάποτε: «Δύο πράγματα φοβάται ο Έλληνας – τη διαπόμπευση και τη φυλακή». Και πράγματι, όσο οι επίορκοι βλέπουν συναδέλφους τους να αποχωρούν με συντάξεις και χωρίς καμία επίπτωση, νιώθουν άτρωτοι. Η διαφθορά, τότε, όχι μόνο δεν κάμπτεται, αλλά θεριεύει.

Πριν λίγους μήνες, καταχείμωνο, δέχτηκα τηλεφώνημα από φίλο επιχειρηματία. Πανικόβλητος. Η μεγάλη επένδυση που ετοίμαζε στη Ρόδο –μια επένδυση που θα έδινε δουλειές και ζωή σε μια περιοχή– κινδύνευε να τιναχτεί στον αέρα. Του ζητήθηκε, μέσω του δικηγόρου του, το ποσό των 50.000 ευρώ. Όχι για κάποια μελέτη ή έγκριση. Ξεκάθαρα: «Για να σε αφήσουμε ήσυχο». Εκβιασμός. Σκέτος.

Ο συγκεκριμένος στάθηκε όρθιος. Τους χλεύασε και αρνήθηκε να πληρώσει. Όμως, πόσοι άλλοι έχουν τη δύναμη ή τα μέσα να το κάνουν; Πόσοι αναγκάζονται να υποκύψουν για να μην καταστραφεί το έργο, το όνειρο, η περιουσία τους;

Το κύκλωμα της Ρόδου είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Αν κανείς ανοίξει τον φάκελο «Πολεοδομίες», θα βρεθεί μπροστά σε έναν παράλληλο κόσμο: μια παραπολιτική εξουσία με τεράστια δύναμη και κανόνες… εξαγοράς. Όπου κάθε νομοθεσία έχει την ερμηνεία της – με αντίτιμο.

Δεν πρόκειται μόνο για παραβατικότητα. Είναι ζήτημα δημοκρατίας και θεσμικής αξιοπιστίας. Όταν ο πολίτης πιστεύει πως η άδεια ή το σχέδιο του εξαρτάται από το «φακελάκι», τότε η εμπιστοσύνη στο κράτος διαλύεται. Και μαζί της διαλύεται κάθε πιθανότητα προόδου, επένδυσης και εξέλιξης.

Η Δικαιοσύνη είχε μια χρυσή ευκαιρία να ανακόψει αυτόν τον φαύλο κύκλο. Να στείλει ένα μήνυμα ξεκάθαρο, αυστηρό, αποτρεπτικό. Αντί αυτού, επέλεξε ήπια μέτρα. Κανένας δεν κρίθηκε προφυλακιστέος. Κι έτσι, οι επίορκοι ενδέχεται να αισθανθούν για ακόμη μία φορά δικαιωμένοι. Αλώβητοι.

Και όμως: η φυλακή και η διαπόμπευση παραμένουν ίσως τα μόνα αποτελεσματικά μέσα για να σταματήσει η ασυδοσία. Το σύστημα είχε την ευκαιρία να δείξει τα δόντια του. Την έχασε.