Φρίξος Δρακοντίδης

Από τη μία: Πάσχα στην Πάρο σε τρεις βδομαδες με τραπέζια των 2.000 ευρώ ελάχιστη κατανάλωση.Κάντε το εικόνα: κόσμος με πουκάμισα λινά, σαγιονάρες designer, κρασιά magnum και ποζάρισμα στο Instagram.

Από την άλλη: λιμάνι-στολίδι που μετατρέπεται σε spa λασπόλουτρων κάθε φορά που πέφτει μια δυνατή βροχή. Λάσπη, παρασυρμένα Ι.Χ., σπίτια πλημμυρισμένα. Δύο εικόνες που δεν συναντιούνται ποτέ – ή μάλλον, συναντιούνται. Στο ίδιο ακριβώς σημείο. Στη Νάουσα.

Η θεομηνία της Δευτέρας ήρθε να υπενθυμίσει –με τόνους λάσπης και παρασυρμένα αυτοκίνητα– πως ο δρόμος που οδηγεί στο γραφικό λιμανάκι δεν είναι δρόμος. Είναι ένα μπαζωμένο ρέμα. Ένα ποτάμι, που κάποιος κάποτε θεώρησε καλή ιδέα να το σκεπάσει με άσφαλτο για να φτάνει ο κόσμος… στα cocktails των 25 ευρώ. Μέχρι που η φύση, ως γνωστόν, θυμάται. Και ξεσπά.

Περιγραφές κατοίκων μιλούν για εικόνες βιβλικής καταστροφής, ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση δηλώνει “είχαμε αφήσει σημειώματα στα παρκαρισμένα Ι.Χ.” – λες και τα σημειώματα μπορούν να ανακόψουν τον όγκο νερού που κατεβαίνει από τα βουνά. Όχι, δεν φταίνε οι τουρίστες. Δεν φταίνε οι κάτοικοι. Φταίει το γεγονός πως στον 21ο αιώνα, ένα από τα πιο εμπορικά νησιά της Ελλάδας έχει για βασική του πρόσβαση… μια παγίδα.

Αντίστοιχες εικόνες και στη Σαντορίνη. Το νησί των Instagram ηλιοβασιλεμάτων και των all-day wedding φωτογραφιών συνεχίζει να διαχειρίζεται τα απόβλητα του τουρισμού –κυριολεκτικά– με πρόχειρα συστήματα, αυτοσχέδιες “χωματερές” και σωλήνες που καταλήγουν… εκεί που κάνουν μπάνιο οι τουρίστες. Όχι, δεν είναι υπερβολή. Είναι πραγματικότητα που απλώς αποφεύγουμε να δείξουμε στις εντυπωσιακές καμπάνιες τουριστικής προβολής.

Και βέβαια υπάρχει και η Μύκονος. Το νησί με τις περισσότερες Bentley ανά τετραγωνικό, αλλά με αποχετευτικό δίκτυο που, αν βρέξει λίγο πιο έντονα, θυμίζει Ομόνοια και Πανεπιστημίου του 1999. Οι δρόμοι σπάνε, πλημμυρίζουν, βουλιάζουν. Το νερό φουσκώνει τα καπάκια των φρεατίων και οι υποδομές «λιποθυμούν» με το πρώτο μποφόρ.

Πώς γίνεται λοιπόν οι δήμοι, οι κρατικοί μηχανισμοί, οι τουριστικοί φορείς και οι επενδυτές να καμαρώνουν για νησιά-ναυαρχίδες, όταν δεν έχουν εξασφαλίσει καν τα βασικά; Όταν κάτω από την πολυτέλεια των VIP κρατήσεων και των private chef, το έδαφος (κυριολεκτικά) υποχωρεί;

Το Πάσχα πλησιάζει. Στη Νάουσα, τα φώτα θα ανάψουν, οι σαμπάνιες θα ανοίξουν και η «ελάχιστη κατανάλωση» θα συνεχίσει να αποτελεί ένδειξη status. Μακάρι όλα να πάνε καλά. Μακάρι να μη βρέξει.

Γιατί φαντάζεστε τι θα είχε συμβεί αν αυτή η θεομηνία εκδηλωνόταν το τριήμερο του Πάσχα, με χιλιάδες επισκέπτες στο νησί; Με τον δρόμο-ρέμα πλημμυρισμένο και τα αυτοκίνητα να επιπλέουν έξω από τα μαγαζιά των 2.000 ευρώ το τραπέζι; Ποιος θα έπαιρνε τότε την ευθύνη; Ή, για να είμαστε ρεαλιστές, θα έπαιρνε ποτέ κανείς την ευθύνη;